Πώς ήταν η ζωή στην πανδημία παππού;

-Παππού πώς ήταν η ζωή στην πανδημία;

-«Υπήρχε φόβος παιδί μου. Φόβος να αγκαλιάσεις τους δικούς σου. Φόβος να  μην κολλήσεις  τον ιό γιατί ήξερες πως αν χρειαζόταν να νοσηλευτείς, θα ήσουν μόνος σου – ακόμη και τις τελευταίες στιγμές σου. Οι άνθρωποι –ιδίως όσοι δεν είχαν κάποιον να τους βοηθήσει βίωσαν αφόρητη μοναξιά. Φόβος και μοναξιά παιδί μου.  Και μετά ήρθε η μεγάλη κόντρα… Η κόντρα μεταξύ αυτών που έκαναν το εμβόλιο και αυτών που δεν ήθελαν να εμβολιαστούν. Άστα παιδί μου, μακάρι να μην ζήσετε τέτοιες καταστάσεις. Άλλαξε η ζωή μας από τη μια στιγμή στην άλλη…»

-Πώς μάθατε για την πανδημία;

-«Από τις ειδήσεις παιδί μου.  Στην αρχή βλέπαμε μια ολόκληρη πόλη, τη Γουχάν στην Κίνα να μπαίνει σε καραντίνα και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Λέγαμε : « καραντίνα στον 21 ο αιώνα; Είναι δυνατόν;». Κι όμως…  Βλέπαμε τα ράφια των σούπερ μάρκετ να αδειάζουν και τις χειρουργικές μάσκες  να εξαντλούνται και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε.  Αλλά παιδί μου, βαθειά μέσα μου πίστευα πως εμείς εδώ στην Ελλάδα,  δεν θα ζούσαμε τέτοιες σκηνές. Άλλωστε η Κίνα ήταν πολύ μακριά…

»Όμως παιδί μου, να ξέρεις πως κανένα τοίχος  δεν κρατάει για πάντα έξω τους πολιορκητές… Και οι χώρες, είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Το πρόβλημα της μιας χώρας θα χτυπήσει κάποια στιγμή την… πόρτα μιας άλλης. Έτσι, έγινε και με τον κορωνοϊό…

»Τις εικόνες από τη Γουχάν… διαδέχτηκαν οι εικόνες από το Μπέργκαμο της Ιταλίας με τους γιατρούς να εφαρμόζουν ιατρική μάχης: να αποφασίζουν δηλαδή ποιος ασθενής θα ζήσει και ποιος να πεθάνει (!).

» Χώρες με πολύ δυνατά ιατρικά συστήματα άρχισαν να λυγίζουν, και εμείς, εδώ στην Ελλάδα μόλις είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε από μια δεκαετή οικονομική κρίση. Τα κράτη ,το ένα μετά το άλλο,  άρχισαν να κλείνουν τα σύνορα τους. Στα τελωνεία, φορτία με φάρμακα άλλαζαν προορισμούς διότι ορισμένες χώρες εφάρμοζαν το « ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν… Μόλις είχε ξεκινήσει ο παγκόσμιος πόλεμος για μάσκες και υγειονομικό υλικό…

»Βιώσαμε και εμείς καταδρομές στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Οι άνθρωποι αδιαφορούσαν για τον διπλανό τους: έπαιρναν όσα τρόφιμα και όσες  χειρουργικές μάσκες  μπορούσαν να κουβαλήσουν. Λες και δεν υπήρχε αύριο… Και κάποιοι επωφελήθηκαν βγάζοντας λεφτά… Άλλοι  πάλι έβγαλαν το χειρότερο εαυτό τους: ακόμη θυμάμαι την εικόνα με μια ομάδα νεαρών –στην πόλη Λα Λίνεα δε λα Κονθεπθιόν της νότιας Ισπανίας- να επιτίθεται σε ασθενοφόρα που μετέφεραν ηλικιωμένους ασθενείς με κορωνοϊό. Ναι, είχαμε και τέτοια…

-Και μετά;

-«Μετά μπήκαμε σε καραντίνα. Μέσα σε… μια νύχτα άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μας: αρχίσαμε να δουλεύουμε από το σπίτι . Η μαμά σου και η θεία σου πήγαιναν στο Δημοτικό και κάνανε μαθήματα από το σπίτι μέσω υπολογιστή. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, ούτε για εμάς τους μεγάλους, ούτε για τα παιδιά. Τους παππούδες (τους γονείς μου) τους έβλεπαν (τους βλέπαμε)  για λίγο και από μακριά, γιατί δεν υπήρχαν ακόμη τα εμβόλια.

-Πώς ξεκίνησε η πανδημία παππού…

-«Πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμη δεν έμαθα. Άλλοι υποστηρίζουν πως προήλθε από τη φύση και δεν δημιουργήθηκε ή διαμορφώθηκε στο εργαστήριο. Άλλοι πως «διέρρευσε» από το Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν.

»Να σου πω όμως εκείνο που έμαθα: έμαθα πως η καταστροφή της φύσης φέρνει πανδημίες. Γι’ αυτό μην αγοράσεις ποτέ άγρια ζώα από υπαίθρια παζάρια και μην λάβεις ποτέ μέρος σε παράνομο κυνήγι απειλούμενων ειδών ( θα ήθελα να μην κυνηγάς γενικά, δεν υπάρχει λόγος). Γιατί; Επειδή όταν σκοτώνουμε τα άγρια ζώα ή τα βάζουμε σε κλουβιά και τα στέλνουμε σε αγορές, διασαλεύουμε την ισορροπία των οικοσυστημάτων και αποσπούμε τους ιούς από τους φυσικούς ξενιστές τους.

–Και όταν ήρθαν τα εμβόλια;

-«Όταν ήρθαν, κάποιοι πήγαν να εμβολιαστούν και κάποιοι άλλοι όχι.  Μέσα σε αυτόν τον πανικό που επικρατούσε ,πολλοί από τους λεγόμενους ειδικούς βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία για λίγη δημοσιότητα. Άρχισαν λοιπόν να μιλούν με ασάφειες και υπεκφυγές. Αν δεν έκανες delete κάποια στιγμή τρελαινόσουν… Ο ένας έλεγε το μακρύ και ο άλλος το κοντό του…Ναι, υπήρχαν παρενέργειες από τα φάρμακα, υπήρχαν όμως και θάνατοι από τον κορωνοϊό… Πολλοί θάνατοι… Μετά ο κόσμος χωρίστηκε σε εμβολιασμένους στους οποίους υποσχόταν προνόμια και στους ανεμβολίαστους…

»Και εκεί, που αρχίσαμε να λέμε πως το « φάγαμε το βόδι  κι απέμεινε η ουρά, να’ σου οι μεταλλάξεις. Ξέρεις τι μου έλεγαν τότε οι γιατροί; Πως όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ( αυτό ισχύει για όλες τις χώρες που σου έλεγα) μένουν εμβολίασα και πολλαπλασιάζεται ο ιός, τόσο μεγαλύτερο χώρο δίνουμε στις μεταλλάξεις. Αλλά είπαμε. Σκληρές εποχές. Οι άνθρωποι δεν νοιάζονταν παρά μόνο για τον εαυτό τους… Το ίδιο συνέβαινε και με τα κράτη. Η παγκόσμια ανισότητα στο μεγαλείο της. Ξέρεις τι είναι να πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν είχαν πρόσβαση σε ένα εμβόλιο;

Η ιστορία συνεχίζεται…

ΥΓ: Δεν έχω εγγονό, ούτε η πανδημία τελείωσε. Ήταν μια αφήγηση των γεγονότων όπως τα έζησα (και ζω) κι αν, Θεού θέλοντος αποκτήσω ποτέ εγγόνι, αυτά ακριβώς θα του πω, αν με ρωτήσει «πώς ήταν η ζωή στην πανδημία παππού;»