Κράτος ρυθμιστής

Σε μεταπασχαλινό ρυθμό του «ας κρατήσουν οι χοροί» η χώρα. Μαζί με το άνοιγμα των τσιπουράδικων ξεκίνησαν και οι «ανένδοτοι» αγώνες. Η κοινωνία αναζητά την κανονικότητά της. Μαζί και οι πολιτικές δυνάμεις. Η αντιπολίτευση έχει αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, τουλάχιστον εντός του 2021 και σπεύδει να εκμεταλλευτεί το κλίμα συσπειρώνοντας ό,τι μπορεί να συσπειρώσει. Αλλωστε οι υψηλές θερμοκρασίες συνηγορούν στο κλίμα χαλαρότητας και αποχής από την εργασία. Σε λίγο έρχονται και οι διακοπές.

Βασικό αίτημα των χθεσινών συλλαλητηρίων τα δεδομένα που πραγματεύεται το εργασιακό νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Τη στιγμή που ουδείς μιλάει για το ενδεχόμενο η χώρα να παραμείνει με έναν τεράστιο αριθμό ανέργων άνω του ενός εκατομμυρίου, μετά την πανδημία, οι κινητοποιήσεις αφορούσαν ένα πιο «πουληστερό» θέμα. Το 8ωρο προφανώς δεν απειλείται, αλλά το νομοσχέδιο όπως ήρθε και στη στιγμή που ήρθε, βρίσκει απήχηση στους πολλούς.

Από την άλλη η κυβέρνηση φέρνει το νομοσχέδιο για τα εργασιακά με έναν και πλέον χρόνο καθυστέρηση. Αν είχε έρθει στην ώρα του θα είχε και λιγότερες αντιδράσεις. Τώρα θα το ψηφίσει με πολιτικό κόστος. Είναι άλλωστε από τα νομοσχέδια που φαίνονται σε κάθε διεθνή οργανισμό, σε κάθε έλληνα και ξένο επενδυτή προοδευτικά, ανεβάζουν την οικονομία στους δείκτες ανταγωνιστικότητας, αλλά δημιουργούν εύκολα ανασφάλεια και πίεση στους εργαζόμενους. Μπορεί να περιγράφει ένα περιβάλλον που αποτελεί καθεστώς στη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα εδώ και χρόνια, αλλά η νομιμοποίησή του στερεί από τους εργαζόμενους την ελπίδα ανατροπής του. Οι λαϊκιστές πολιτικοί άλλωστε όχι μόνο της αντιπολίτευσης, αλλά και του κυβερνώντος κόμματος, έχουν πείσει εδώ και δεκαετίες τους εργαζόμενους ότι δήθεν το κράτος είναι το μόνο αρμόδιο για να τους προστατεύσει και να αποφασίσει για τα εργασιακά τους θέματα. Η αλήθεια είναι προφανώς διαφορετική. Αν αποδέχεσαι την αγορά και τους μηχανισμούς της, αποδέχεσαι ότι αυτή είναι και η μόνη κατάλληλη για να ορίσει τον τρόπο λειτουργίας της. Αλλωστε αυτό το σύστημα, της αγοράς, είναι το μόνο που επικράτησε στην παγκόσμια οικονομία. Προφανώς και στην Ελλάδα. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη έρχεται προσαρμοσμένο στα δεδομένα που έχουν ήδη δημιουργηθεί, να επιχειρήσει να βάλει μια τάξη. Να ρυθμίσει το καθεστώς που υπάρχει εδώ και χρόνια. Και επί ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός και μόνο αυτός είναι ο ρόλος του κράτους. Να ρυθμίζει.

Για να γίνει αντιληπτό πόσο υποκριτική είναι η δημόσια συζήτηση για το θέμα, αρκεί να δει κανείς πώς αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί την αδήλωτη εργασία. Επί χρόνια παραγγέλνουν σπίτια τους φαγητό και γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι που τους τα φέρνουν δουλεύουν χωρίς ασφάλιση. Με κίνδυνο τη ζωή τους. Είναι αμφίβολο αν τους έχουν ρωτήσει ποτέ για τις συνθήκες και τους όρους εργασίας τους. Αν τους συμφέρει με την υπάρχουσα νομοθεσία να ασφαλιστούν. Αν είχαν μιλήσει με τους «ντελιβεράδες» κάτι θα είχαν μάθει. Διαφορετικά δεν εξηγείται ότι δεν έκαναν τίποτα επί χρόνια. Ανασφάλιστοι, κρεμασμένοι πάνω σε μια μηχανή συμπολίτες μας χωρίς κανένα δικαίωμα. Η «κακιά» αγορά έδωσε όμως τη λύση. Τα συνεργατικά σχήματα που φτιάχτηκαν, οδήγησαν στη νομιμοποίηση μεγάλου μέρους των εργαζομένων του συγκεκριμένου κλάδου. Ξαφνικά, μηχανές με σαφή διακριτικά και κράνη έκαναν την εμφάνισή τους. Μαζί και η νομιμοποίηση της δουλειάς τους. Μεταξύ άλλων και αυτή την αγορά έρχεται να ρυθμίσει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Θέματα «δύσπεπτα» στον μέσο πολίτη. Καθήκον ωστόσο των υπεύθυνων κυβερνήσεων είναι να επιμένουν στην υλοποίησή τους.