Το 1972 ήμουν επτά χρόνων. Θυμάμαι όμως αμυδρά, πως πολλοί φίλοι του πατέρα μου, που είχαν καβατζάρει τα 50, κάθε φορά που άκουγαν τον Γιώργο Ζαμπέτα να τραγουδάει πως ο πενηντάρης είναι ο νέος της εποχής (…) ένοιωθαν ας πούμε μια χαρά, μια τόνωση, ιδίως όταν ο αείμνηστος Ζαμπέτας με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, τους έκανε να νομίζουν ότι (…) κυκλοφορούσαν σαν εικοσάρηδες και ήταν ωραίοι σαν εραστές …
Γιατί; Επειδή, όπως λέει και το τραγούδι ( τους στίχους του οποίου έγραψε ο Ναπολέων Ελευθερίου και τη μουσική ο Γιώργος Ζαμπέτας ) « Όταν έφτανες τα 50 την παλιά την εποχή/ Σου φώναζαν όλοι γέρο / άντε και καλή ψυχή (…)».
Έκτοτε πέρασαν 49 χρόνια. Η παλιά εποχή πέρασε, οι πενηντάρηδες δεν θεωρούνται πλέον γέροι, και εγώ σε τέσσερα χρόνια καβατζάρω τα 60. Όσοι ανήκουμε σε αυτήν την ηλικιακή κατηγορία θεωρούμαστε μεσήλικες. Και, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς (από αυτά που διάβασα τουλάχιστον) λανθασμένα πολλοί άνθρωποι θεωρούν πως η μέση ηλικία είναι μια σύντομη περίοδος πριν από τα γηρατειά, αλλά ξεκινάει από τα 35 και διαρκεί περίπου έως τα 60.
50 plus και minus 60
Αλλά ας εστιάσουμε στους 50 plus και στους mimus 60. Τυπικά για τα δεδομένα του 21ου αιώνα θεωρούνται άνθρωποι ενεργοί στην παραγωγική διαδικασία. Έτσι, τουλάχιστον αντιμετωπίζονταν ( κατά κανόνα) στις χώρες της δυτικής, κεντρικής και βόρειας Ευρώπης προ κορωνοϊού.
Μάλιστα, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο, τρεις στις τέσσερις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν την τριετία 2015-2018 τις καταλάμβαναν εργαζόμενοι άνω των 55 ετών (!). Στην Ελλάδα ήταν ( και είναι) πολύ δύσκολο για ανθρώπους με ηλικία άνω των 45 που έχουν χάσει την εργασία τους να ξαναενταχθούν σε εργασιακό περιβάλλον.
Και ύστερα ήρθε η πανδημία και όλα γύρισαν τούμπα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το πρώτο κύμα της πανδημίας COVID -19 εξαφάνισε περίπου 6 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (!). Τα ωράρια… «εξανεμίστηκαν» και πλέον, πολλοί από εμάς κοιτάμε με νοσταλγία την παλιά εποχή, όπου οι εργαζόμενοι μιλούσαν για 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ύπνου και 8 ώρες ελεύθερου χρόνου…
Ήταν στραβό το κλήμα το ‘φαγε κι ο γάιδαρος
Ο προαναφερόμενος μεσότιτλος περιγράφει ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή. Και η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολη για τη δική μου ηλικιακή ομάδα. Δυστυχώς, πολλές εταιρείες (για την Ελλάδα μιλάω ) θεωρούν ( λανθασμένα πιστεύω) πως δικαίωμα στην εργασία έχει μόνο όποιος είναι κάτω από το όριο των 40-45.
Για πολλούς η… δικαιολογία είναι πως πάνω από αυτό το όριο, ο εργαζόμενος θεωρείται «καμένος» και πως δεν έχει πολλά να δώσει. Η προσωπική μου άποψη είναι πως στις περισσότερες των περιπτώσεων που συμβαίνει αυτό, είναι γιατί οι δείκτες παραγωγικότητας… αντικαταστάθηκαν με μείωση του εργασιακού κόστους. Αναρωτιέμαι λοιπόν: αυτοί που το πιστεύουν αυτό θα εμπιστεύονταν τη ζωή τους σε έναν πιλότο που πήρε πτυχίο σε… έναν μήνα; Και ο νοών νοείτω…
Η μηχανή του χρόνου και η Coco Chanel
Ένα πάντως είναι σίγουρο: ο αντίκτυπος της αυτοματοποίησης στις θέσεις εργασίας και η πανδημία, εκτίναξαν στα ύψη τις ανησυχίες των εργαζομένων, ιδίως των 50 plus. Πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου ανθρώπους που, αν είχαν τη δυνατότητα να μπουν σε μια… μηχανή του χρόνου, θα προτιμούσαν να χάσουν χρόνια από τη ζωή τους προκειμένου να βγουν στη σύνταξη, για να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα για την οικογένεια τους. Τέτοια ανησυχία νιώθουν…
Ο ψηφιακός μετασχηματισμός είναι το μέλλον. Εδώ όμως και οι επιχειρήσεις πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στις ανάγκες των ανθρώπων τους, προσφέροντας εκπαίδευση σε νέες δεξιότητες και κυρίως ασφάλεια στο χώρο της εργασίας.
Κι ας τελειώνουμε με τον μύθο ( που πολλοί είναι πρόθυμοι να πιστέψουν, γιατί άραγε; ) πως η διαδικασία αφομοίωσης των πληροφοριών με την ηλικία γίνεται όλο και πιο αργή. Άλλωστε, κάτι ήξερε και η CocoChanel, που έλεγε πως κανένας δεν είναι νέος μετά τα 40, αλλά μπορεί να είναι ακαταμάχητος σε όλες τις ηλικίες…
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσειςLatest News
Ριψοκίνδυνο χρέος
Τέτοιου είδους προσπάθειες να «κλέψουμε» στον καπιταλισμό τις έχουμε επιχειρήσει πρώτα εδώ εμείς στην Ελλάδα
Adam Posen: Η Ρωσία είναι υποτελής στην Κίνα
Ο επικεφαλής του διεθνούς κύρους Ινστιτούτου Πήτερσον για τη Διεθνή Οικονομία, αναλύει γιατί η Ρωσία του Πούτιν, παρά τις αμερικανικές προσπάθειες, δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει την Κίνα για την Αμερική.
Από τα τρολ των social media στις τριγωνικές συναλλαγές
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποθέτουν ότι πίσω από τα αμέτρητα συμβόλαια του ομίλου των κ.κ Βαρβιτσιώτη και Ολύμπιου κρύβονται άλλες σχέσεις, πιο σύνθετες και δηλωτικές πολιτικών και οικονομικών εξαρτήσεων
Αυξάνεται το κόστος των επιχειρήσεων
Οι λίγες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις θα δοκιμαστούν, θα αναθεωρήσουν επιχειρηματικά σχέδια αλλά θα προσαρμοστούν και θα τα καταφέρουν
Αυτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις υποκλοπές και τα bots δολοφονίας δικαίωσε τον Όργουελ
Η περιφρόνηση για τους θεσμούς, η απόπειρα ελέγχου της σκέψης, όπως έλεγε ο Όργουελ, μέσω προπαγάνδας και bots, η ηθική εξόντωση αντιπάλων με δολοφονίες χαρακτήρα, δεν μπορούν να θεωρηθούν «φιλελεύθερη πολιτική» αλλά μέθη της εξουσίας
Το… θαύμα του πρόχειρου φαγητού
Στην πρόσφατη έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για την ελληνική οικονομία, υπάρχει ειδική αναφορά στο πρόχειρο φαγητό
Όταν το Μαξίμου και οι φίλοι του συντηρούν μηχανισμούς τρολ και παραπληροφόρησης
Οι αποκαλύψεις για το πώς χρηματοδοτείται η διαβόητη -αναβαθμισμένη επί Μητσοτάκη- «Ομάδα Αλήθειας» από την εταιρεία Blue Skies των Βαρβιτσιώτη και Ολύμπιου της V+O, είναι διαφωτιστικές για το πώς στήνονται μηχανισμοί παραπληροφόρησης και προπαγάνδας που βάλλουν τελικά κατά της ίδιας της Δημοκρατίας
Είναι το «ελεύθερο εμπόριο» αυταξία;
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι πάντα και σε κάθε περίπτωση το «ελεύθερο εμπόριο» είναι προς το συμφέρον των κοινωνιών;
Οποιος εξέχει, την πληρώνει
Βρισκόμαστε εν μέσω πολέμου και όποιος «εξέχει» θα την πληρώνει ακόμα και αν αισθάνεται ασφαλής
Πρώτα οι επιχειρήσεις
Η συζήτηση γύρω από την οικονομία έχει αλλάξει μέσα σε λίγες μέρες
