Ενθάδε κείται η (European) Super League, μια άσχημη ιδέα με το περιτύλιγμα μιας ακόμα πιο άσχημης ιδέας,  μια χυδαία έκρηξη ύβρεως που θα άλλαζε τον κόσμο του αθλητισμού όπως τον ξέραμε, για να  καταρρεύσει μετά από δύο ημέρες…

Αν δεν έχετε ενημερωθεί πλήρως: η (European) Super League ήταν μια πολλά υποσχόμενη συνέλευση 12 κορυφαίων ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών, των οποίων οι ηγέτες μισούσαν να πρέπει να ανταγωνιστούν με μικρότερες, τόσο σε σχέση με τα προσόντα όσο και με τα κέρδη, ομάδες στο Champions League.

Αυτοί οι σύλλογοι λαχταρούσαν ένα πιο μεγάλο, εγγυημένο κομμάτι της οικονομίας του ποδοσφαίρου, και έτσι αποφάσισαν, παράνομα, να απαλλαγούν από τις καθιερωμένες παραδόσεις του πρωταθλήματος για να δημιουργήσουν μια αποσχισμένη κοινωνία, τη (European) Super League, που θα απέκλειε τις μικρές ομάδες, και θα στόχευε στα πορτοφόλια των εταιρειών ΜΜΕ ώστε αυτές οι λίγες επίλεκτες να γίνουν πλουσιότερες, πλουσιότερες, πλουσιότερες.

Όπως εξελίχθηκε, η (European) Super League ήταν κάτι απροσδιόριστο, ένα εννιάμετρο γιοτ με δύο βάσεις ελικοπτέρου που επιχείρησε να μπει στο λιμάνι παρά την απαγόρευση.

Αν και η κατακραυγή των φιλάθλων ήταν άμεση, φάνηκε να έχει επιχειρηματική δυναμική, γιατί έτσι συμβαίνουν τα πράγματα στα σύγχρονα αθλήματα. Τα χρήματα, ειδικά τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα καθοδηγούν όλα, και αυτό που αναζητά ένας σωστός ιδιοκτήτης είναι ένα πλούσιο περιβάλλον στο οποίο η ομάδα κερδίζει όχι μόνο όταν κερδίζει, αλλά και όταν χάνει.

Οι σύλλογοι που μπήκαν ήταν μεγαλοπρεπείς: εμβληματικές ομάδες όπως η Τσέλσι, η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μίλαν και άλλες. Υπήρχαν ερωτήματα σχετικά με το πώς θα λειτουργούσαν όλα, αλλά η(European) Super League φαινόταν πολύ αλαζονική για να αποτύχει.

Αλλά μετά απέτυχε. Απέτυχε γρήγορα και θεαματικά συγκλονισμένοι από τον όγκο της οργής που πυροδότησε η ιδέα τους. Δεν ήταν μια υπόθεση νέας Coke, ή μιας καθαρής Pepsi, ή ένα άλλο concept που εύκολο μπορεί να περάσει απαρατήρητο σε ένα σούπερ μάρκετ. Η (European) Super League είχε τη δυνατότητα να αλλάξει βαθιά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, να κλείσει τα μικρότερα κλαμπ και να αφαιρέσει την απομακρυσμένη αλλά ουσιαστική ποιότητα ανταγωνιστικών ευκαιριών.

Το ποδόσφαιρο κυριαρχείται εδώ και καιρό από δισεκατομμυριούχους και ολιγάρχες που έπνιξαν το άθλημα μέσω των απεριόριστων δαπανών του, αλλά μέρος αυτού που εξασφάλιζε ένα όχι τέλειο πρωτάθλημα όπως το Champions League ήταν ότι κάθε ομάδα έπρεπε να κερδίσει τη θέση της και κάθε ομάδα θα μπορούσε τεχνικά να προκριθεί.

Η (European) Super League θα περιελάμβανε το στοιχείο της έκπληξης και οι άνθρωποι που αγαπούν τις εκπλήξεις στο παιχνίδι οσμίζονταν κάτι άσχημο.

«Δεν είναι άθλημα [όταν] δεν υπάρχει σχέση μεταξύ προσπάθειας και επιτυχίας», δήλωσε ο διευθυντής της Μάντσεστερ Σίτι, Pep Guardiola. «Δεν είναι ένα άθλημα εκεί όπου η επιτυχία είναι ήδη εγγυημένη».

Ο ομάδα του Γκουαρντιόλα, η δύναμη της Πρέμιερ Λιγκ, Μάντσεστερ Σίτι, ήταν ένας από τους 12 της (European) Super League, οπότε αυτή ήταν κριτική που προήλθε από το γήπεδο.

Δεν ήταν μόνος. Μέχρι την Τρίτη το απόγευμα, οι οπαδοί του ποδοσφαίρου βρίσκονταν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι όχι για τους αντιπάλους τους, αλλά για τη δική τους ομάδα.  Αλλά και οι οπαδοί της Chelsea μπλόκαραν το λεωφορείο της ομάδας στην είσοδο του Stamford Bridge.

«Οι ίδιοι οι οπαδοί τους στρέφονται εναντίον τους», μου είπε ο σχολιαστής ποδοσφαίρου του NBC  Roger Bennett. «Δεν το χώρεσε ποτέ το μυαλό τους».

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που το ποδόσφαιρο κακοποιείται. Η διαφθορά και τα σκάνδαλα είναι ρουτίνα, και επίσημοι φορείς όπως η UEFA και η FIFA δεν ήταν ποτέ αντίθετοι στα χρήματα. Αυτό είναι ένα άθλημα που αναμένεται να ξεκινήσει ένα εκτός εποχής Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ το χειμώνα του 2022. Όπως ο καθένας που έχει διαβάσει το βιβλίο των συναδέλφων μου στην εφημερίδα Joshua Robinson’s και Jonathan Clegg, «The Club», γνωρίζει, η ίδια η Premier League ήταν μια επαναστατική πράξη.

Αυτό που κατέστρεψε την (European) Super League δεν ήταν η ελίτ του ποδοσφαίρου, αλλά οι ρίζες του. Οι θαυμαστές δεν τα παράτησαν και δεν αποδέχτηκαν το αναπόφευκτο.

«Οι σύλλογοι είναι ενσωματωμένοι στις πόλεις τους», είπε ο Bennett. «Δεν είναι σκέψεις, δεν είναι πελάτες».

Μέχρι αργά το απόγευμα της Τρίτης, η κατάρρευση ήταν σε εξέλιξη. Η Μάντσεστερ Σίτι αποχώρησε, το ίδιο και η Τσέλσι. Μέχρι το βράδυ, οι έξι σύλλογοι της Premier League που είχαν ενταχθεί στη (European) Super League επέστρεψαν στο αρχικό status quo, με κάποιες βιαστικές δημόσιες συγγνώμες. Η Άρσεναλ μίλησε για ένα «λάθος». Ο κύριος ιδιοκτήτης της Λίβερπουλ, Τζον Χένρι, δημοσίευσε ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα.

«Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους τους οπαδούς και τους υποστηρικτές του Liverpool Football Club για την αναστάτωση που προκάλεσα τις τελευταίες 48 ώρες», είπε ο Χένρι.

Εδώ στις ΗΠΑ, όπου έχουμε συνηθίσει να είμαστε εξοικειωμένοι με τις επαγγελματικές ομάδες που αποσκοπούν στο κέρδος, το ναυάγιο της Super League μοιάζει πραγματικά σαν ξένο γεγονός. Εδώ είμαστε καλοί στο να διαμαρτυρηθούμε για μικρά πράγματα, όπως αλλαγές σε στολές ή στους κανόνες των παρατάσεων, αλλά η συναισθηματική προσκόλληση στα αθλήματα μοιάζει με το παιχνίδι του πιπιλίσματος. Έχουμε μεγαλώσει με την αντίληψη ότι τα χρήματα που διέπουν τα παιχνίδια που αγαπάμε. Κι αν δεν το πιστεύετε αυτό, επιτρέψτε μου να σας αγοράσω μια μπύρα 13 δολαρίων από το γήπεδο και να σας πω την ιστορία των Seattle SuperSonics, της προσωπικής θέσης και της εκπομπής “Thursday Night Football.”

Στη σύντομη ζωή του Super League, είναι πιθανό να δούμε ότι οι φίλαθλοι έχουν πολύ περισσότερη δύναμη από ό, τι νομίζαμε . Εάν αυτό είναι το μάθημα, αυτές οι 48 ώρες αξίζουν πολύ.

Μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον Οικονομικό Ταχυδρόμο

Πρόσφατα Άρθρα