Κίτρινες κάρτες…

«Ο υποδειγματικός τρόπος που γίνονται οι εμβολιασμοί σε ολόκληρη τη χώρα είναι η μεταρρύθμιση-μοντέλο που θέλουμε να λειτουργεί όλο το Δημόσιο στη σχέση του με τους πολίτες».

Τα λίγα αυτά λόγια του υφυπουργού Συντονισμού Ακη Σκέρτσου δείχνουν δύο όψεις της ελληνικής πραγματικότητας:

• Την πρώτη στην οποία προφανώς συμφωνούν όλοι όσοι έχουν εμβολιαστεί, δηλαδή στην προχωρημένη ψηφιακή οργάνωση των ραντεβού και την άψογη συμπεριφορά του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού που συμμετέχει στην επιχείρηση «Ελευθερία».
• Τη δεύτερη που βιώνουμε – όλες τις άλλες ημέρες – στην επαφή με το Δημόσιο, όπως τις ουρές στις εφορίες, τις μέρες αναμονής στα υποθηκοφυλακεία που εξακολουθούν να λειτουργούν παράλληλα με το Κτηματολόγιο (το οποίο είναι σαν να μην έγινε ποτέ) ή στα χρόνια που περιμένουν κάποιοι τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.

Πλέον, κατά Σκέρτσο, το μοντέλο που θέλουμε να ζούμε το έχουμε, απομένει να το εφαρμόσουμε παντού. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Απαιτεί τη συμμετοχή όλων, της πολιτικής ηγεσίας, των στελεχών και εργαζομένων στο Δημόσιο και φυσικά την επιστημονική γνώση.

Ομως αν επιστρέψουμε στους εμβολιασμούς διαπιστώνουμε ότι οι πολίτες είναι ικανοποιημένοι από την οργάνωση και εξυπηρέτηση, αλλά την ίδια στιγμή αυτό που έχει καταλάβει πολλούς είναι αν όχι ο φόβος, το άγχος από τις παρενέργειες του εμβολίου της Astra Zeneca και δευτερευόντως της Pfizer ή της Moderna. Και αυτό το άγχος γεννήθηκε όχι με ευθύνη των εμβολιασμένων, αλλά με ευθύνη της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών για τη μη έγκαιρη, σαφή και ξεκάθαρη ενημέρωση για τις παρενέργειες που δυστυχώς μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στον θάνατο.

Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε ότι η πρώτη σύσταση για το ΑΖ ήταν να γίνεται σε ηλικίες άνω των 60 ετών, η δεύτερη να μη γίνεται σε ηλικίες κάτω των 30 ετών και η τελευταία (έμμεση) να αποφεύγεται από τις γυναίκες κάτω των 50 ετών.

Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι δεν δόθηκε από την αρχή των εμβολιασμών μια επίσημη ξεκάθαρη οδηγία να αποφύγουν το εμβόλιο άτομα με θρομβοφιλία (έγινε εκ των υστέρων), την ώρα που πάντοτε υπήρχε η δυνατότητα επιλογής άλλου εμβολίου.

Η συνευθύνη της κυβέρνησης για αυτή την κατάσταση είναι προφανής. Οφειλε και οφείλει να διασφαλίσει, όσο υπάρχει η δυνατότητα επιλογής άλλου εμβολίου, να μην εκτεθούν «ευαίσθητες ομάδες» σε αυξημένο κίνδυνο, να προστατεύσει τους νέους και τις γυναίκες και να απαντήσει στα ερωτήματά τους σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν τώρα αφού κάποιοι – πολλοί – βρέθηκαν εκτεθειμένοι.