Όλοι οι πρωταθλητές ξεκινούν «από το μηδέν»

Πριν από μερικές ημέρες, έπειτα από τόσους μήνες απραγίας, άρχισαν εκ νέου οι αθλητικές δραστηριότητες. Ο γιος μου ο Χρήστος, περίμενε πώς και πώς αυτή τη στιγμή. Είναι εννιά χρονών, και είχε εγγραφεί στα αθλήματα του στίβου για πρώτη φορά τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος με όλα όσα οι καλές γυμνάστριές του τους μάθαιναν στους χώρους του δημοτικού σταδίου. Και έπειτα, τα μέτρα πάγωσαν εν μια νυκτί την κινητικότητα των παιδιών.

Χθες που τον πήγα για δεύτερη φορά μετά την άρση των περιορισμών, βρήκα την ευκαιρία να κάνω αρκετούς γύρους του σταδίου, όσο τα παιδιά προπονούνταν. Έτσι, περνούσα περιοδικά δίπλα από την ομάδα τους. Έβλεπα τη χαρά στα πρόσωπά τους. Τη συνεργατικότητά τους σε ζευγάρια, αλλά και σε υποομάδες. Και τη μαεστρία της προπονήτριας. Ήρεμη, αλλά και με αποφασιστικότητα, τους έδινε οδηγίες για την κάθε άσκηση. Τους παρακολουθούσε στην εφαρμογή της. Τους διόρθωνε όπου χρειαζόταν. Και πάνω απ’ όλα, τους επιβράβευε έστω και για την παραμικρή πρόοδο που έκαναν.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση, ήταν η προσαρμογή των ασκήσεων στα μέτρα των παιδιών, αλλά και η απλοϊκότητα της εκτέλεσης. Ο δρόμος μετ’ εμποδίων, είχε εμπόδια ύψους περίπου 30 εκατοστών, τοποθετημένα σε μικρές μεταξύ τους αποστάσεις. Οι κώνοι εκγύμνασης στην ευελιξία κινήσεων μικροί, αλλά θαυματουργοί. Και βεβαίως το αγαπημένο του Χρήστου, το ακόντιο-μινιατούρα, που το ονομάζει χαρακτηριστικά “πυραυλάκι”, λόγω του σχήματός του. Προφανώς, ο στόχος της προπονήτριας για τα παιδιά σε αυτό το επίπεδο, δεν είναι να σπάσουν ρεκόρ, αλλά να εμπεδώσουν τις σωστές κινήσεις και τεχνικές των αθλημάτων.

Παρατηρώντας τις δραστηριότητες των παιδιών, αναλογιζόμουν ότι κάποια από αυτά, ίσως μια μέρα γίνουν πρωταθλητές σε ένα ή περισσότερα από τα αγωνίσματα στα οποία τώρα συμμετείχαν σαν παιχνίδι. Όμως πρέπει να ξεκινήσουν με αυτή την οπτική. Να το θεωρούν ευχάριστο σαν παιχνίδι, για να το αγαπήσουν. Να μην είναι απαγορευτικά δύσκολο, ώστε να μην απογοητευθούν. Να μάθουν να δρουν ως πρόσωπα μέσα σε ένα ομαδικό περιβάλλον. Και κυρίως, να απολαμβάνουν την αποδοχή και ενθάρρυνση της προπονήτριάς τους.

Οι «πρωταθλητές» στον εργασιακό χώρο

Κάνοντας τις παρατηρήσεις αυτές, αναλογιζόμουν τις ομοιότητες που υπάρχουν στο εργασιακό περιβάλλον. Ο στόχος της προπονήτριας των παιδιών, είναι η ανάπτυξη “νικητών”, ή έστω παιδιών που θα αγαπήσουν τον αθλητισμό. Ο ίδιος στόχος υπάρχει, ή πρέπει να υπάρχει στους επικεφαλής επιχειρήσεων, εκείνων που επιλέγουν και κατόπιν διοικούν τους ανθρώπους της. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του ανθρώπινου δυναμικού, είναι το ανάλογο των παιδιών που αθλούνται. Μπορεί να διαθέτουν σπουδές και πτυχία, αλλά όχι εμπειρία. Μπορεί να διαθέτουν εμπειρία, αλλά όχι από τον ίδιο χώρο όπου δραστηριοποιείται η επιχείρηση. Μπορεί να έχουν θετική διάθεση όταν έρχονται στην επιχείρηση, αλλά αυτή είναι εύκολο να “εξατμισθεί” γρήγορα αν δεν αντιμετωπισθούν σωστά για την αποτελεσματική ενσωμάτωσή τους στο νέο περιβάλλον.

Εδώ ο ρόλος του ηγέτη -σε όποιο επίπεδο και αν αναφερόμαστε- είναι καίριος. Αναφερόμενοι στον «ηγέτη», εννοούμε τον άνθρωπο που είναι εν προκειμένω υπεύθυνος να επιλέξει και αναπτύξει τους εργαζομένους. Να τους καταστήσει ζωτικό παράγοντα επιτυχίας τόσο για τους ίδιους, όσο και την επιχείρηση. Και, όπως στον αθλητισμό, όλα ξεκινούν με μικρά βήματα στην αρχή, και με σταδιακή ανάπτυξη των απαιτούμενων δεξιοτήτων και εμπειρίας.

Είναι γεγονός ότι μια επιχείρηση θα πρέπει να έχει εξ αρχής στις γραμμές της ορισμένους «φτασμένους» εργαζομένους. Εκείνους που με γνώσεις, εμπειρία και διάθεση θα φροντίσουν να χτισθεί το οικοδόμημά της σε στέρεα θεμέλια. Όμως, δεν είναι ούτε πρακτικό, ούτε συμφέρον να υπάρχουν μόνον αυτοί.

Η αποτελεσματική λύση για κάθε επιχείρηση, είναι να προσελκύσει και να προσλάβει ανθρώπους με υψηλό δυναμικό, με στάση και φιλοσοφία κοντά στη δική της, με όρεξη να μάθουν. Αφού συμβεί αυτό, χρειάζεται να επενδύσει χρόνο και προσπάθεια για να τους εκπαιδεύσει στις ιδιαιτερότητες της δικής της λειτουργίας και της αγοράς στην οποία απευθύνεται. Να τους στηρίξει να επιτύχουν το μέγιστο δυνατόν. Να τους δώσει τα εφόδια να αναπτυχθούν.

Τότε, μπορεί να καταφέρει να έχει πραγματικά πολλούς «πρωταθλητές». Αυτούς που θα φέρουν νίκες για τους ίδιους και την επιχείρηση.

Ο Σταμάτης Παππάς, MEng/MBA, είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων