«Μετά την καραντίνα δεν θα αναγνωρίζετε τα παιδιά σας…»

Η ζωή μας έχει γεμίσει πλέον από ειδικούς και «ειδικούς». Τυπικά, θα έπρεπε όλοι να ξέρουμε τι να κάνουμε.

Τυπικά. Στην πράξη όμως τί κάνουμε; Κάνουμε πάντα το σωστό; Κι αν όχι, γιατί δεν το κάνουμε αφού – συνήθως- η πληροφόρηση δεν λείπει;

Τέλος το «πλάτιασμα». Πάμε λοιπόν στο to the point που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Αφορμή για όλον αυτόν τον προβληματισμό, στάθηκε μια κουβέντα που μου είπε ο άνθρωπος που έστησε τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος στην Ελλάδα, ο Μανώλης Σφακιανάκης (πρόεδρος σήμερα του Διεθνούς Ινστιτούτου για την Κυβερνοασφάλεια. «Μετά την καραντίνα δεν θα αναγνωρίζετε τα παιδιά σας…».

Χαμένοι στον κόσμο των καλωδίων

Τι είπε ο άνθρωπος (!). Είδατε τώρα πως δένει το παζλ; Νομίζω πως όσοι έχετε παιδιά καταλαβαίνετε την αγωνία και τον φόβο μου. Με όλο αυτόν τον 14 μηνο περιορισμό,  και την κατ’ οίκον εργασία από το πρωί έως το βράδυ (νομίζω πως το εργατικό δυναμικό έχει πλέον χωριστεί σε δυο κατηγορίες: σε αυτούς  που έχουν δουλειά και δεν σηκώνουν κεφάλι και σε αυτούς  που δεν έχουν δουλειά και βαράνε το κεφάλι τους στον… τοίχο) όλοι μας έχουμε χαθεί στον κόσμο των καλωδίων…

Για εμάς, υπάρχει άλλοθι, η δικαιολογία, όπως θέλετε πείτε το, της πολλής δουλειάς. Προσωπικά ωστόσο δεν αφήνω απέξω και τον «ιδρυματισμό». Για τα παιδιά ήταν (και είναι ακόμη για όσα σχολικά τμήματα έχουν κλείσει λόγω κρουσμάτων κορωνοϊού) η τηλεκπαίδευση αλλά είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και τους φίλους τους.

Έχω δε τη αίσθηση πως η δικαιολογία τους «και τι να κάνω όλη μέρα στο σπίτι μπαμπά» για πολλούς από εμάς – με την πολλή δουλειά- λειτουργούσε και λειτουργεί ως … άλλοθι για να μην…«γκρεμίζουν» τα παιδιά το σπίτι, και να μας αφήνουν στην ησυχία μας να δουλέψουμε χαμένοι (το έγραψα και πιο πάνω) στον κόσμο των καλωδίων…

«Μετά την καραντίνα δεν θα αναγνωρίζετε τα παιδιά σας»; Εδώ, αρχίζουν οι ενοχές, τα τηλέφωνα σε φίλους γονείς (για να δεις αν έχουν κάνει και άλλοι γονείς τα ίδια λάθη), τα παιγνίδια του μυαλού…

Το… χαμένο παιγνίδι (;), η απεξάρτηση και το πρωτόκολλο καλών συνηθειών…

Μιλώντας λοιπόν με έναν φίλο μού είπε πως όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας το παιδί του άλλαξε. « Δεν μπορώ πλέον να συνεννοηθώ με το παιδί μου. Είναι όλη μέρα σε έναν υπολογιστή βλέποντας Tik Tok, και έχει νεύρα. Το χάσαμε το παιγνίδι…», μου εξομολογήθηκε γεμάτος ενοχές.

Όχι, ρε φίλε. Αλήθεια το χάσαμε; Μερικά από αυτά που περιγράφεις τα βλέπω και τα αντιμετωπίζω και στα δικά μου παιδιά. Πάμε πάλι στον Μανώλη Σφακιανάκη:

-Το χάσαμε το παιγνίδι κύριε Σφακιανάκη; Τι πρέπει να κάνουμε;

-«Απεξάρτηση» μου λέει;

-Πώς;

-«Με το πρωτόκολλο καλών συνηθειών».

Όπως μου εξήγησε ο Μανώλης Σφακιανάκης, το «πρωτόκολλο καλών συνηθειών» είναι μια πατέντα που…«αντέγραψαν» από τον Μπιλ Γκέιτς ( σ.σ. : δεν μιλάμε τώρα για εμβόλια και τις θεωρίες συνωμοσίας γι’ αυτό την προσοχή σας παρακαλώ).

«Το εφάρμοσε στη δική του οικογένεια όταν αντιμετώπιζε πρόβλημα με τα παιδιά του και εμείς μπορούμε να το προσαρμόσουμε στις δικές μας ανάγκες», συνέχισε ο Μανώλης Σφακιανάκης.

-Δηλαδή;

-«Δεν χρειάζεται να πάμε από το ένα άκρο στο άλλο. Δεν πειράζει το παιδί να έχει 1-2 ιδιωτικούς (πρόσεξε ιδιωτικούς και όχι δημόσιους) λογαριασμούς στο Tik Tok. Να αρχίσουν όμως τα οικογενειακά συμβούλια».

-Οικογενειακά συμβούλια;

-«Ναι, να ορίσει η οικογένεια μια ημέρα και ώρα και να καθίσουν όλοι σε ένα τραπέζι να συζητήσουν τα θέματα που τους απασχολούν. Και να μπουν χρονικά όρια και περιορισμοί. Αυτή είναι και η δική μας πρόταση…»

Ναι, ο κορωνοϊός έφερε τα πάνω κάτω. Αυτός όμως κάποια στιγμή αργά και γρήγορα θα περάσει. Οι συνέπειες όμως δεν πρέπει να αφεθούν στην τύχη τους.  Γιατί θα τις βρούμε (αν δεν τις βρήκαμε) μπροστά μας. Και όλο αυτό που περνάμε είναι πολύ δύσκολο για όλους.

Κάτι ήξερε (αλήθεια ήξερε;) και ο μεγάλος Βασίλης Παπακωνσταντίνου που το 1982 πρωτοερμήνευσε το «Φοβάμαι » (στίχοι Ανδρέας Πανταζής/μουσική Γιάννης Ζουγανέλης). Ελπίζω μόνο, πολλοί της δικής μου ηλικιακής κατηγορίας, που έχουμε την ευθύνη και  παιδιών και  των γονιών (είμαστε στην κατηγορία σάντουιτς), να μην καταλήξουμε από τα πολλά ζόρια στον… « θάλαμο 9 για το καλό μας». Α, ρε Μηλιώκα , από το 1986 τα έλεγες,  έστω και τραγουδιστά…