Όταν γνώρισα τον Γιάννη Μαρίνο…

Ένα από τα πιο αξιόλογα πρόσωπα, που εξακολουθούν να γράφουν ιστορία, όχι μόνον μέσα από τις σελίδες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, αλλά της δημοσιογραφίας και της πολιτικής είναι ο Γιάννης Μαρίνος. Όταν ακούς για Οικονομικό Ταχυδρόμο αυτομάτως σου έρχεται στο μυαλό ο Γιάννης Μαρίνος, για το δημοσιογραφικό ήθος του, για τις γνώσεις του, για την Παιδεία του για την ανθρωπιά του. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη πριν από μερικές δεκαετίες, αλλά όμως τίποτα δεν έχασε από την αξία και τη σημασία της:

Το Γιάννη Μαρίνο δεν τον ήξερα. Είχα όμως την τύχη να τον γνωρίσω στα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, στο «Βήμα». Με φώναξε ο κλητήρας που είχαμε στην εφημερίδα και μου είπε: «Σας θέλει ο κύριος Μαρίνος». Ρωτάω τον κλητήρα: «Ποιος είναι αυτός;» «Σήκω ρε καλόπαιδο που κάνεις και πλάκα. Πήγαινε απέναντι στον Οικονομικό Ταχυδρόμο».

Ο Γιάννης Μαρίνος είχε το «στρατηγείο» του στον δεύτερο όροφο, σε ένα κτίριο απέναντι από το «Βήμα» της Χρήστου Λαδά, εκεί όπου βρισκόταν το μουσείο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Πηγαίνω και βλέπω έναν κύριο ευγενέστατο, με χαμόγελο, ο οποίος μάλιστα δεν κοίταζε στα μάτια τον συνομιλητή του και του μιλούσε στον πληθυντικό: «Καθίστε, μήπως θέλετε έναν καφέ; Να φωνάξω τον Λάμπρο τον καφετζή». Παραξενεύτηκα και τον ρωτάω για να βεβαιωθώ, διότι η σκηνή στο γραφείο ενός διευθυντή ήταν πρωτόγνωρη για μένα: «Είστε σίγουρα ο κ. Μαρίνος, ο διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου;», ρώτησα με ένα είδος καχυποψίας στη φωνή μου: «Μάλιστα», μου είπε και αμέσως μετά τον ρώτησα τι ακριβώς με ήθελε:

«Έχω μάθει πως μαθητής ακόμα ότι ήσασταν Πρόεδρος της Μακαριακής Νεολαίας στην Κύπρο». «Ήμουν απλό μέλος. Πρόεδρος μόνον στο σχολείο μου», του εξήγησα. «Τον Μακαριότατο Πρόεδρο της Κύπρου τον γνωρίζετε;» «Βεβαίως», του απαντώ: «Θέλω μια χάρη, ένα ραντεβού με τον Μακάριο». Πάλι παραξενεύτηκα, είναι δυνατόν κοτζάμ διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου να μην μπορούσε να κλείσει ραντεβού με τον Μακάριο και ζητούσε από έναν νεαρό συντάκτη να του το κλείσει μόνον και μόνον επειδή ήταν μέλος της Μακαριακής Νεολαίας, στον αγώνα της κατά της ΕΟΚΑ Β΄;

Ο Μακάριος τότε, μόλις είχε επιστρέψει στην Κύπρο και δεν βρισκόταν στο καταστραμμένο από τους πραξικοπηματίες Προεδρικό Μέγαρο, αλλά σε ένα κοντινό κτίριο στο Public Information Office (PIO), κάτι σαν τη δική μας Γενική Γραμματεία Τύπου και Ενημέρωσης. Υπήρχε, βλέπετε, ακόμα ο φόβος της δολοφονίας του. Φαντάστηκα ότι ο Γιάννης Μαρίνος θα ήθελε να του έπαιρνε κάποια συνέντευξη. Πάω να φύγω, με σταματάει και μου λέει: «Μισό λεπτό, δεν σας είπα τον λόγο που σας φώναξα.. Δεν πρόκειται για συνέντευξη. Τον θέλω για ανθρωπιστικό ζήτημα και ίσως αυτό βοηθάει να γίνει το ραντεβού πιο γρήγορα».

Μου εξήγησε λοιπόν ότι οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια της εισβολής μπήκαν σε ένα χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου. Αν θυμάμαι καλά το χωριό λεγόταν Ασσια και εξακολουθεί να είναι κατεχόμενο μέχρι σήμερα. Μπαίνοντας οι στρατιώτες του Αττίλα σε ένα σπίτι ελληνικό, σκότωσαν όλη την οικογένεια και όποιους συγγενείς βρίσκονταν εκεί. Δύο μικρά παιδάκια προσπάθησαν να διαφύγουν από το παράθυρο. Κάποιος τα είδε και τα γάζωσε. Όμως δεν πέθαναν, αλλά βρέθηκαν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση με μια ριπή στην πλάτη. Ο Γιάννης Μαρίνος ήθελε να τα υιοθετήσει…

Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Στην Κύπρο ο νόμος απαγόρευε την υιοθεσία σε άγαμους και ο Γιάννης Μαρίνος, άγαμος όπως ήταν, ήθελε να γίνει μια τροποποίηση του νόμου, για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους ώστε να μπορέσει να υιοθετήσει τα παιδάκια παρέχοντάς τους νοσοκομειακή περίθαλψη, που τότε στην Κύπρο δεν ήταν δυνατή. Ανελάμβανε έτσι το μεγάλο ρίσκο της αποκατάστασης της υγείας τους.

Ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς εκείνη την περίοδο με τον Μακάριο, ακόμα πιο δύσκολο να τον συναντήσεις. Βρήκα ωστόσο επαφή με τον διευθυντή του γραφείου του, τον υφυπουργό παρά τω Προέδρω Πάτροκλο Σταύρου, ο οποίος μας κάλεσε να δούμε τον Μακάριο στο νησί. Πράγματι την επόμενη ημέρα πάμε στην Κύπρο αεροπορικώς, με ένα τετρακινητήριο ελικοφόρο αεροσκάφος, δανεικό από την British Airways, με τα χρώματα όμως της Cyprus Airways, αφού τα αεροπλάνα των Κυπριακών Αερογραμμών είχαν καταστραφεί κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής.

Ηταν η πρώτη φορά που είδα τον Μακάριο χωρίς το καλυμμαύχι του. Φαινόταν πολύ πιο κοντός, λιγότερο επιβλητικός και φαλακρός. Ο Μακάριος γνώριζε τον Γιάννη Μαρίνο ως δημοσιογράφο και η υποδοχή ήταν θερμή. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος άκουσε την ιστορία και συγκινήθηκε. Βρισκόταν σε μια περίεργη τότε κατάσταση στα όρια της κατάθλιψης. Τα γεγονότα της Κύπρου (το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή)  τον είχαν καταβάλει και κάπου καταλάβαινε ότι και ο ίδιος είχε μερίδιο ευθύνης.

Φώναξε τον Πάτροκλο Σταύρου και του λέει να ετοιμάσει μια τροπολογία για να ισχύσει αυτό που ζητούσε ο Μαρίνος, αλλά μόνον για μία φορά, ως εξαίρεση, για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους. Ο Γιάννης Μαρίνος μετέφερε τα τραυματισμένα από σφαίρες του κατακτητή παιδιά στην Ελβετία σε πολύ καλά νοσοκομεία και κατάφερε να τα σώσει.

Από τότε, κάθε φορά που «κατέβαινα» στην Κύπρο, με φόρτωνε με δώρα για τα παιδιά. Τα παιδιά έζησαν, μεγάλωσαν και τον  Μαρίνο να τον φωνάζουν «μπαμπά». Εχω την αίσθηση ότι πίσω από αυτή την συγκινητική ιστορία μαζί με τον Μαρίνο ήταν και ο Μποδοσάκης. Ίσως να ήταν αυτός που χρηματοδότησε αυτή την ανθρωπιστική πράξη. Το ένα από τα παιδιά έγινε πιλότος στις Κυπριακές Αερογραμμές και το άλλο υπεύθυνος στη μηχανογράφηση της Αστυνομίας.