Το Σάββατο εμβολιάζομαι…

To δικό μου ραντεβού για τον εμβολιασμό κατά του Covid-19 έχει κλειστεί δυο λεπτά πριν από τις επτά το απόγευμα αύριο Σάββατο, στο Εμβολιαστικό Κέντρο που έχει στηθεί στο Ελληνικό. Για αύριο, έχει κλειστεί και το ραντεβού για τη σύζυγό μου.

Μια μέρα έμεινε λοιπόν για να οχυρωθώ απέναντι σε αυτό το κακό που βασανίζει όλη την ανθρωπότητα και να …πάρω πίσω τη ζωή μου. Έτσι, δεν λένε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, που ποστάρουν  στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με τα μπρατσάκια έξω;

Πριν συνεχίσω,  να ξεκαθαρίσω κάτι: θεωρώ (όσο μπορώ) τον εαυτό μου ορθολογιστή, δεν είμαι κατά των εμβολίων και αύριο, Θεού θέλοντος θα πάω να εμβολιαστώ.

Και αφού ξεκαθάρισα τη θέση μου θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, τούς προβληματισμούς, τις ανησυχίες, τους φόβους αλλά τις ενοχές μου. Ακούγοντας και διαβάζοντας για όλα αυτά τα περιστατικά των θρομβώσεων με νέες – κατά κύριο λόγο- γυναίκες να χάνουν τη ζωή τους μετά από τον εμβολιασμό, δεν σας κρύβω ότι προβληματίζομαι…

Ενοχές για τον προβληματισμό 

Ταυτόχρονα όμως νοιώθω και ενοχές που προβληματίζομαι διότι την ίδια ώρα, σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα, όπως εγώ να εμβολιαστούν, και στα νοσοκομεία χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν από τον ιό και δίνουν τη μάχη να κρατηθούν στη ζωή χωρίς κανέναν από τους δικούς τους να τους κρατάει το χέρι…

Παιγνίδια του μυαλού… 

Αλλά είπαμε: παιγνίδια του μυαλού είναι αυτά. Σκέφτομαι για παράδειγμα, αν συμβεί κάτι ( χτυπάω ξύλο)  στη σύζυγό μου τι θα γίνει με τα παιδιά. Βάζω το εαυτό μου στη θέση άλλων ανθρώπων που από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκαν στη δυσάρεστη ( τί δυσάρεστη, απελπιστική θέση) να προσπαθούν να εξηγήσουν στα παιδιά τους τί έγινε με το εμβόλιο και η μαμά ή ο μπαμπάς έχασε τη ζωή της (του). Και νοιώθω περιέργεια, που τα νοιώθω και τα σκέφτομαι όλα αυτά.

Μιλώντας όμως με φίλους και συναδέλφους, διαπίστωσα πως και εκείνοι έχουν ανάλογες ανησυχίες και  προβληματισμούς τους. Ουφ, επιτέλους δεν είμαι ο μόνος που φοβάμαι. Αλλά γιατί να φοβάμαι; Αφού εμπιστεύομαι την επιστήμη…

Αντιμέτωποι για μεγάλο διάστημα με το άγνωστο… 

Διότι, όπως μου είπε μια πολύ καλή μου φίλη (και βρήκα λογική την εξήγησή της), εδώ και ενάμιση χρόνο είμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο. Ναι, έχουμε στη φαρέτρα μας όπλα/εμβόλια για τα οποία εφαρμόστηκαν όλα τα πρωτόκολλα μέχρι την έγκρισή τους, αλλά κανείς μας δεν είναι συνηθισμένος να αντιμετωπίζει για τόσο μεγάλο διάστημα το άγνωστο…

Όμως με τον κόσμο όλο να έχει γυρίσει ανάποδα, ο φόβος είναι πλέον μονοθεματικός. Είναι το άγνωστο. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει στη δουλειά, δεν ξέρεις αν κολλήσεις τον ιό, δεν ξέρεις αν θα έχεις επαρκή προστασία από το εμβολιασμό, δεν, δεν,δεν… Και όλο αυτό το « δεν » σπάει τους κρίκους της αλυσίδας της ζωής ( ο καθένας έχει τη δική του) που μέχρι πρότινος νόμιζες ότι αντέχει.

Όλα πήγαν πέρα και φοβόμαστε μόνο τον ιό… 

Μέχρι τώρα, οι περισσότεροι από εμάς φοβόμασταν τον καρκίνο, τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα,  τέτοιους κινδύνους, ποτέ έναν ιό. Τώρα όλα αυτά πήγαν πέρα, και φοβόμαστε (λες και δεν υπάρχουν άλλοι κίνδυνοι) μόνο τον ιό.

Τι κάνουμε λοιπόν; Μιλάω πάντα προσωπικά. Θα το περιγράψω με μια εικόνα. Όταν είσαι ναυαγός στη μέση του πελάγους χωρίς να βλέπεις στεριά δεν μπορείς να κολυμπάς συνεχώς ενάντια στο κύμα. Κάποια στιγμή θα κουραστείς και τότε θα πνιγείς…  Για το λόγο αυτό, κρατάς δυνάμεις και αφήνεσαι…Και συνήθως το σήμα κινδύνου που εξέπεμψες κάποιος θα το ακούσει και θα σπεύσει για βοήθεια… Ακούστε με, άνθρωπος της θάλασσας είμαι…

Συμπέρασμα; Εμπιστευόμαστε τους ειδικούς. Αύριο εμβολιάζομαι…