«Η ανασφάλεια μάς πνίγει» : Οι νέοι και η ζωή μετά την πανδημία

Ο Ακίν Ογκουντελέ έκανε τα πάντα σωστά. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Λονδίνο γιος μεταναστών, εργάστηκε σκληρά, πήγε στο πανεπιστήμιο, βρήκε καλή δουλειά στον χρηματοοικονομικό τομέα, παντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά. Αλλά τώρα, σε ηλικία 34 ετών, αισθάνεται ότι έχει κολλήσει.

Αυτός, η σύζυγός του και τα δυο τους παιδιά μένουν σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα επειδή ακόμη και με τους δύο μισθούς τους δεν μπορούν να αγοράσουν στέγη στην πόλη τους. Μετά από δεκαετίες ταχείας ανόδου του κόστους στέγασης, η μέση προκαταβολή για την αγορά πρώτης κατοικίας στο Λονδίνο έχει αυξηθεί πολύ πάνω από τις £100.000. Ο Ογκουντελέ έχει δει τους συναδέλφους να αγοράζουν σπίτια με τη βοήθεια των γονιών τους, αλλά ο ίδιος δεν έχει «τράπεζα, μαμά και μπαμπά» και οι αποταμιεύσεις του δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τις αυξανόμενες τιμές.

Ανησυχεί για την ανασφάλεια που προκαλεί το ενοίκιο για την οικογένειά του καθώς και για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις στην υγεία τους επειδή ζουν κοντά σε κεντρικό δρόμο. Αλλά πάνω απ’ όλα ανησυχεί για το τι περιουσιακά στοιχεία θα είναι σε θέση να μεταβιβάσει στα παιδιά του, ώστε να μην καταλήξουν στην ίδια θέση.

«Αν συνεχίσω όπως είμαι τώρα, δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορέσω να μεταβιβάσω κάτι», λέει. «Δεν μπορεί να είναι καλό για τη χώρα – οι ανισότητες πρόκειται να αυξηθούν, οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι και εκείνοι που δεν είναι θα αποκλείονται όλο και περισσότερο».

Πολλοί νέο, ικαι όχι μόνο στο Λονδίνο, συμμερίζονται την αίσθηση του ότι το κοινωνικό συμβόλαιο έχει σπάσει για τη γενιά του. Όταν οι FT διεξήγαγαν μια παγκόσμια έρευνα για άτομα κάτω των 35 ετών σχετικά με τη ζωή και τις προσδοκίες τους μετά την πανδημία, 1.700 νέοι απάντησαν μέσα σε μια εβδομάδα από χώρες τόσο διαφορετικές όσο η Νότια Αφρική, Καμπότζη, Νορβηγία, Αυστραλία, Δανία, ΗΠΑ , Πορτογαλία, Λίβανος, Βραζιλία, Μαλαισία, Ινδία και Κίνα.

Πολλοί περιγράφουν την αίσθηση σαν να μην υπάρχει κάτι στερεό κάτω από τα πόδια τους. «Οι περισσότεροι άνθρωποι στην ηλικία μου κωπηλατούν τόσο σκληρά για να μείνουν στην ίδια θέση», λέει ο Τομ, αρχιτέκτονας. «Είναι εξαντλητικό – κανείς δεν ψάχνει τον εύκολο δρόμο, αλλά όλοι οι φίλοι μου έχουν εργαστεί τόσο σκληρά όλη τους τη ζωή και πολλοί χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο σύστημα».

Για τον Κίλιαν Μανγκάν, ο οποίος αποφοίτησε κατά τη διάρκεια της πανδημίας πέρυσι και πάλεψε να βρει δουλειά, αισθάνεται σαν να «πνιγόμαστε στην ανασφάλεια χωρίς βοήθεια εν όψη». Ενας εικοσάρης που εργάζεται σε μια κεντρική τράπεζα λέει: «Μερικές φορές έχω αυτό το συναίσθημα ότι βαδίζουμε προς ένα γκρεμό ή ότι ήδη πέσαμε απ’ αυτόν».

