Το μέλλον ή θα είναι πράσινο ή δεν θα υπάρχει καθόλου

Κάποιες φορές πιστεύω ότι φερόμαστε ως εάν να μην καταλαβαίνουμε πόσο εξαιρετικά επείγοντα είναι ορισμένα πράγματα.

Και πόσο ζωτικά.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η κλιματική αλλαγή.

Ή, για να το πω διαφορετικά, η επικείμενη κλιματική καταστροφή.

Ακόμη πιο σωστά: η βέβαιη κλιματική καταστροφή, εάν δεν πάρουμε μέτρα τώρα.

Γιατί δεν μιλάμε για κάποιο ενδεχόμενο, μια ανησυχία των επιστημόνων, κάποια δεδομένα που δεν ταιριάζουν με το μοντέλο.

Μιλάμε για τη βεβαιότητα ότι εάν ληφθούν τώρα μέτρα και δεν υπάρξει μια ραγδαία αλλαγή πολιτικής, από το 2030 θα μετράμε μη αντιστρέψιμες αλλαγές, το 2050 ήδη θα πληρώνουμε ακριβό κόστος και μέχρι το τέλος του αιώνα θα έχουμε κάνει μεγάλο μέρος του πλανήτη αβίωτο.

Το οικονομικό, κοινωνικό και ανθρώπινο κόστος θα είναι ανυπολόγιστο.

Και ξέρουμε καλά ότι για να μπορέσουμε να αποφύγουμε αυτή την καταστροφή πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στην απεξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα.

Δεν μιλάμε για μείωση της χρήσης: λέμε ότι πρέπει το συντομότερο δυνατό να μην τα χρησιμοποιούμε καθόλου. Και αυτό με σκοπό να μην προσθέσουμε παραπάνω εκπομπές αερίων σε αυτές που έχουν ήδη σωρευθεί στην ατμόσφαιρα.

Με αυτή την έννοια η πράσινη μετάβαση δεν σημαίνει απλώς ότι θα προσθέσουμε και λίγες ΑΠΕ στο ενεργειακό μίγμα.

Δεν αφορά καν κάποιες επενδύσεις ή επιχειρηματικές ευκαιρίες, παρότι ο επιχειρηματικός τομέας έχει να παίξει σημαντικό ρόλο.

Δεν αφορά κάποια πολιτικά ή πειραματικά προγράμματα.

Η πράσινη μετάβαση αφορά το εάν θέλουμε να υπάρχει μέλλον.

Αφορά το εάν θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν, κυριολεκτικά, μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι.

Τα επόμενα χρόνια θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές.

Μερικές ήδη τις βλέπουμε: ο λιγνίτης, που τροφοδότησε με ενέργεια την ελληνική ανοικοδόμηση, ήδη εγκαταλείπεται. Το φυσικό αέριο χρησιμοποιείται, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτό έχει ημερομηνία λήξης.

Οι ΑΠΕ θα γίνουν σταδιακά η βασική και τελικά η μόνη πηγή ενέργειας στη χώρα.

Και με αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσουμε να έχουμε ενέργεια και ανάπτυξη. Θα συνηθίσουμε τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και κυρίως τα ηλεκτροκίνητα μέσα μαζικής μεταφοράς. Θα δώσουμε έμφαση στις συσκευές μικρής κατανάλωσης.

Και βέβαια θα φτιάξουμε πολύ περισσότερες ΑΠΕ.

Γιατί αλλιώς δεν γίνεται.

Ξέρω ότι γύρω από αυτό το θέμα υπάρχουν και αντιδράσεις.

Είναι αλήθεια ότι κάποια τοπία μας φαίνονται παράξενα εάν τους προσθέσουμε ανεμογεννήτριες.

Και σίγουρα συγκεκριμένες περιοχές και τοπία πρέπει να προστατευτούν.

Και ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστούν τέτοια προβλήματα είναι όλα αυτά να αποφασίζονται σε συνεννόηση με τις τοπικές κοινωνίες.

Αλλά δεν μπορούμε χωρίς ΑΠΕ, χωρίς ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά.

Ή για να το πω διαφορετικά: Σε πρώτη φάση μπορούμε. Αλλά μετά δεν θα μπορούμε να ζούμε.