Σαν σήμερα το 1933, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ υπέγραψε νομοσχέδια που εδραίωσαν το New Deal

Στις 16 Ιουνίου 1933, o πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούσβελτ αναλαμβάνει τον έλεγχο της οικονομίας των ΗΠΑ σε μια μέρα, υπογράφοντας μια σειρά νέων ομοσπονδιακών νόμων. Ο νόμος Glass-Steagall περιόριζε αυστηρά τις δραστηριότητες μεσιτείας και αναδοχής εμπορικών τραπεζών. Ο εθνικός νόμος για την ανάκαμψη της βιομηχανίας θέσπιζε πρόγραμμα δημοσίων έργων ύψους 3,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων και έδινε στην κυβέρνηση πρωτοφανείς εξουσίες για τους σιδηροδρόμους και άλλες βιομηχανίες.

Η έκτακτη νομοθεσία που ψηφίστηκε μέσα σε λίγες ημέρες από την ανάληψη της εξουσίας του Προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ τον Μάρτιο του 1933 ήταν μόνο η αρχή της διαδικασίας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα. Το Κογκρέσο διαπίστωσε την ανάγκη ουσιαστικής μεταρρύθμισης του τραπεζικού συστήματος, το οποίο τελικά ήρθε με τον τραπεζικό νόμο του 1933, ή τον νόμο Glass-Steagall.

Το νομοσχέδιο σχεδιάστηκε «για την ασφαλέστερη και αποτελεσματικότερη χρήση των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών, τη ρύθμιση του διατραπεζικού ελέγχου, την αποτροπή της αδικαιολόγητης εκτροπής κεφαλαίων σε κερδοσκοπικές πράξεις και για άλλους σκοπούς». Το νομοσχέδιο εισηγήθηκαν οι γερουσιαστές Carter Glass και Henry Steagall . Ο Glass, πρώην γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, ήταν η κύρια δύναμη πίσω από το νομοσχέδιο. Ο Steagall, τότε πρόεδρος της επιτροπής τραπεζικής και νομίσματος, συμφώνησε να υποστηρίξει το νομοσχέδιο με το Glass μετά την προσθήκη μιας τροποποίησης για να επιτρέψει την ασφάλιση τραπεζικών καταθέσεων.

Στις 16 Ιουνίου 1933, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ υπέγραψε το νομοσχέδιο σε νόμο. Ο Glass παρουσίασε αρχικά το νομοσχέδιο τραπεζικής μεταρρύθμισης τον Ιανουάριο του 1932. Έλαβε εκτενείς κριτικές και σχόλια από τραπεζίτες, οικονομολόγους και το Federal Reserve Board. Πέρασε από τη Γερουσία τον Φεβρουάριο του 1932, αλλά η Βουλή διακόπηκε προτού λάβει απόφαση. Ήταν μια από τις πιο ευρέως συζητημένες νομοθετικές πρωτοβουλίες το 1932.

Ο εθνικός νόμος για την ανάκαμψη της βιομηχανίας του 1933 (NIRA) ήταν ένας αμερικανικός εργατικός νόμος και νόμος για τους καταναλωτές που ψηφίστηκε από το 73ο Κογκρέσο των ΗΠΑ για να εξουσιοδοτήσει τον Πρόεδρο να ρυθμίσει τη βιομηχανία για δίκαιους μισθούς και τιμές που θα ενθάρρυναν την οικονομική ανάκαμψη. Καθιέρωσε επίσης ένα εθνικό πρόγραμμα δημοσίων έργων γνωστό ως Διοίκηση Δημοσίων Έργων (PWA), για να μην συγχέεται με τη Διοίκηση Προόδου Έργων (WPA) του 1935. Το τμήμα της Εθνικής Διοίκησης Ανάκτησης (National Recovery Administration – NRA) χαιρετίστηκε ευρέως το 1933, αλλά το 1934 οι απόψεις των επιχειρηματιών είχαν γίνει αρνητικές. Μέχρι τον Μάρτιο του 1934, η «NRA ασχολείτο κυρίως να καταρτίσει αυτούς τους βιομηχανικούς κώδικες που θα υιοθετήσουν όλες οι βιομηχανίες». Ωστόσο, η NRA κηρύχθηκε αντισυνταγματικό από το Ανώτατο Δικαστήριο το 1935 και δεν αντικαταστάθηκε.

Η νομοθεσία θεσπίστηκε τον Ιούνιο του 1933 κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο του νομοθετικού προγράμματος New Deal του Προέδρου New Deal. Το τμήμα 7 (α) του νομοσχεδίου, το οποίο προστατεύει τα συλλογικά διαπραγματευτικά δικαιώματα για τα συνδικάτα, αποδείχθηκε αμφισβητούμενο (ειδικά στη Γερουσία), αλλά Βουλή και Γερουσία τελικά ενέκριναν τη νομοθεσία. Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ υπέγραψε το νομοσχέδιο στις 16 Ιουνίου 1933. Ο νόμος είχε δύο κύρια τμήματα (ή “τίτλους”). Ο τίτλος I ήταν αφιερωμένος στη βιομηχανική ανάκαμψη, εγκρίνοντας τη δημοσίευση βιομηχανικών κωδίκων θεμιτού ανταγωνισμού, εγγυημένα συνδικαλιστικά δικαιώματα, επέτρεψε τη ρύθμιση των προτύπων εργασίας και ρύθμιζε την τιμή ορισμένων προϊόντων πετρελαίου και τη μεταφορά τους. Ο Τίτλος II καθιέρωσε τη Διοίκηση Δημοσίων Έργων, περιέγραψε τα έργα και τις ευκαιρίες χρηματοδότησης στις οποίες μπορούσε να συμμετάσχει. Ο Τίτλος II παρείχε επίσης χρηματοδότηση για τον Νόμο.

Ο νόμος τέθηκε σε εφαρμογή από την NRA και τη δημόσια διοίκηση έργων (PWA). Μεγάλοι αριθμοί κανονισμών δημιουργήθηκαν υπό την εξουσία που παραχωρήθηκε στην ΕΡΑ από τον Νόμο, που οδήγησε σε σημαντική απώλεια πολιτικής υποστήριξης για τον Ρούσβελτ και το New Deal. Το NIRA επρόκειτο να λήξει τον Ιούνιο του 1935, αλλά σε μια μεγάλη συνταγματική απόφαση, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κήρυξε τον Τίτλο Ι του νόμου αντισυνταγματικό στις 27 Μαΐου 1935, στην διάρκεια της δίκης Schechter Poultry Corp. κατά Ηνωμένων Πολιτειών, 295 US 495 (1935). Ο εθνικός νόμος για την ανάκαμψη της βιομηχανίας θεωρείται ευρέως ως αποτυχία, τόσο τη δεκαετία του 1930 όσο και από τους ιστορικούς σήμερα. Οι διαφωνίες για τους λόγους αυτής της αποτυχίας συνεχίζονται. Μεταξύ των προτεινόμενων αιτίων είναι ότι ο νόμος προώθησε οικονομικά επιβλαβή μονοπώλια, ότι ο νόμος δεν διέθετε κριτική υποστήριξη από την επιχειρηματική κοινότητα, και ότι η διαχείριση του ήταν κακή. Ο νόμος ενθάρρυνε την οργάνωση των συνδικάτων, η οποία οδήγησε σε σημαντική εργατική αναταραχή. Το NIRA δεν είχε μηχανισμούς για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, γεγονός που οδήγησε το Κογκρέσο να εγκρίνει τον Εθνικό Εργασιακό Νόμο το 1935. Ο νόμος έδωσε επίσης σημαντική ώθηση για μια σημαντική τροποποίηση του νόμου που ποινικοποιεί την πραγματοποίηση ψευδών δηλώσεων.