Αυτή η αίσθηση ανασφάλειας αλλάζει τον τρόπο που οι νεότερες γενιές βλέπουν τον κόσμο. Η έρευνα του FT δεν ισχυρίζεται ότι είναι αντιπροσωπευτική, αλλά δείχνει τις αλλαγές στο πώς οι νέοι αντιλαμβάνονται τον ρόλο της τύχης έναντι της αξίας, τον τρόπο που πορεύονται στον κόσμο της εργασίας και πώς αισθάνονται για το μέλλον.

Ένα τριαντάρης που εργάζεται σε ιδιωτικά κεφάλαια στο Ηνωμένο Βασίλειο στρέφεται σε εξασφαλισμένες υποχρεώσεις χρέους για να περιγράψει μεταφορικά τη κατάσταση της γενιάς του. «Ο χώρος που πιστεύω ότι καταλαμβάνω στην κοινωνικοπολιτική ιεραρχία μοιάζει με το να είμαι η πρώτη απώλεια σε μια στοίβα χρέους», λέει. «Όποτε συμβεί κάτι κακό, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι, επειδή δεν έχουμε πολιτική και οικονομική επιρροή, θα μείνουμε μετέωροι».

Κοινωνική στασιμότητα

Οι περισσότεροι νέοι γρήγορα αναγνωρίζουν τους τρόπους με τους οποίους η ζωή τους είναι καλύτερη από εκείνη των προηγούμενων γενεών. Μιλούν για τις εκπαιδευτικές  ευκαιρίες, τα φθηνότερα ταξίδια, την ειλικρίνεια για την σεξουαλικότητα και την ψυχική υγεία, την ποικιλία εργασίας και τον τρόπο με τον οποίο η τεχνολογία τους συνδέει με τον κόσμο.

Όμως η στέγαση και η εκπαίδευση έχουν γίνει ακριβότερες, οι θέσεις εργασίας φαίνονται πιο ανταγωνιστικές και ανασφαλείς, οι συντάξεις είναι λιγότερο ικανοποιητικές και το περιβάλλον απειλείται («το συνταξιοδοτικό μου σχέδιο είναι να σκοτωθώ στους πολέμους για το κλίμα», ανέφερε κάποιος). Ένας μεγάλος αριθμός συμμερίζεται τα αισθήματα του Ογκουντελέ ότι ο πλούτος των γονιών τους γίνεται πιο σημαντικός καθοριστικός παράγοντας των προοπτικών τους από τις δικές τους προσπάθειες.

Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι έχουν ένα δίκιο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, ένα έγγραφο που θα δημοσιευτεί τη Δευτέρα από το Ινστιτούτο Φορολογικών Σπουδών (IFS), δείχνει ότι καθώς οι παλαιότερες γενιές συγκεντρώνουν περισσότερο πλούτο, οι μέσες κληρονομιές σε σύγκριση με το εφ ‘όρου ζωής εισόδημα για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1980 θα είναι σχεδόν διπλάσιες από εκείνες όσων γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1960 .

Αυτό θα βλάψει την κοινωνική κινητικότητα. Για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1980 από γονείς των οποίων τα επίπεδα πλούτου είναι στο χαμηλότερο πέμπτο μεταξύ των συνομηλίκων τους, οι κληρονομιές θα αυξήσουν τα εισοδήματά τους κατά 5% σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του IFS, ενώ εκείνοι που γεννιούνται από γονείς στο υψηλότερο πέμπτο θα απολαύσουν μια ώθηση εισοδημάτων κατά 29%. Για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1960, η διαφορά ήταν μικρότερη (2% και 17% αντίστοιχα).

«Προς το παρόν, ενώ οι παλαιότερες γενιές εξακολουθούν να διατηρούν τον πλούτο, εμφανίζεται στα δεδομένα ως διαφορά μεταξύ γενεών, αλλά ο πλούτος δεν εξαφανίζεται, ρέει προς τα κάτω και [τότε] μεταμορφώνεται σε ένα ζήτημα ανισότητας ανάμεσα στις νεότερες γενιές », λέει ο Ντέιβιντ Στούροκ, ανώτερος οικονομολόγος της IFS. «Βασικά αυτό δείχνει ότι αυτό που αναμένεται να κερδίσεις εξαρτάται από το ποιοι είναι οι γονείς σου και από τον πλούτο που έχουν». Πολλές ανεπτυγμένες χώρες παρουσιάζουν «την ίδια δυναμική», προσθέτει.

