FLASHBACK: Υπάρχουν και… περισσεύουν τα 3 δισ. ευρώ για τα αναδρομικά!

Διάβασα στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» ότι, εν αναμονή στο τέλος του μηνός της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία ενδεχομένως θα δικαιώσει τους συνταξιούχους και θα προβλέπει την καταβολή αναδρομικών και για τις κομμένες επικουρικές και τα δώρα, η κυβέρνηση προβληματίζεται πώς θα διαχειριστεί αυτή δημοσιονομική «βόμβα» των 3 δισ. ευρώ. Ο προβληματισμός εντοπίζεται, όπως σε όλα τα τελευταία σαράντα χρόνια, ότι θα εκτιναχθεί ισόποσα το δημόσιο έλλειμμα!

Ειλικρινά, κανένας νομοταγής πολίτης, του οποίου έχει αρπάξει (παράνομα, αντισυνταγματικά) κάποιος (το 2012) τη σύνταξή του, την περιουσία του, και στον οποίο με δικαστική απόφαση πρέπει να επιστραφεί, δεν μπορεί να κατανοήσει αυτόν τον προβληματισμό. Όταν μάλιστα ο άρπαγας είναι το κράτος του, που έχει συνέχεια, όπως λένε τα φοιτητικά συγγράμματα. Δηλαδή, προβληματίζεται το κράτος τώρα που τα επιστρέψει και όχι τότε όταν λεηλατούσε την περιουσία του Έλληνα πολίτη.

Αλλά, πέρα από αυτά τα «ηθικοδιδακτικά», υπάρχει κυρίως η απίστευτη διαχειριστική ανευθυνότητα, η οποία δεν χαρακτηρίζει ένα συνετό νοικοκύρη που πάντοτε βρίσκει τρόπου ή, εν πάση περιπτώσει, μεριμνά να αυξάνει τα έσοδα του οικογενειακού προϋπολογισμού και να έχει και κάτι στην άκρη για ώρα ανάγκης. Δυστυχώς, στην περίπτωση των ελληνικών κυβερνήσεων όλων των εποχών δεν παρατηρείται ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Οι πηγές εσόδων είναι οι ίδιες (κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι, πλούσιοι και φτωχοί καταναλωτές με τον ΦΠΑ, τα ακίνητα με συνεχή επιβολή νέων και αύξηση υπαρχόντων φόρων).

Ωστόσο, υπάρχουν τεράστια περιθώρια για εξοικονόμηση όχι μόνο εσόδων περίπου τριών δισ. ευρώ για την κάλυψη της ισόποσης εκτιμώμενης δαπάνης για τα αναδρομικά, αλλά και εξασφάλιση πρόσθετων ετήσιων φορολογικών εσόδων 40 δισ. ευρώ (όσα είναι σήμερα τα ετήσια φορολογικά έσοδα!), αν εφαρμοζόταν μια εθνική στρατηγική και οικονομική λογική, σαν αυτή άλλων ευρωπαϊκών χωρών! Δηλαδή, μια φορολογική και δημοσιονομική στρατηγική που θα πλησίαζε αντίστοιχους δείκτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αποδοτικότητα στη συλλογή φόρων και σε περιορισμό της παραοικονομίας και θα σταματούσε την ενίσχυση της αγαστής συμμαχίας μεταξύ φοροφυγάδων και φορολογουμένων, με το γνωστό ερώτημα: θέλεις τιμολόγιο με 100 ευρώ ή «μαύρα» 80 ευρώ!!! Φυσικά, η μη … «φιλόπατρις» απάντηση είναι η καταβολή των 80 ευρώ…

Σημειώνω ότι τα «αν» και τα «θα» δεν είναι δικά μου, αλλά των διεθνών οργανισμών και ιδιαίτερα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), ο οποίος εγκαίρως, από την εφαρμογή του πρώτου, κιόλας, μνημονίου, είχε παραθέσει μερικές προσομοιώσεις , παρουσιάζοντας τα τεράστια ποσά που δεν πάνε στον κρατικό προϋπολογισμό αλλά σε υπόγειους «αγωγούς» εξαιτίας της ανικανότητας των ελληνικών κυβερνήσεων να λειτουργήσει η ελληνική οικονομία ως ευρωπαϊκή και να επιτύχει την προσέγγιση του μέσου όρου, τουλάχιστον, των αντίστοιχων δεικτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ. Παραθέτω μερικά:

-Αν η Ελλάδα πετύχαινε τη μέση αποδοτικότητα των χωρών του ΟΟΣΑ, δηλαδή 0,71 στον ΦΠΑ, τότε θα είχε υψηλότερες ετήσιες εισπράξεις ύψους περίπου 9,8 δις. ευρώ ή 4,6% του ΑΕΠ!

-Αν η Ελλάδα είχε παραοικονομία 12,8% του ΑΕΠ, που είναι ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι 21% του ΑΕΠ, θα εξασφάλιζε πάνω από 6 δις. ετησίως από την αποφυγή κυρίως ΦΠΑ.

-Αν η Ελλάδα αξιοποιούσε τους φορολογικούς συντελεστές που δεν διαφέρουν σημαντικά από τους συντελεστές στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα έσοδα του ευρύτερου κυβερνητικού τομέα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, θα ήταν υψηλότερα κατά 8 εκατοστιαίες μονάδες, δηλαδή άλλα 8-10 δις. ευρώ ετησίως!

-Αν η Ελλάδα δεν ήταν «δευτεραθλήτρια» σε εθνικό έλλειμμα (απώλεια εσόδων) από ΦΠΑ ύψους 34 % τον χρόνο (η Ρουμανία με 36%), θα καταβάλλονταν αμέσως και τα τρία δις. ευρώ των αναδρομικών και θα έμεναν στα δημόσια ταμεία άλλα πέντε δις. ευρώ το 2012. Εννοείται ότι αν κάνετε πολλαπλασιασμούς και προσθέσεις των ποσών εσόδων που χάνονται σε υπόγειες … στοές, τότε θα διαπιστώσετε ότι δεν θα υπήρχαν δημόσια ελλείμματα, ούτε τόσο υψηλό δημόσιο χρέος…

Αλλά, με «αν» δεν εφαρμόζεται ούτε επιτυγχάνει του στόχους μια οικονομική πολιτική. Άλλωστε, «αν» έλεγε και ο…  Καραγκιόζης.