Η χαμένη τιμή της ενσυναίσθησης…

«Ενσυναίσθηση». Ωραία λέξη. Δηλώνει με απλά λόγια την ικανότητα που έχει κάποιος να μπει στα παπούτσια του άλλου. Να νιώσει. Να νοιώσει το πρόβλημά του και να προσπαθήσει να βοηθήσει…

Ομολογώ πως τα τελευταία χρόνια είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Και έχω την αίσθηση ( μπορεί να κάνω και λάθος) πως ένα από τα κουσούρια που μας άφησε… κληρονομιά η οικονομική κρίση είναι μια σκληράδα στη συμπεριφορά των ανθρώπων.

Ακούω πολλές φορές από φίλους να λένε πως αν ο τάδε είχε ενσυναίσθηση θα έπρεπε να είχε κάνει… χαρακίρι. Σημεία των καιρών. «Τέτοια εποχή τέτοιοι άνθρωποι», συνηθίζει να λέει ένας συνάδελφός μου…

Respect…

Και έπρεπε να έρθει αυτή η ανείπωτη καταστροφή για να αναθεωρήσω. Respect είναι η μόνη λέξη που μπορώ να εκστομίσω για όλους αυτούς τους εθελοντές που τρέχουν να συνδράμουν το έργο των πυροσβεστών, που συγκεντρώνουν τρόφιμα για τους πυρόπληκτους απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας.

Όλοι αυτοί δεν νοιώθουν απλώς τον πόνο του άλλου, και μετά πέφτουν για ύπνο. Νοιώθουν και κάνουν κάτι για να δώσουν μια λύση (!). Έστω και ένα μπουκαλάκι νερό. Ναι, ένα μπουκαλάκι νερό που είναι μάνα εξ ουρανού για κάποιον που είναι ώρες μέσα στη φωτιά και δεν έχει βρέξει το στόμα του, όπως λέει και η φυσικοθεραπεύτρια μου Σοφία Γεωργίου, που είναι μια από τους χιλιάδες εθελοντές που τρέχουν να βοηθήσουν συγκεντρώνοντας τρόφιμα και νερό.

Αυτοί οι άνθρωποι ( όπως καλή ώρα η Σοφία) έσωσαν τη χαμένη τιμή της ενσυναίσθησης. Το ίδιο έχω να πω και για τους νεώτερους συναδέλφους μου που καλύπτουν τις φωτιές. Συγκινήθηκα με τα ανθρώπινα ξεσπάσματά τους (βάζοντας τον εαυτό τους στη θέση ανθρώπων που υποφέρουν), συγκινήθηκα που και την είδηση μεταδίδουν και στην κατάσβεση βοηθούν. Δεν αναφέρω τα ονόματά τους γιατί φοβάμαι μήπως ξεχάσω κάποιον.

Λίγοι κατανοούν…

Ενσυναίσθηση: μια λέξη που πολλοί χρησιμοποιούν αλλά λίγοι (δυστυχώς) κατανοούν. Αλλά μια και μιλάμε γι’ αυτή τη λέξη: θα ήθελα πραγματικά να μπορούσαν να την κατανοήσουν/νοιώσουν (και) περισσότεροι από τους πολιτικούς μας (και) περισσότεροι από αυτούς που ανήκουν στα κομματικά στρατόπεδα.

Σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς, μακριά από μένα οι υποδείξεις. Δεν είναι αυτός ο ρόλος μου, ούτε και τον θέλω. Θα ήθελα όμως να μπορούν να μπουν πιο …βαθειά στα παπούτσια του άλλου. Καλά (και αναγκαία) τα μέτρα ανοικοδόμησης, όμως η αλήθεια είναι πως η ζωή αυτών των ανθρώπων θα πάρει χρόνια να γίνει ( εάν γίνει ποτέ) όπως ήταν πριν την καταστροφή. Γιατί η εξαγγελία νούμερων και μέτρων δεν επιφέρει αυτόματα και το αίσθημα της ασφάλειας.

Και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Στη Βόρεια Εύβοια για παράδειγμα, η ζωή των ανθρώπων είναι συνδεδεμένη –σε πολύ μεγάλο βαθμό- με το δάσος. Άκουσα όμως τον καθηγητή Ευθύμιο Λέκκα, να λέει πως στην Εύβοια από τα 500.000 στρέμματα που κάηκαν μόνο στα 150.000 μπορεί το δάσος να αναγεννηθεί ή να αναδασωθεί (!). Μπορείτε τώρα να φανταστείτε το μέγεθος της καταστροφής και την απόγνωση αυτών των ανθρώπων;

Παρακολούθησα όμως και τον … κομματικό πόλεμο του καναπέ και των πληκτρολογίων. Ναι, έχουμε και από αυτό. Μιλάω πάντα προσωπικά. Και συμφωνώ με την ανάρτηση της συμφοιτήτριάς μου δικηγόρου Βίντας Γκελιάδου, που προτρέπει όλους μας να απαιτήσουμε την απόδοση ευθυνών. Τελεία και παύλα.

Η κλιματική αλλαγή και ο …στρατηγός Άνεμος…

Δεν φταίνε για όλα ούτε η κλιματική αλλαγή ούτε (παλαιότερα) ο …στρατηγός ‘Άνεμος (ξέρουν οι παλιοί που αναφέρομαι). Ναι, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα. Ναι, δασικές πυρκαγιές θα γίνονται όλο και σφοδρότερες. Ναι, το κλίμα αλλάζει, αλλά για την κακή διαχείριση των δασών, για τη συσσώρευση άπειρης καύσιμης ύλης, για τα σκουπίδια και για ένα σωρό άλλα πράγματα ,οι υπεύθυνοι έχουν όνομα και πρέπει να λογοδοτήσουν.

Συμπέρασμα: μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο . Προσπαθήστε να μπείτε στα παπούτσια του άλλου. Είναι ένα πολύτιμο μάθημα ζωής.