Αυτό το χάσμα γίνεται αισθητό από τους ερωτηθέντες στην έρευνα των FT, όχι μόνο μεταξύ εκείνων που βρίσκονται σε λάθος πλευρά, αλλά και μεταξύ εκείνων που βρίσκονται στη σωστή πλευρά. «Ευτυχώς, για μένα, έχω μορφωμένους γονείς που αγόρασαν ένα σπίτι στο Λονδίνο (δεν ήταν ακριβό όταν το αγόρασαν και είναι το μόνο τους περιουσιακό στοιχείο). Αλλά είναι πολύ λυπηρό (και μάλλον άδικο) να πιστεύω ότι όσο σκληρά και αν δουλεύω, ο πλούτος των γονέων μου πιθανότατα θα είναι ο μεγαλύτερος δείκτης του μελλοντικού πλούτου μου», γράφει ο Μπεν Αλντεν-Φάλκονερ από το Margate της νότιας Αγγλίας. “Πώς μπορεί να είναι αυτό πολιτικά αποδεκτό;”

Πολλοί από αυτούς που τα πάνε καλά αποδίδουν την επιτυχία τους, τουλάχιστον εν μέρει, σε καλοτυχία. «Είμαι τώρα διευθυντής δύο επιτυχημένων εταιρειών, μιας νεοσύστατης εταιρείας και μιας αρκετά μεγάλης εταιρείας εύρεσης ορυκτών. Ακόμη και με αυτές τις αξιοσέβαστες θέσεις, δεν θα έφτανα εδώ χωρίς να έχω εύπορους και υποστηρικτικούς παππούδες», λέει ο Λίαμ Χάρντι από τη Βιέννη. «Θα ήταν αδύνατο να παράσχω κεφάλαια εκκίνησης ή να αφιερώσω χρόνο για να αναπτύξω αυτές τις επιχειρήσεις εξ ολοκλήρου μόνος μου».

Ο Τζος από το Μπράιτον της Αγγλίας εγκατέλειψε πρόσφατα τη δουλειά του για να επανεκπαιδευτεί στον προγραμματισμό υπολογιστών. «Ήμουν τυχερός που μπόρεσα να κάνω αυτό το βήμα και να νοικιάσω το διαμέρισμά μου και να στηριχθώ ξανά από τους γονείς μου», λέει. «Χωρίς αυτή τη δυνατότητα, πολλοί άνθρωποι θα παγιδευτούν σε μη ικανοποιητικούς ρόλους με αυξανόμενο κόστος ζωής και περιορισμένες ευκαιρίες για επανεκπαίδευση σε ένα γρήγορα εξελισσόμενο τοπίο».

Ίσως λόγω αυτής της αυξημένης αίσθησης της σημασίας της τύχης, πολλοί λένε ότι υποστηρίζουν πολιτικές για την καταπολέμηση της ανισότητας και βοηθούν εκείνους που βρίσκονται στα κατώτερα στρώματα. «Αισθάνομαι μια έντονη επιθυμία να γνωρίζω και να βοηθήσω όσους έπεσαν στο κάτω μέρος της καμπύλης Κ όταν ξεκίνησαν τα λοκντάουν», λέει ο Μάθιου Άρνολντ από το Τέξας των ΗΠΑ.

Ψάχνοντας μια σκάλα για να ανέβουν

Τον Μάρτιο του περασμένου έτους, ο Στούαρτ ξεκίνησε δουλειά σε εταιρεία τηλεπικοινωνιών του Ηνωμένου Βασιλείου με σύμβαση πρακτορείου. Του δόθηκε η εντύπωση ότι θα ήταν ένα σκαλοπάτι για μια μόνιμη εργασία εκεί, μετά από 12 μήνες. Αλλά τον περασμένο μήνα, αυτός και οι συνάδελφοί του στο πρακτορείο έλαβαν ένα email που τους προσκάλεσε σε μια τηλεδιάσκεψη. «Γνωρίζαμε ότι ήταν άσχημα νέα». Περίπου 40 από αυτούς απολύθηκαν. Ο 32χρονος, που ζει με τους γονείς του, λέει ότι θέλει απλώς την ευκαιρία να ανεβεί στην κλίμακα. “Αν κάνετε απλώς δουλειά σε πρακτορείο, αισθάνεστε σαν να έχετε κλειδώσει απέξω κομμάτια των εξελίξεων, μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολο να ατενίσετε το μέλλον.”

Η ανασφάλεια εργασίας είναι ένα κοινό θέμα μεταξύ των ερωτηθέντων στην έρευνα των FT, ειδικά μεταξύ εκείνων όπως ο Στούαρτ με συμβάσεις προσωρινής διάρκειας, ορισμένης διάρκειας, πρακτορείου ή χωρίς προσδιορισμό ωραρίου. Οι προσωρινές συμβάσεις είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στους νέους στην ευρωζώνη: σχεδόν οι μισοί από τους εργαζόμενους ηλικίας 15 έως 24 ετών βρίσκονταν σε προσωρινή εργασία κατά την διάρκεια της πανδημίας και οι απώλειες θέσεων εργασίας επέπεσαν αδυσώπητα σε αυτήν την ομάδα.

Πολλοί από εκείνους που κράτησαν τις μόνιμες θέσεις τους μέσω της πανδημίας εξακολουθούν να αισθάνονται ανήσυχοι, με κάποιους να αποδίδους την ανησυχία τους στη επίπονη πορεία τους στον κόσμο της εργασίας μετά την οικονομική κρίση του 2008.

«Έτρωγα μακαρόνια για ένα μήνα το 2009 επειδή η εταιρεία στην οποία δούλευα ανήκε σε μια εταιρεία ιδιωτικών μετοχών, η οποία θεώρησε καλύτερα να με απολύσει, ώστε να μπορέσει να αγοράσει μικρότερους ανταγωνιστές», λέει ο Τζιμ από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ. «Τελικά με προσέλαβαν για σχεδόν τη μισή αμοιβή. . . να ένας τρόπος να αναπτύσσεις ταλέντα, σωστά; ”

Άλλοι μιλούν για το επίπεδο ανταγωνισμού που αντιλαμβάνονται για ασφαλείς θέσεις εργασίας. «Μετά από περίπου 30 απορρίψεις, επιλέχθηκα ανάμεσα σε μια ομάδα 2.500 υποψηφίων για να υποβληθώ σε ψυχομετρική δοκιμή, ακολουθούμενη από μια συνέντευξη βίντεο, ακολουθούμενη από ένα κέντρο αξιολόγησης, ακολουθούμενο από ένα εικονικό σχέδιο διάρκειας μιας εβδομάδας που κορυφώθηκε σε μια συνέντευξη πριν μου προσφερθεί ένα διετές συμβόλαιο μαθητείας», λέει ο Χέιντριεν, πρόσφατος απόφοιτος από το Ηνωμένο Βασίλειο. «Ανταγωνιζόμαστε με μηχανές και ρομπότ, και έναν ολοένα αυξανόμενο πληθυσμό εξειδικευμένων ατόμων», λέει κάποιος άλλος.

Αυτή η αίσθηση ανησυχίας, σε συνδυασμό με μια δεκαετία αργής αύξησης μισθών, φοιτητικού χρέους και αύξησης τιμών κατοικιών, έχει αφήσει έναν αριθμό νέων επαγγελματιών να αισθάνονται ότι δεν μπορούν να αντέξουν να είναι υπομονετικοί σχετικά με την εργασία.

«Έχω αυτό που σε άλλες γενιές θα μπορούσε να θεωρηθεί καλά αμειβόμενη δουλειά. Αλλά μόλις και μπορώ να έχω την οικονομική δυνατότητα για ένα διαμέρισμα 2 υπνοδωματίων σε απόσταση μετακίνησης για να μεγαλώσω μια οικογένεια», λέει ένας τριαντάρης διευθυντής  από το Ηνωμένο Βασίλειο. «Έτσι, όταν πιέζω για αύξηση μισθών ή ψάχνω να αλλάξω θέση εργασίας για προαγωγή, θεωρώ ότι το δικαιούμαι. Στην ιδανική περίπτωση, θα ήθελα πολύ να παραμείνω σε μια θέση όπου μπορώ να εμπιστευτώ την εταιρεία μου να παρέχει την αμοιβή μου. Αλλά αν θέλω μια οικογένεια και θέλω μια άνετη ζωή, ρεαλιστικά δεν μπορώ να περιμένω».

