Η αξία της προσωπικής επαφής

Ο φίλος μου ο Γιώργος είχε μια διαφορετική από τα συνηθισμένα έκφραση όταν τον συνάντησα πριν μερικές ημέρες. Μόλις είχε επιστρέψει από μια συνάντηση με ένα τεχνίτη αλουμινοκατασκευών. Είχε συναντηθεί μαζί του για να διαπραγματευθεί την προσφορά που του είχε δώσει, και να του αναθέσει την εργασία. Ανακαινίζει το σπίτι του, και έχοντας τεχνικές γνώσεις το πραγματοποιεί με αυτεπιστασία. Έτσι, βρίσκει ο ίδιος τα συνεργεία, τους ενημερώνει για τις απαιτούμενες προδιαγραφές, διαπραγματεύεται τις προσφορές τους και επιβλέπει τις εργασίες τους.

Για τη συγκεκριμένη κατασκευή, είχε ζητήσει προσφορές από αρκετούς τεχνίτες. Τρεις από αυτούς του είχαν δώσει προσφορά. Αλλά μέχρις εκεί. Κανείς δεν ήταν διαθέσιμος ή διατεθειμένος να προχωρήσει άμεσα σε υλοποίηση. Τελικά, ο Γιώργος βρήκε μέσω γνωστών του το Μιχάλη, που είχε τη δυνατότητα να προχωρήσει το έργο.

Η προσφορά του ήταν σχετικά ακριβότερη από τις άλλες που είχε στα χέρια του ο φίλος μου. Αποφάσισε λοιπόν να συναντηθεί μαζί του, για να διαπραγματευθεί αυτή την προσφορά και να του αναθέσει την εργασία.

Ανέλυσαν με λεπτομέρεια τις προδιαγραφές και το χρονοδιάγραμμα εκτέλεσης. Και έπειτα η συζήτηση έφτασε στο θέμα της αμοιβής.

“Δε βρίσκεις ότι η προσφορά σου είναι πολύ υψηλή;” ρώτησε ο Γιώργος τον τεχνίτη. Για να τον πείσει ότι αυτό συνέβαινε, του έδειξε τις άλλες προσφορές τις οποίες διέθετε, οι οποίες ήταν πραγματικά φθηνότερες. “Θα ήθελα να συνεργασθούμε, όμως θέλω να ξαναδείς το οικονομικό θέμα” συνέχισε. Ο Μιχάλης αντέτεινε ότι η δική του λύση ήταν καλύτερη από τεχνικής απόψεως. “Προσωπικώς, προσέχω μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια την εφαρμογή” συμπλήρωσε. “Και επιπλέον, επειδή επείγεστε να προχωρήσετε, θα αφήσω κάποιες ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις για να προχωρήσω τη δική σας δουλειά”.

Όταν η προσωπική ιστορία αλλάζει το πλαίσιο συζήτησης

Η συζήτηση συνεχίστηκε ως διελκυστίνδα με την κάθε πλευρά να έχει τα επιχειρήματά της, χωρίς να καταλήγουν σε αποτέλεσμα. Σε κάποιο σημείο, ο Μιχάλης ανέφερε στο φίλο μου και ένα επιπλέον λόγο γιατί ήταν ανένδοτος να διαφοροποιήσει την προσφορά του. “Πέραν των όσων έχω ήδη πει, έχω καταλήξει ότι στη ζωή μου θα κάνω το καλύτερο για τους άλλους, τόσο όσο δεν επηρεάζεται αρνητικά η οικογένειά μου. Έχοντας μέσα σε τρία χρόνια χάσει τον αδελφό και τη σύζυγό μου, γνωρίζω πολύ καλά ότι τα χρήματα δεν έχουν αξία, όμως χρειάζονται για να υποστηρίξεις τον εαυτό σου και αυτούς που εξαρτώνται από εσένα. Για εμένα η προτεραιότητα είναι ο δωδεκάχρονος γιος μου. Χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου όταν μου λέει: “μπαμπά, μου λείπει η μαμά”. Και θα φροντίσω να μην του λείψει τίποτα άλλο”.

Η συζήτηση έπειτα από αυτό, εστιάστηκε σε διαδικαστικά θέματα, όπως για το πότε θα παραδοθεί η εργασία, και άλλες τεχνικές λεπτομέρειες. Η προσωπική προσέγγιση έδωσε άλλη διάσταση στην επαγγελματική επαφή.

Ο άνθρωπος μπροστά από τη δουλειά

Η ιστορία αυτή δείχνει την αξία της προσωπικής επαφής. Όχι μόνο στην ιδιωτική ζωή. Ίσως, ακόμη περισσότερο στην επαγγελματική. Είναι ένα θέμα το οποίο συχνά παραγνωρίζεται.

Συνήθως στον επαγγελματικό χώρο, εστιάζουμε σε θέματα τεχνικά, οικονομικά, διαδικαστικά. Και δε βλέπουμε τον άνθρωπο που είναι απέναντι ή δίπλα μας. Δεν προσεγγίζουμε τα θέματα και από την οπτική γωνία του συνομιλητή μας. Δε διερευνούμε τα συναισθήματά του.

Το προηγούμενο διάστημα, εξ αιτίας της πανδημίας, το ζήτημα αυτό ήλθε στην επιφάνεια εντονότερα. Τότε, η μόνη επαφή που είχαμε, ήταν μέσα από την οθόνη. Μικρόφωνα, κάμερες και φωτιστικά έφτιαχναν ένα άλλο, εν πολλοίς αποξενωμένο περιβάλλον.

Όμως, η φροντίδα μας μέσω του “zoom”, ήταν πρώτα απ’ όλα να έχουμε καλή παρουσία. Ίσως, ενδιαφερόμαστε περισσότερο στο να διαλέξουμε ένα όμορφο background, παρά για τα πρόσωπα με τα οποία συνομιλούσαμε.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι στον επαγγελματικό χώρο, δε χωρούν συναισθήματα. Ίσως, γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να τα διαχειριστούν. Όμως, ένα είναι βέβαιο: ο άνθρωπος είναι μπροστά από τη δουλειά. Και ο άνθρωπος είναι εκείνος που φέρνει τη δουλειά.

Ο Σταμάτης Παππάς, MEng/MBA, είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων