Το αχάριστο ελληνικό κράτος

Υποστήριξα την προηγούμενη Κυριακή ότι στη νέα εγκατάσταση-μαμούθ, στην οποία θα στεγαστούν 14 υπουργεία στην περιοχή του Υμηττού όπου τα υπολείμματα της πάλαι ποτέ πανίσχυρης βιομηχανίας πυρομαχικών ΠΥΡΚΑΛ, θα έπρεπε να δοθεί το όνομα του ιδρυτού της Μποδοσάκη Αθανασιάδη, και όχι ενός διαπρέψαντος στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς και πρώην δημάρχου Υμηττού, του Ανδρέα Λεντάκη. Ισως επειδή είχε καταλήξει σε στέλεχος της Πολιτικής Ανοιξης του Αντώνη Σαμαρά. Καθώς κατά μία παγκόσμια παραδοξότητα μνημονεύονται και τιμώνται κυρίως πρόσωπα που έχουν ως αποστολή να σκοτώνουν είτε αμυνόμενα είτε επιτιθέμενα και σπανίως οι επενδύοντες στην οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη, τη δημιουργία πλούτου και θέσεων εργασίας και συνεπώς της προσδοκώμενης ευημερίας των λαών, νομίζω ελάχιστοι Ελληνες θυμούνται το όνομα του Μποδοσάκη και αόριστα την ιδιότητά του ως μεγαλοβιομηχάνου. Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν την ύπαρξη του Ιδρύματος Μποδοσάκη, παρά το σπουδαίο έργο του στον τομέα της παιδείας και της φιλανθρωπίας, επίκαιρη ζωντανή έκφραση της οποίας συνιστά το Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Κοζάνης, όπου νοσηλεύονται πολυάριθμα θύματα του κορωνοϊού.

Ο Μποδοσάκης Αθανασιάδης, που ξεκίνησε από ξυπόλυτο παιδί στη Μικρά Ασία για να αναδειχθεί νεότατος σε μέγα επιχειρηματία στην Τουρκία, μετακόμισε μετά τη μικρασιατική καταστροφή στην Ελλάδα. Και μολονότι είχε χάσει την περιουσία του στην Τουρκία, χάρις στην επιχειρηματική του ευφυΐα ανηύρε τα κεφάλαια και ξεκίνησε την επιχειρηματική του δραστηριότητα στην Ελλάδα αναδεικνυόμενος ως ο θεμελιωτής της εκβιομηχάνισής της τον 20ό αιώνα. Αγοράζοντας και αναπτύσσοντας την Εταιρεία Λιπασμάτων της Δραπετσώνας, ίδρυσε ακολούθως τη μία μετά την άλλη σειρά από μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Απλώς θα τις παραθέσω σε τίτλους απ’ όσα ενθυμούμαι, από την περίοδο της ενεργού δημοσιογραφικής μου πορείας. Πόσοι γνωρίζουν π.χ. ότι αφετηρία του εξηλεκτρισμού της χώρας αποτέλεσε η εγκατάσταση από τον Μποδοσάκη της πρώτης μονάδας ηλεκτροπαραγωγής από λιγνίτη στην Πτολεμαΐδα, τη ΛΙΠΤΟΛ, η οποία περιήλθε εν συνεχεία στη ΔΕΗ ως η πρώτη κύρια μονάδα ηλεκτροπαραγωγής της χώρας; Στον Μποδοσάκη ανήκαν τα μεταλλεία Κασσάνδρας (Μαντέμ Λάκκου, Μαύρης Πέτρας και Ολυμπιάδας), τα οποία εξελίχθηκαν στη σημερινή μονάδα παραγωγής χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων από καναδούς επενδυτές.

Την κυριαρχία της Εταιρείας Λιπασμάτων επεξέτεινε με τη Βιομηχανία Λιπασμάτων Βορείου Ελλάδος σε συνεργασία με τη γαλλική Sant Gobain. Στη Δραπετσώνα έστησε επίσης μαζί με την αμερικανική εταιρεία Owen μεγάλη υαλουργία. Εμβληματική υπήρξε η δημιουργία της ΠΥΡΚΑΛ, χάρις στα πυρομαχικά της οποίας μπόρεσε να αμυνθεί η χώρα απέναντι στην επίθεση του Μουσολίνι, για να καταλήξει μεταπολεμικά σε προβληματική και υπολειτουργούσα στα χέρια του ανεπρόκοπου ελληνικού κράτους. Την ίδια τύχη είχε και η εμβληματική ΛΑΡΚΟ (παραγωγής νικελίου), για να καταλήξει σε ζημιογόνο πρυτανείο υπερπρονομιούχων εργαζομένων μετά την κρατικοποίησή της.

Ολες αυτές οι πρότυπες βιομηχανίες, με διάφορα αήθη τεχνάσματα περιήλθαν τελικά στο κράτος για να καταντήσουν προβληματικές, ζημιογόνες και βάρος για τον ελληνικό λαό που επί ατελείωτα χρόνια τις πληρώνει. Αυτόν τον μεγάλο θεμελιωτή της βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας, πριν τη χρεοκοπήσουν το ΠαΣοΚ με τις κοινωνικοποιήσεις του και τα συνδικάτα με τις ατελείωτες απεργίες τους, διέγραψε η κυβέρνηση από την εθνική μνήμη με τη μετονομασία της περιοχής του δημιουργήματός του, της ΠΥΡΚΑΛ, σε Ανδρέα Λεντάκη.