Άλλοι αντιμετωπίζουν πολλές ώρες εργασίας σε τομείς όπως οι νομικές και λογιστικές υπηρεσίες, όπου το κόστος για την υγεία και την προσωπική ζωή κάποιου δεν φαίνεται πλέον αξίζει την (αβέβαιη) ανταμοιβή.

«Οι προσδοκίες κάποιος να αποκρίνεται σε email τα βράδια ή τα σαββατοκύριακα, να μετέχει σε πρόωρες συναντήσεις (πριν από τις ώρες γραφείου), να δίνει 150 τοις εκατό κατά τις εργάσιμες ώρες και να αναλαμβάνει υπερωρίες για να δείξει δέσμευση για την εργασία και το χώρο που τελείται χρησιμεύει μόνο για να υποβιβάζει τη δουλειά που κάνουμε, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά (στις αποδοχές που λαμβάνουμε ωριαίως, που υπολογίζονται συχνά και κάτω από τον κατώτατο μισθό) », λέει η Κίρα για την εποχή που ήταν κατώτερος δικηγόρος στο Λονδίνο.

Ένας κάτοικος της Σαγκάης στα 20 του λέει ότι η εκρηκτική οικονομική ανάπτυξη της Κίνας του έδωσε πολλές περισσότερες ευκαιρίες από ό, τι είχαν οι γονείς του, αλλά ότι οι τιμές των σπιτιών αυξάνονται και οι συνθήκες εργασίας επιδεινώνονται. «Ίσως γνωρίζετε για το 996, που σημαίνει ότι εργάζεστε από τις 09:00 έως τις 21:00 για έξι ημέρες την εβδομάδα», γράφει.

Ωστόσο, υπάρχουν επίσης πολλά θετικά αφηγήματα για το εύρος και την ποικιλία της εργασίας, που αναφέρονται πλέον. Ορισμένοι ερωτηθέντες λένε ότι έχουν βρει δουλειές που απολαμβάνουν, τις οποίες δεν είχαν προγραμματίσει να κάνουν ή ακόμη και δεν ήξεραν ότι υπήρχαν, όταν ήταν στο σχολείο. «Κατέληξα σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας στη γεωργική βιομηχανία», λέει η 22χρονη Λούκα Μαριάνι. «Είμαι εξαιρετικά χαρούμενη που συνέβη αυτό. . . Είχα εγγραφεί σε ένα μάθημα τεχνητής νοημοσύνης για να μάθω να κωδικοποιώ, μόνο και μόνο για να βρεθώ στη Cumbria [βόρεια Αγγλία] μαθαίνοντας πώς να γονιμοποιώ τεχνητά μια αγελάδα”.

«Ελάχιστη ελπίδα»

Κοιτάζοντας πέρα ​​από τις προσωπικές τους περιστάσεις, πολλοί από τους νέους από αναπτυσσόμενες και αναπτυγμένες χώρες που ρώτησαν οι FT λένε ότι ανησυχούν για την πολιτική και περιβαλλοντική πορεία του κόσμου.

Όταν η Καλίντα Αμπντουλραχίμ σπούδαζε επιχειρήσεις πριν από 10 χρόνια, υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός για την «Ανερχόμενη Αφρική. τον ανερχόμενο αναπτυσσόμενο κόσμο». Αλλά τώρα η 27χρονη Νιγηρινιανή, η οποία έχει μια δουλειά που αγαπά με την Google στο Λονδίνο, δεν αισθάνεται τόσο αισιόδοξη για την πατρίδα της.

