Παράλογη κρατική προστασία

Πότε θα απαλλαγούμε επιτέλους από τις αυθαίρετες προσπάθειες της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας να μας προστατεύει; Γιατί αυτό γίνεται περιστασιακά, ασυντόνιστα και, συνήθως, σε βάρος άλλων ανύποπτων πολιτών. Το κράτος δίχως υποχρέωση εξηγήσεων αποφασίζει ποιους πολίτες του να υποστηρίξει και ποιους να κατατρέξει ή να εγκαταλείψει.

Τοποθετώντας κάποιους πολίτες στο ρόλο του υποζυγίου το δημόσιο αποφασίζει ποιους να ευνοήσει, εξοντώνοντας οιονομικά τους υπόλοιπους. Δεν ειναι τυχαίο που στην νεώτερη Ελλαδα αναπτύχθηκαν ιστορικά σοβαρά, και πολλές φορές βίαια, κινήματα κατά των φόρων. Για να φροντίσουν ορισμένους πολίτες καταδικάζουν πολλούς άλλους να ζουν στο περιθώριο και συχνά να καταφεύγουν σε ακρότητες για να αποφύγουν την εισβολή των φορολογικών αρχών.

Σκέφτομαι λχ. το 1833, τους χωριάτες στη Μεσσηνία, την Αρκαδία, τη Λακωνία και την Τήνο με τις τσάπες και τις τσουγκράνες να καταδιώκουν τους φοροεισπράκτορες. Τους βλέπουμε να το ξανακάνουν το 1834, με τη συμμετοχή αυτή τη φορά και των χωρικών της Λίμνης Ευβοίας. Φυσικά, η μεγαλύτερη σύγκρουση γίνεται με τους Μανιάτες, το 1834, που καταλήγει σε θριαμβευτική -αν και πρόσκαιρη- νίκη των χωρικών  που επιτυγχάνουν να εξαιρεθεί η Μάνη από το φορολογικό καθεστώς που ίσχυε για τη χώρα και να γίνει για όλο τον 19ο αιώνα ένας φορολογικός παράδεισος των… off shore. Το επόμενο έτος ανάβουν ξανά οι αντιφορολογικές φωτιές στη Μεγαλόπολη, το Μεσολόγγι και τη Μεθώνη, ενώ το επόμενο έτος, το 1836, η Αιτωλοακαρνανία περνάει τελείως στον έλεγχο των φοροφυγάδων. Αλλά και στην Ήλιδα και τη Μεσσηνία, το ίδιο έτος, το θρυλικό κίνημα των Χονδρογιανναίων ορθώνει περήφανα το ένοπλο ανάστημά του στις προσπάθειες του κράτους να κλέψει το βιος των χωρικών για να θρέψει τους δημοσίους υπαλλήλους. Το κίνημα της Χελωνοφωλιάς έχει μείνει ιστορικά στην ψυχή της ελληνικής επαρχίας. Να μην ξεχάσουμε και τις εξεγέρσεις το 1840 στο Νησί και τον Πύργο, μετά την απαίτηση της κυβέρνησης για πληρωμή φόρου επικαρπίας. Ποτέ οι εξεγέρσεις αυτές δεν κόπασαν. Αυτό που έγινε είναι πως η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε το μάτι στους πολίτες, λέγοντας πως «εγώ θα βάζω φόρους, κι εσείς δεν θα τους πληρώνετε». Ετσι εμπεδώθηκε η αντίληψη της φοροαποφυγής.

Πόσο ακόμη θα υπομείνουμε τον ρόλο του πειθήνιου υποζυγίου; Ωστε αδίστακτα οι παρεμβατικές κυβερνήσεις να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη μας για να μοιράσουν το βιος μας σ’ αυτούς που κάθε φορά αποφασίζουν να ευνοήσουν; Αυτή η νοοτροπία του πολιτικού συστήματος που σκύβει το κεφάλι σε ορισμένες κατηγορίες ελλήνων  ονοματίζοντας σαν δίκαια κάποια αιτήματα που είναι παράλογα και άδικα. Σύντομα καλούνται οι υπόλοιποι φορολογούμενοι να πληρώσουν την αναπλήρωση εισοδήματος ορισμένων κατηγοριών πολιτών, συνήθως των αγροτών, που συχνά παίζουν καθαρά κερδοσκοπικά με την προοπτική μεγάλης αύξησης ορισμένων τιμών προϊόντων που όμως δεν  έχουν την ανάλογη ζήτηση, και χάνουν. Γιατί τότε όμως δεν θα πρέπει να πληρώσουμε για την αναπλήρωση του εισοδήματος όσων ενδεχόμενα χάνουν στο χρηματιστήριο, όσων ζημιώθηκαν από την κάμψη του τουριστικού ρεύματος η αυτών που μένουν δίχως δουλειά απολυόμενοι από τις επιχειρήσεις στις οποίες δούλευαν και οι οποίες βάζουν λουκέτο; Στην λογική της καπιταλιστικής οικονομίας πρέπει όλοι να καταλάβουν πως ενυπάρχουν το ρίσκο, η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια. Οπως βέβαια και η ενδεχόμενη επιτυχία και το κέρδος. Διαφορετικά μιλάμε για δημοσιοποιημένο ιδιωτικό τομέα

Είναι επιτακτική ανάγκη πλέον να οργανωθούν οι φορολογούμενοι για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Δεν είναι δυνατόν οι πολιτικοί αυθαίρετα ορισμένες φορές να επιβαρύνουν τον προσωπικό προυπολογισμό του κάθε πολίτη με βάση τις εκλογικές τους ανάγκες. Ευτυχώς η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να συμπάσχει με τους φορολογούμενους και να μην τρέχει σε πρώτη ευκαιρία να χώσει το χέρι βαθια στις τσέπες τους. Αυτο όμως δεν σημαίνει πως το ίδιο φαινόμενο δεν πρόκειται να επαναληφθεί ξανά στο μέλλον.

Οι φόροι θα πρέπει να υπακούουν σε κάποια ροή λογικής. Κανένας φόρος δεν θα πρέπει να επιβάλλεται δίχως ανταποδοτική κρατική δράση για την κάθε επιβάρυνση. Σε άλλες χώρες το ερώτημα δεν είναι “τι φόρους πληρώνεις;” αλλά ποιά είναι η “κοινωνική σου συνεισφορά;” Καλό θα είναι αυτό να το συνειδητοποιήσουν οι πολιτικές μας ηγεσίες. Ο άμεσος φόρος είναι η κοινωνική προσφορά του καθενός. Δεν είναι δυνατόν αυτοί που συνεισφέρουν να μην ακούγονται. Και συχνά αυτοί που δεν συνεισφέρουν να ευνοούνται και να αποφασίζουν. Επειδή αυθαιρετούν, πιέζουν και καμιά φορά εκβιάζουν.