Εγγυημένο εισόδημα: Η χρονιά των «πειραμάτων»

Με τη διάθεση 500 δολαρίων σε 100 κατοίκους χαμηλού και μέσου εισοδήματος για ένα χρόνο, τρέχει ήδη σχετικό πρόγραμμα σε κομητεία της πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Πιο εμβληματική θεωρείται πάντως η eπόμενη προσθήκη στη λίστα: αυτή της «Πόλης των Αγγέλων».

Χορηγώντας 1.000 δολάρια το μήνα σε 2.000 οικογένειες, για ένα χρόνο, το Λος Άντζελες φιλοδοξεί να γίνει η μεγαλύτερη αμερικανική πόλη που πειραματίζεται σε ευρεία κλίμακα με το βασικό εγγυημένο εισόδημα.

Προβλέποντας, δε, δαπάνες συνολικού ύψους 35 εκατομμυρίων δολαρίων στον πολιτειακό προϋπολογισμό για την επέκταση του προγράμματος και σε άλλες περιοχές της πολιτείας, σε βάθος πενταετίας, ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια, Γκάβιν Νιούσομ, επιχειρεί ένα μεγάλο άλμα.

Την ένταξη των πιλοτικών προγραμμάτων στο πλαίσιο της επίσημης πολιτειακής πολιτικής στις ΗΠΑ, αντί των ιδιωτικών κεφαλαίων που είχαν μέχρι σήμερα κομβικό ρόλο σε αυτά, κυρίως δε της Σίλικον Βάλεϊ.

Πηγή πολιτικών εντάσεων στη Σεούλ

Στην Νότια Κορέα, εν τω μεταξύ, τα σχέδια του κυβερνήτη της -της πολυπληθέστερης στην ασιατική χώρα- επαρχίας Γκιεόνγκι να εφαρμόσει πιλοτικό πρόγραμμα καθολικού βασικού εισοδήματος, από το δεύτερο εξάμηνο του έτους, έχουν ήδη πυροδοτήσει πολιτική ένταση στη χώρα.

Αφενός σε τοπικό επίπεδο, καθώς η Γκιεόνγκι είναι η μητροπολιτική περιφέρεια της πρωτεύουσας Σεούλ, ο δήμαρχος της οποίας αντιτίθεται στο σχέδιο και, επικαλούμενος το παράδειγμα της Φινλανδίας, προκρίνει τη στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων κατοίκων της νοτιοκορεατικής πρωτεύουσας (έχει ξεχωριστή διοίκηση), υπό τη μορφή επιδομάτων.

Αφετέρου σε πανεθνικό επίπεδο, καθώς η συζήτηση περί καθολικού βασικού εισοδήματος έχει πλέον βρεθεί στο επίκεντρο της άτυπης προεκλογικής εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές του 2022, στις οποίες ο κυβερνήτης της Γκιεόνγκι, Λι Τζε-μαϊούνγκ, θεωρείται από τα φαβορί για το προεδρικό χρίσμα του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος.

Σενάρια για το μέλλον

Ο δρόμος μέχρι τα μικρής κλίμακας πιλοτικά προγράμματα βασικού εισοδήματος να γίνουν μέρος της επίσημης πολιτικής κρατών και κυβερνήσεων θεωρείται από ειδικούς ακόμη μακρύς.

Θα πρέπει εξάλλου πρώτα να αναλυθούν τα αποτελέσματά τους, κατά περίπτωση και ίσως και συνδυαστικά.

Στο μεσοδιάστημα, η δημόσια συζήτηση έχει και πάλι ανάψει για τα υπέρ και τα κατά.

Οι υποστηρικτές της ιδέας τονίζουν ότι το βασικό εγγυημένο εισόδημα αποτελεί βέλτιστο εργαλείο για την εξάλειψη των τραγικών ανισοτήτων, που διεύρυνε κι άλλο οι πανδημία και συνομολογείται ότι θα επιτείνει έτι περαιτέρω η συνεχιζόμενη αυτοματοποίηση της παραγωγής.

«Στα πρόσφατα βιβλία μου συνοψίζονται στοιχεία από περισσότερα από 20 πιλοτικά προγράμματα, σε πλούσιες και φτωχές χώρες. Κανένα δεν απέτυχε. Αντιθέτως», γράφει στο The Conversation ο Γκάι Στάντιγκ, Βρετανός οικονομολόγος, καθηγητής Αναπτυξιακών Σπουδών στη σχολή SOAS του Πανεπιστημίου του Λονδίνου συνιδρυτής του Δικτύου για το Βασικό Εισόδημα.

«Το πλέον κοινό αποτέλεσμα αυτών είναι η καλύτερη ψυχική και σωματική υγεία», αναφέρει. «Υπάρχουν επίσης σαφείς βελτιώσεις στη διατροφή, τις σχολικές επιδόσεις, την παραγωγικότητα, τη θέση των γυναικών και των ατόμων με αναπηρία. Υπήρξε επίσης αύξηση στην εργασία – όχι μείωση, όπως υποστηρίζουν οι επικριτές».

Πηγή: basicincome.org

Οι πολέμιοι της ιδέας ισχυρίζονται ότι το βασικό άνευ όρων εισόδημα θα αποθαρρύνει την εργασία και θα μειώσει την παραγωγικότητα.

Χαρακτηρίζουν επίσης υπερβολικά ακριβή για τις κυβερνήσεις την ιδέα ενός βασικού εισοδήματος σε όλους τους πολίτες.

«Υπάρχουν, ωστόσο, διάφοροι τρόποι, με τους οποίους θα μπορούσε να καταβληθεί, χωρίς απότομες αυξήσεις του φόρου εισοδήματος», γράφει ο Γκάι Στάντιγκ, «όπως η μείωση του ποσού που δαπανήθηκε για τη φορολογική ελάφρυνση πλούσιων εταιρειών και ιδιωτών».

Στον διεθνή Τύπο και σε αναλύσεις ειδικών, εν τω μεταξύ, δεν λείπουν οι επισημάνσεις για πιθανές «παγίδες» σε μία μελλοντικά πιθανή στρεβλή πολιτική εφαρμογή ενός φιλόδοξου σχεδίου, ώστε να λειτουργήσει ως «βαλβίδα» κοινωνικής εκτόνωσης από τη μια και ως «οδοστρωτήρας» του κράτους πρόνοιας από την άλλη.

Περίπου, δηλαδή, στη λογική περί «αρνητικού φόρου εισοδήματος» που είχε πριμοδοτήσει από τη δεκαετία του ‘60 ο «πατριάρχης» του νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρίντμαν.