Πώς να εκτιμήσετε το κόστος και τα οφέλη των lockdown

Αλλά οι συσχετισμοί δεν λένε και πολλά πράγματα. Η επιτυχία τέτοιων χωρών μέχρι στιγμής μπορεί να λέει περισσότερα για την καλή τύχη από ό, τι για τη πεφωτισμένη πολιτική. Αυτό που ήταν εύχερο σε νησιά όπως η Αυστραλία, η Ισλανδία και η Νέα Ζηλανδία δεν ήταν δυνατό για τις περισσότερες χώρες, οι οποίες έχουν χερσαία σύνορα (και όταν ο ιός διαδόθηκε ευρέως, η εξάλειψη ήταν σχεδόν αδύνατη). Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα έχουν δει πολύ χαμηλούς θανάτους από το covid-19 και αναφέρονται επίσης από το Lancet ότι έχουν επιδιώξει την εξάλειψη. Αλλά αν το έκαναν ή όχι είναι αμφισβητήσιμο. καμία χώρα δεν επέβαλε σκληρά lockdown. Ίσως αντ ‘αυτού η εμπειρία τους με την επιδημία του SARS στις αρχές της δεκαετίας του 2000 τις βοήθησε να το ξεπεράσουν σχετικά ανώδυνα.

Όταν εξετάζουμε πιο συγκρίσιμες περιπτώσεις – χώρες που βρίσκονται κοντά, ας πούμε, ή διαφορετικά μέρη της ίδιας χώρας – η ιδέα ότι δεν υπάρχει συμβιβασμός μεταξύ ζωών και βιοτικών πόρων γίνεται λιγότερο αξιόπιστη. Η έρευνα της Goldman Sachs, δείχνει μια εξαιρετικά συνεπή σχέση μεταξύ της σφοδρότητας των lockdown και της επιτυχίας εξόδου: η μετάβαση από την κορύφωση των lockdown της Γαλλίας (αυστηρή) στην κορύφωση της Ιταλίας (εξαιρετικά αυστηρή) σχετίζεται με μείωση του ΑΕΠ περίπου 3% . Οι χώρες της ζώνης του ευρώ με περισσότερους θανάτους, όπως αυτό μετράται από το The Economist, βλέπουν ένα μικρότερο πλήγμα στην παραγωγή: στη Φινλανδία, η οποία είχε μια από τις μικρότερες αυξήσεις υπερβολικών θανάτων στον ΟΟΣΑ, το ΑΕΠ ανά άτομο θα μειωθεί κατά 1% το 2019 -21, σύμφωνα με το ΔΝΤ αλλά στη Λιθουανία, το μέλος με τη χειρότερη απόδοση όσον αφορά τους υπερβολικούς θανάτους, το ΑΕΠ ανά άτομο θα αυξηθεί κατά περισσότερο από 2%.

Η εμπειρία σε όλες τις αμερικανικές πολιτείες υποδηλώνει επίσης την ύπαρξη συμβιβασμού. Η Νότια Ντακότα, η οποία δεν επέβαλε ούτε lockdown ούτε υποχρεωτική μάσκα, έχει πάει άσχημα όσον αφορά τους θανάτους, αλλά η οικονομία της, στα περισσότερα μέτρα, έχει καλύτερη πορεία σήμερα από ό, τι πριν από την πανδημία. Τα μοτίβα μετανάστευσης λένε επίσης κάτι. Υπήρξαν πολλές ιστορίες τους τελευταίους μήνες σχετικά με τους ανθρώπους που μετακινούνται στη Φλόριντα (μια πολιτεία χαμηλού περιορισμού) και λίγες για τους ανθρώπους που πηγαίνουν στο Βερμόντ (την πολιτεία με τους λιγότερους θανάτους από covid-19 ανά άτομο, μετά τη Χαβάη), επισημαίνει ο Tyler Cowen του Πανεπιστημίου George Mason. Οι Αμερικανοί, τουλάχιστον, δεν πιστεύουν πάντα ότι οι προσπάθειες ελέγχου του covid-19 κάνουν τη ζωή καλύτερη.

Τι γίνεται αν όλα αυτά τα οικονομικά κόστη είναι αποτέλεσμα όχι κυβερνητικών περιορισμών, αλλά προσωπικής επιλογής; Και αυτό υποστηρίζεται από εκείνους που απορρίπτουν την ιδέα της ανταλλαγής. Εάν είναι σωστοί, τότε η ιδέα ότι η άρση των περιορισμών μπορεί να ενισχύσει την οικονομία γίνεται φαντασίωση. Οι άνθρωποι θα βγαίνουν έξω μόνο όταν οι περιπτώσεις είναι χαμηλές. Εάν οι λοιμώξεις αρχίσουν να αυξάνονται, τότε οι άνθρωποι θα ξανακλειστούν μέσα.

Μια σειρά μελετών υποστήριξαν αυτό το επιχείρημα. Οι πιο επιδραστικές, από δύο οικονομολόγους, τους Austan Goolsbee και Chad Syverson, αναλύουν την κινητικότητα κατά μήκος των διοικητικών ορίων στην Αμερική, σε μια εποχή που η κυβέρνηση επέβαλε περιορισμούς, αλλά η άλλη όχι. Διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι και στις δύο πλευρές των συνόρων συμπεριφέρθηκαν παρόμοια, υποδηλώνοντας ότι ήταν σχεδόν εντελώς προσωπική επιλογή, παρά τις κυβερνητικές εντολές, η οποία εξηγεί την απόφασή τους να περιορίσουν την κοινωνική επαφή. Οι άνθρωποι μπορεί να τρόμαξαν όταν άκουσαν για τοπικούς θανάτους από τον ιό. Η έρευνα από το ΔΝΤ βγάζει παρόμοια συμπεράσματα.

Ωστόσο, υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι αυτά τα ευρήματα υπερεκτιμούν τη ισχύ της εθελοντικής συμπεριφοράς. Η Σουηδία, η οποία είχε από καιρό αντισταθεί στην επιβολή lockdown, τελικά το έπραξε όταν αυξήθηκαν τα κρούσματα – μια παραδοχή ότι οι περιορισμοί κάνουν τη διαφορά. Μια πιο πρόσφατη έρευνα από τον Laurence Boone του ΟΟΣΑ και τον Colombe Ladreit του Πανεπιστημίου Bocconi χρησιμοποιεί ελαφρώς διαφορετικά μέτρα από το ΔΝΤ και διαπιστώνει ότι οι κυβερνητικές εντολές βοηθούν αρκετά στο να εξηγήσουν την αλλαγή συμπεριφοράς.

Επιπλέον, το όριο μεταξύ υποχρεωτικής και εθελοντικής δράσης είναι πιο θολό από ό, τι υποθέτουν οι περισσότερες αναλύσεις. Οι επιλογές των ανθρώπων επηρεάζονται τόσο από την κοινωνική πίεση όσο και από τα οικονομικά. Συνεντεύξεις Τύπου όπου αξιωματούχοι δημόσιας υγείας ή πρωθυπουργοί προειδοποιούν για τους κινδύνους του ιού δεν θεωρούνται ως «υποχρεωτικοί» περιορισμοί στην κυκλοφορία. αλλά εκ σχεδιασμού έχουν μεγάλη επίδραση στη συμπεριφορά. Και στην πανδημία ορισμένες εθελοντικές αποφάσεις έπρεπε να ενεργοποιηθούν από την κυβέρνηση. Τα συμπληρωματικά επιδόματα ανεργίας και τα συμπληρωματικά προγράμματα διευκόλυναν, ​​για παράδειγμα, τους ανθρώπους να επιλέξουν να μην πάνε στη δουλειά.

Αν συγκεντρώσουμε όλα αυτά φαίνεται σαφές ότι οι ενέργειες των κυβερνήσεων έκαναν τους ανθρώπους να μείνουν στο σπίτι τους, με δαπανηρές συνέπειες για την οικονομία. Αλλά άξιζαν τα οφέλη το κόστος; Η οικονομική έρευνα σχετικά με αυτό το ζήτημα προσπαθεί να επιλύσει τρεις αβεβαιότητες: σχετικά με τις εκτιμήσεις του κόστους των lockdown, σχετικά με τα οφέλη τους και, όταν σταθμίζουμε το κόστος και τα οφέλη, για το πώς να βάλουμε μια τιμή στη ζωή – κάνοντας αυτό που ο κ. Cuomo αρνήθηκε να κάνει.

Ας αρχίσουμε με το κόστος. Η τεράστια παράπλευρη ζημιά των lockdown γίνεται ξεκάθαρη. Η παγκόσμια ανεργία έχει αυξηθεί. Εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά έχουν μείνει μακριά από το σχολείο, συχνά για μήνες. Οι οικογένειες έχουν απομακρυνθεί. Και πολλές από τις ζημιές δεν έχουν ακόμη τελειώσει. Μια πρόσφατη μελέτη των Francesco Bianchi, Giada Bianchi και Dongho Song υποδηλώνει ότι η αύξηση της ανεργίας στην Αμερική το 2020 θα οδηγήσει σε 800.000 επιπλέον θανάτους τα επόμενα 15 χρόνια, ένα αναπόφευκτο ποσοστό των θανάτων στις ΗΠΑ από το covid-19 που έχουν αποφευχθεί εύλογα από lockdown. Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε από το Εθνικό Γραφείο Οικονομικής Έρευνας της Αμερικής (NBER) αναμένει ότι σε φτωχές χώρες, όπου ο πληθυσμός είναι σχετικά νέος, η οικονομική συρρίκνωση που συνδέεται με τα lockdown θα μπορούσε δυνητικά να οδηγήσει σε απώλεια 1,76 ζωών παιδιών για κάθε αποφευχθέντα θάνατο από covid-19, πιθανώς επειδή η ευημερία πλήττεται καθώς μειώνεται το εισόδημα.

Η έρευνα διχάζεται περισσότερο στη δεύτερη αβεβαιότητα: το όφελος των lockdown ή τον βαθμό στον οποίο μειώνουν τη διάδοση και τους θανάτους από το covid-19. Το γεγονός ότι, ξανά και ξανά, η επιβολή lockdown σε μια χώρα ακολουθήθηκε μερικές εβδομάδες αργότερα από την πτώση των περιπτώσεων και των θανάτων φαίνεται να διευθετεί τη συζήτηση. Τούτου λεχθέντος, μια άλλη πρόσφατη μελέτη σχετικά με το nber απέτυχε να βρει ότι χώρες ή αμερικανικές πολιτείες που εφάρμοσαν γρήγορα τις πολιτικές lockdown είχαν λιγότερους υπερβολικούς θανάτους από μέρη που ήταν πιο αργά να δράσουν. Ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, από τον Christopher Berry του Πανεπιστημίου του Σικάγου και τους συναδέλφους του, δεν μπορεί να βρει «τις επιπτώσεις των πολιτικών [lockdown] στη διάδοση ασθενειών ή στους θανάτους», αλλά βρήκε «μικρές, καθυστερημένες επιπτώσεις στην ανεργία».

Είναι σωστό το τίμημα;

Ολα αυτά τα διατρέχει η τελική αβεβαιότητα, που θέτει μια τιμή στη ζωή. Αυτή η πρακτική μπορεί να φαίνεται ψυχρή, αλλά είναι απαραίτητη για πολλές δημόσιες πολιτικές. Πόσο πρέπει να πληρώσουν οι κυβερνήσεις για να διασφαλίσουν ότι οι γέφυρες δεν θα καταρρεύσουν; Πώς πρέπει να αποζημιωθούν οι οικογένειες για τον θάνατο ενός συγγενή; Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι υπολογισμού της στατιστικής αξίας μιας ζωής (vsl). Ορισμένες εκτιμήσεις προέρχονται από την επιπλέον αποζημίωση που δέχονται οι άνθρωποι για να αναλάβουν ορισμένους κινδύνους (ας πούμε, το ποσό της επιπλέον αμοιβής για όσους κάνουν επικίνδυνες εργασίες). Αλλοι υπολογισμοί προέρχονται από έρευνες.

Οι αναλύσεις κόστους-οφέλους έχουν γίνει μια μικρή βιομηχανία κατά τη διάρκεια της πανδημίας και τα συμπεράσματά τους ποικίλλουν έντονα. Μια μελέτη από μια ομάδα στο Πανεπιστήμιο Yale και το Imperial College του Λονδίνου, διαπιστώνει ότι η κοινωνική αποστασιοποίηση, αποτρέποντας κάποιους θανάτους, παρέχει οφέλη σε πλούσιες χώρες στην περιοχή του 20% του ΑΕΠ – ένα τεράστιο ποσοστό που υπερβαίνει εύλογα ακόμη και τις πιο ζοφερές εκτιμήσεις της παράπλευρης ζημιάς των lockdown. Όμως, η έρευνα του David Miles, επίσης του Imperial College, και των συναδέλφων του, διαπιστώνει ότι το κόστος του lockdown της Βρετανίας μεταξύ Μαρτίου και Ιουνίου 2020 ήταν πολύ μεγαλύτερο από τις εκτιμήσεις τους σχετικά με τα οφέλη όσον αφορά τις ζωές που σώθηκαν.

Ένας σημαντικός λόγος για τις μεγάλες διαφορές στους υπολογισμούς κόστους-οφέλους είναι η διαφωνία ως προς το vsl. Πολλοί βασίζονται σε μια γενική εκτίμηση που ισχύει για όλες τις ηλικίες εξίσου, την οποία οι αμερικανικές ρυθμιστικές αρχές θεωρούν ότι είναι περίπου 11 εκατομμύρια δολάρια. Στο άλλο άκρο ο κ. Miles ακολουθεί τη σύμβαση στη Βρετανία, η οποία λέει ότι η αξία ενός χρόνου ζωής προσαρμοσμένη στην ποιότητα (qaly) ισούται με £ 30.000 (που φαίνεται να πλησιάζει ένα vsl περίπου £ 300.000 ή $417.000, δεδομένου του αριθμού χρόνων ζωής που χάνει το μέσο άτομο που πεθαίνει από covid-19). Όσο χαμηλότερη είναι η νομισματική αξία που αποδίδετε στις ζωές, τόσο λιγότερο καλό κάνουν τα lockdown σώζοντάς τες.

Ο κατάλληλος τρόπος για να εκτιμήσει κανείς μια αλλαγή στον κίνδυνο θανάτου ή προσδόκιμου ζωής υπόκειται σε συζήτηση. Ωστόσο, ο αριθμός του κ. Miles φαίνεται χαμηλός. Στη Βρετανία, η καθοδήγηση για το «τέλος του κύκλου ζωής» της κυβέρνησης επιτρέπει θεραπείες που αναμένεται να αυξήσουν το προσδόκιμο ζωής κατά ένα χρόνο για να κοστίσει έως και 50.000 £, επισημαίνει ο Adrian Kent του Πανεπιστημίου του Cambridge σε πρόσφατη εργασία και επιτρέπει ένα όριο έως £ 300.000 ανά qaly για τη θεραπεία σπάνιων ασθενειών. Ωστόσο, μπορεί να είναι εξίσου προβληματικό να χρησιμοποιήσετε το αμερικανικό σημείο αναφοράς ύψους 11 εκατομμυρίων δολαρίων για το covid-19, το οποίο επηρεάζει δυσανάλογα τους ηλικιωμένους. Επειδή τα ηλικιωμένα άτομα έχουν λιγότερα αναμενόμενα χρόνια από το μέσο άτομο, οι ερευνητές μπορούν να επιλέξουν να χρησιμοποιήσουν χαμηλότερες εκτιμήσεις για το vsl.

Η καλύτερη προσπάθεια στάθμισης αυτών των ανταγωνιστικών αποτιμήσεων είναι μια πρόσφατη εργασία της Lisa Robinson του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και συνεργατών, η οποία αξιολογεί τι συμβαίνει με τα αποτελέσματα τριών σημαντικών μελετών κόστους-οφέλους των lockdown όταν τροποποιούνται οι εκτιμήσεις του vsl (βλ. Διάγραμμα 2) . Η προσαρμογή για την ηλικία μπορεί να μειώσει απότομα τα καθαρά οφέλη των lockdown και μπορεί ακόμη και να οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα όπου «η πολιτική δεν εμφανίζεται πλέον συμφέρουσα από άποψη κόστους». Δεδομένου ότι αυτά τα μοντέλα δεν λαμβάνουν υπόψη το πιο δύσκολο να μετρηθεί κόστος των lockdown – πώς να αποτιμήσουμε τη ζημία που προκλήθηκε από κάποιον που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί σε οικογενειακά Χριστούγεννα, ας πούμε ή στην κηδεία ενός φίλου; – το ερώτημα αν άξιζαν τον κόπο αρχίζει να μοιάζει περισσότερο επαμφοτερίζον.