Καλές οι κραυγές αλλά χρειάζονται και προτάσεις

Όσοι παρακολουθούν το πώς γράφω, γνωρίζουν ότι δεν είμαι οπαδός του πολιτικού «καθωσπρεπισμού».

Πιστεύω ότι στη δημόσια σφαίρα και σκληρές κουβέντες πρέπει να λέγονται και βαριά λόγια να ανταλλάσσονται ενίοτε.

Ούτε έχω πρόβλημα, εάν ο κόσμος εκτονώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Είναι και αυτή μια πλευρά της λειτουργίας τους.

Όμως, πιστεύω ότι τα προβλήματα ξεκινούν όταν κάποιοι θεωρούν ότι οι βαριές κουβέντες, οι χαρακτηρισμοί, οι σκληρές φράσεις είναι αυτοσκοπός.

Όταν, δηλαδή, πιστεύουν ότι άπαξ και «τα χώσουν» στον άλλον, την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, ή όποιον πολιτικό δεν συμπαθούν, έχουν επιτελέσει το καθήκον τους.

Όπως, επίσης, και θεωρώ πρόβλημα να έχουν αυτή την τακτική όχι απλώς πολίτες ή ακόμη και δημοσιογράφοι, αλλά άνθρωποι που κανονικά έχουν υπεύθυνες πολιτικές θέσεις, είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση.

Και αυτό όχι για λόγους ευπρέπειας.

Αλλά γιατί πιστεύω ότι πρέπει να συζητάμε, ακόμη και με έντονο τρόπο, για να βρίσκουμε λύσεις.

Και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί ο πολιτικός λόγος να είναι απλώς «κραυγές».

Χρειάζονται και προτάσεις και όσο πιο συγκεκριμένες, τόσο πιο καλά.

Γιατί διαφορετικά, όντως, η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται «τοξική».

Και αυτό σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα:

Δεν σου αρέσει ο τρόπος που ο Χρυσοχοΐδης χειρίστηκε τις πυρκαγιές; Μάλιστα, κάνε κριτική, αλλά και πες πώς θα μπορούσε να υπάρχει διαφορετική διάταξη των πυροσβεστικών δυνάμεων.

Θεωρείς ότι ο Χαρδαλιάς έχει ευθύνη για την κατάσταση; Μάλιστα, κάνε προτάσεις για το πώς πρέπει να είναι οργανωμένη η πολιτική προστασία.

Εκτιμάς ότι ο Μητσοτάκης είναι ανεπαρκής πρωθυπουργός; Δικαίωμά σου, αλλά κατέθεσε ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα.

Και αυτό γιατί οι χώρες πάνε μπροστά όχι μόνο από την ποιότητα της διακυβέρνησης, αλλά και από την ποιότητα της αντιπολίτευσης.

Αλλά και γιατί, ας μην γελιόμαστε, οι πολιτικοί δεν «φθείρονται» με κραυγές, memes ή hashtags.

Πραγματικό «πλήγμα» σε έναν πολιτικό είναι να δείξεις ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος να κυβερνηθεί η χώρα.

Αυτή είναι η πρόκληση και εδώ είναι τα δύσκολα. Και είναι τα δύσκολα, γιατί το να ανταποκριθείς θέλει στρατηγική και όχι επικοινωνία.

Γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε αντί για πολιτική αντιπαράθεση να έχουμε μια τελετουργία: όπου η κυβέρνηση θα κυβερνά και η αντιπολίτευση απλώς θα κραυγάζει, χωρίς να δεσμεύεται ουσιαστικά και απλώς θα περιμένει να φθαρεί η κυβέρνηση, πιθανώς για να επαναλάβει τα ίδια λάθη.

Αλλά έτσι η χώρα δεν θα πάει μπροστά.