Το Πεκίνο θέλει νέους πολίτες αλλά κίνητρα δεν δίνει

Στην απελπισία του για την υπογεννητικότητα, το Πεκίνο θα επιτρέψει σε παντρεμένα ζευγάρια να κάνουν τρία παιδιά. Η ενίσχυση του δικτύου κοινωνικής ασφάλισης μπορεί να βοηθήσει στην ενίσχυση των γεννήσεων. Αλλά φαίνεται ότι τσιγκούνηδες διαχειρίζονται το Κομουνιστικό Κόμμα Κίνας. Είναι πλέον πιθανότερο να αυξηθούν οι διακρίσεις φύλου στο εργατικό δυναμικό.

Τα απογραφικά στοιχεία που κυκλοφόρησαν τον περασμένο μήνα έχουν προκαλέσει ανησυχία στους δημογράφους του δημοσίου. Ο πληθυσμός της Κίνας, που τώρα είναι 1,4 δισεκατομμύρια, μόλις και μετά βίας αυξάνεται και το ποσοστό γονιμότητας παραμένει στα 1,3 παιδιά ανά γυναίκα – σε επίπεδα, δηλαδή, Ιαπωνίας αλλά με το ένα τέταρτο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Αυτό ενέχει μακροπρόθεσμο συστημικό χρηματοοικονομικό κίνδυνο.

Ωστόσο, η κίνηση για αύξηση του οικογενειακού ορίου στα δύο παιδιά που αποφασίστηκε το 2016 δεν απέφερε τα αναμενόμενα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτή η αλλαγή πολιτικής, από μόνη της, δεν θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. «Ο λόγος που δεν αγόρασα τρεις Rolls Royce δεν είναι επειδή η κυβέρνηση δεν με άφηνε», έγραψε σκωπτικά ένας χρήστης κοινωνικών δικτύων σχετικά με την είδηση.

Αξιωματούχοι υπαινίχθηκαν ότι θα παράσχουν πρόσθετα κίνητρα, όπως στη φορολόγηση και τη στέγαση, αλλά το παρελθόν δείχνει ότι αυτά δεν θα είναι πολύ γενναιόδωρα. Οι κυβερνητικές δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη, για παράδειγμα, ήταν σταθερά μίζερες, φτάνοντας στο 3% του ΑΕΠ το 2018, σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας – στο μισό του παγκόσμιου μέσου όρου. Ο προϋπολογισμός για την παιδεία ήταν περίπου 4%. Η αύξηση αυτών των δαπανών θα μπορούσε να καταστήσει την ανατροφή των παιδιών λιγότερο επαχθή, αλλά το Πεκίνο έχει δείξει ελάχιστη διάθεση προς αυτή την κατεύθυνση.

Η γυναικεία παρουσία σε κινεζικές επιχειρήσεις και κυβερνητικά πόστα βαίνει μειούμενη εδώ και χρόνια και η συμμετοχή τους στο εργατικό δυναμικό, αν και εξακολουθεί να είναι υψηλή, μειώνεται σταθερά από το 1990. Το 2019, λιγότερο από το 10% των διοικητικών συμβουλίων σε εισηγμένες κινεζικές εταιρείες ήταν γυναίκες πράγμα που κατατάσει τη χώρα στο κατώτερο τρίτο του Παγκόσμιου Δείκτη για το χάσμα μεταξύ των φύλων του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum’s Global Gender Gap Index). Μια έρευνα του Human Rights Watch το 2018 έδειξε ότι το 19% των εξαγγελιών για προσλήψεις στο δημόσιο αναφερόνταν ξεδιάντροπα σε προτίμηση για άνδρες υποψηφίους.

Το ότι οι αξιωματούχοι αποφάσισαν να αυξήσουν το όριο γεννήσεων αντί να το καταργήσουν λέει πάρα πολλά: σκοπεύουν να συνεχίσουν να διαχειρίζονται βίαια τη γονιμότητα των γυναικών. Πολλοί Κινέζοι υπάλληλοι που είναι υπεύθυνοι για προσλήψεις κάνουν διακρίσεις εις βάρος των γυναικών βάσει του οικογενειακού τους σχεδιασμού, ώστε να αποφύγουν οι εταιρίες τις μετ’ αποδοχών άδειες μητρότητας. Αυτό είναι παράνομο, αλλά οι κυρώσεις είναι «χάδι». Είναι πιθανό εάν τα ποσοστά γεννήσεων δεν αυξηθούν, να υπάρξει κάποια σκληρότερη μορφή εξαναγκασμού. Οπως και νά’ χει η ζωή για τις εργαζόμενες Κινέζες σίγουρα θα χειροτερέψει.