Αναζητούνται φιλελεύθεροι

Στις εσωκομματικές εκλογές του 2016 το διακύβευμα για τη Νέα Δημοκρατία ήταν σαφές. Αντιπαρατέθηκε μια φιλελεύθερη πολιτική, με ένα συντηρητικόνεοκαραμανλικό ρεύμα. Μεταξύ των επιλογών φιλελευθερισμός ή δεξιός αντιμεταρρυθμιστικός κρατισμός νικητής αναδείχτηκε ο πρώτος. Δεν έχει σημασία η διαφορά, σημασία έχει η εκλογή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε τη δουλειά της ιδεολογικής μετατόπισης. Δεν ακούστηκε τότε στο εσωτερικό του κόμματος κάποιος να διαφωνεί, να μην αναγνωρίζει το αποτέλεσμα, να παραιτείται στο τέλος τέλος.

Τριάμισι χρόνια μετά στις εθνικές εκλογές ο ίδιος, ο σημερινός Πρωθυπουργός, αντιπαρατέθηκε με τον κρατικίστικο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και κέρδισε. Με διαφορά μάλιστα. Στην επιτυχία του αποτελέσματος, ένα ποσοστό οφείλεται και στην ενίσχυση από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Το υπόλοιπο ωστόσο ποσοστό που πήρε η ΝΔ, ήταν αυτό που αντιπροσωπεύει ο Κυρ. Μητσοτάκης. Ενα κόμμα υπέρμαχο της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Η νίκη ήταν ξεκάθαρη γεμάτη προσδοκίες. Πάλι μετά τις εκλογές δεν παρατηρήθηκε κάποιο κύμα αποχωρήσεων ή διαφωνίας με την πολιτική γραμμή. Ολοι έμειναν. Πολλοί αξιοποιήθηκαν ή «βολεύτηκαν». Θεωρητικά συναίνεσαν στην πολιτική γραμμή.

Στην πράξη ωστόσο αποδεικνύεται σε πολλές περιπτώσεις το τελευταίο διάστημα το αντίθετο. Πολύ άγχος για το πολιτικό κόστος. Ξαφνικά στη φρασεολογία ορισμένων μελών της κυβέρνησης έχει παρεισφρήσει με έντονο τρόπο η προάσπιση του «δημοσίου συμφέροντος», ενώ στην πραγματικότητα εννοούν του «κρατικού συμφέροντος».

Πιο συγκεκριμένα του «κρατικίστικου συμφέροντος». Υπάρχει η αίσθηση ότι πολλοί στο εσωτερικό της ΝΔ «στεναχωρήθηκαν» που η κυβέρνηση επέλεξε να μην «πουλήσει» και αυτή τη φορά «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», με την αύξηση κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς επιλέγοντας τη μείωση των δικαιωμάτων του κράτους, ακόμα και αν αυτή τη φορά έβγαζε πράγματι λεφτά. Και μόνο που σε δύο διαδοχικές αυξήσεις είχε υποσχεθεί το ελληνικό Δημόσιο στον φορολογούμενο ότι θα έβγαζε λεφτά και όχι κέρδος δεν υπήρξε αλλά χάθηκαν και τα χρήματα της επένδυσης, αρκούσε για τη διαφορετική αντιμετώπιση.

Σε μια άλλη εταιρεία, υπό μερικό έλεγχο του κράτους, τα Ελληνικά Πετρέλαια, η προηγούμενη κυβέρνηση – ναι του ΣΥΡΙΖΑ – ήταν έτοιμη για την πλήρη αποκρατικοποίησή της. Η σημερινή φιλελεύθερη όχι μόνο δεν προώθησε την πώληση του κρατικού 35%, αλλά αρνήθηκε μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και το πιο απλό. Να διορίζει η γενική συνέλευση των μετόχων όλα τα μέλη του ΔΣ.

Το βασικό επιχείρημα για την αλλαγή στάσης ήταν δήθεν η πίεση του ΣΥΡΙΖΑ. Του κόμματος δηλαδή που προωθούσε την πλήρη έξοδο του Δημοσίου από την εταιρεία. Μπορούν να αθροιστούν και άλλες περιπτώσεις με παρόμοιο περιεχόμενο. Πρόκειται για πρόβλημα ιδεολογικού αποπροσανατολισμού ή ετεροχρονισμένης αντίδρασης στις εκλογές του 2016 και 2019; Δύσκολο να πει κάποιος. Το σίγουρο είναι ότι πάει να «σκάσει» στην πιο δύσκολη στιγμή.

Ο βασικός μας δανειστής, ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ το είπε ξεκάθαρα στο «Βήμα της Κυριακής», η διατήρηση του χαμηλού κόστους δανεισμού θα εξαρτηθεί από τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες της κυβέρνησης. Ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι αυτήν τη στιγμή παντοδύναμος. Εχει στέρεους δεσμούς με την εκλογική βάση της παράταξης και ηγεμονεύει στον κεντρώο-μεταρρυθμιστικό χώρο. Το θέμα είναι ότι το επόμενο διάστημα θα πρέπει να «τρέξουν» οι πιο κρίσιμες μεταρρυθμίσεις, που είχαν αναβληθεί λόγω της πανδημίας και θα χρειαστεί «πιστούς» στο σχέδιο να τις υλοποιήσουν…