«Οι γονείς μου ενηλικιώθηκαν σε μια οικονομία γεμάτη υποσχέσεις και αισιοδοξία – επωφελήθηκαν από αυτό. Για μένα, και για πολλούς από την γενιά μου, η οικονομία της Νιγηρίας φαίνεται απαισιόδοξη και προσφέρει ελάχιστη ελπίδα », λέει. «Εκτός αν κοιτάξουμε προς τα έξω, γι ‘αυτό η συμμετοχή στην παγκόσμια οικονομία, με τρόπους που οι γονείς μας δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν, με το πόσο πιο διασυνδεδεμένος είναι σήμερα ο κόσμος, θα μπορούσε να είναι η σωτηρία μας.

Άλλοι μιλούν για διαφθορά στις πατρίδες τους, αστάθεια και την δημοκρατία σε κίνδυνο. «Η παλαιότερη γενιά δεν καταλαβαίνει τη δειλία, την ανασφάλεια και την απογοήτευσή μας», λέει ένας 26χρονος από την Τουρκία. Μια ψυχολόγος στο Περού λέει ότι είναι «ανήσυχη και εξαντλημένη».

Ο Μαντς Γουόλντ, αντιθέτως, γνωρίζει ότι ζει μια καλή ζωή στη Νορβηγία. Θυμάται ότι παρακολουθούσε το The Wire, το ωμό δράμα που απεικόνιζε την πόλη της Βαλτιμόρης των ΗΠΑ και στη συνέχεια πήγαινε για μια βόλτα στον ευχάριστο δρόμο του. «Τότε ήταν που έλεγα, αμάν, ζω σε μια φούσκα» Αλλά ανησυχεί για την παγκόσμια αστάθεια που θα προκαλέσει η κλιματική αλλαγή. «Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες σχεδόν κατέλυσαν την ευρωπαϊκή ενότητα. 225 εκατομμύρια πρόσφυγες για το κλίμα θα την εξαφανίσουν σίγουρα».

Είναι ένας από τους νέους που λένε ότι δεν είναι σίγουροι αν θα κάνουν παιδιά. «Πολλοί άνθρωποι στην ηλικία μου έχουν την ηθική συζήτηση, αν είναι ηθικά σωστό να κάνουμε ένα παιδί, παρόλο που δεν είμαστε σίγουροι αν ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει; Αυτή είναι πραγματικά μια πρόκληση που εγώ και η αρραβωνιαστικιά μου αντιμετωπίζουμε τώρα», γράφει.

Ο Αμπί Κουμάρ, που ασχολείται με συμμετοχικά κεφάλαια, λέει ότι οι παλαιότερες γενιές δεν «κατανοούν πλήρως την κλίμακα της κλιματικής αλλαγής και τις ανησυχίες που έχει η γενιά μου σε σχέση με αυτήν. Για παράδειγμα, κατάγομαι από μια χώρα του Νότιου Ημισφαιρίου [Ινδία] και αγωνίζομαι για μια μόνιμη μετανάστευση σε ένα μέρος όπου οι επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος δεν θα είναι τόσο σοβαρές όταν είμαι 50-60 ετών. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι παλαιότερες γενιές κατανοούν αρκετά αυτό το άγχος. Για αυτούς, αυτή είναι μόνο μια ακόμη πρόκληση που η ανθρωπότητα θα ξεπεράσει με μερικούς μώλωπες (όπως πολέμους, ύφεση και τώρα πανδημίες). Ενώ βρίσκω την αισιοδοξία ελκυστική κατά κάποιο τρόπο, δεν βασίζεται στην πραγματικότητα ότι η κλιματική αλλαγή θα είναι ένα πρόβλημα όπως κανένα άλλο που έχουμε αντιμετωπίσει ως είδος. ”

Η Σαμ, εταιρική δικηγόρος από το Λονδίνο, αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα πολλών όταν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι θα έχει καλύτερη μοίρα από τους γονείς της κατά κάποιους τρόπους, κατά άλλους, όμως, όχι. «Έχω επαγγελματική εργασία ενώ αυτοί δεν είχαν. [Όμως] Όσον αφορά το. . . το αίσθημα με γεμάτη την κοιλιά να ξέρεις ότι τα παιδιά σου θα έχουν καλύτερο μέλλον από εσένα; Οχι τόσο πολύ.”