Ας οχυρωθούμε όσο είναι καιρός

Το τραύμα που αφήνουν πίσω τους οι ανελέητες αυγουστιάτικες πυρκαγιές είναι βαθύ. Πλήγωσε σχεδόν ανεπανόρθωτα το περιβάλλον, συγκλόνισε την κοινωνία και χωρίς αμφιβολία κλόνισε την κυβέρνηση. Ειδικά στη Βόρεια Εύβοια, όπου εξελίχθηκε η μεγαλύτερη σε έκταση, στα ελληνικά χρονικά, πυρκαγιά, η καταστροφή της φύσης είναι ολοσχερής, οι ατελείωτες, διατηρούμενες επί ημέρες, φλόγες πύρωσαν στην κυριολεξία, με το υψηλότατο θερμικό τους φορτίο, το χώμα, θέτοντας ζητήματα υπαρξιακά για τον τόπο και τους κατοίκους.

Επλήγη εκεί βάναυσα η βιοποικιλότητα, χάθηκαν πλούσια οικοσυστήματα, κατακάηκαν αποδοτικότατες καλλιέργειες και μαζί ακυρώθηκαν δραστηριότητες καταρρίπτοντας τις όποιες βεβαιότητες που συνήθως συνοδεύουν τη ζωή των ανθρώπων. Αλλά και οι άλλες πυρκαγιές στη Βόρειο-ανατολική Αττική, στην Ανατολική Μάνη, στη Μεσσηνία, στην Ηλεία, στη Φωκίδα και εσχάτως στη Γορτυνία της Αρκαδίας, μόνο αμελητέες δεν είναι. Και εκεί κατακάηκαν δασικές και καλλιεργούμενες εκτάσεις και μαζί χάθηκαν σπίτια, αποθήκες, ποιμνιοστάσια και επιχειρήσεις. Το σοκ προφανώς ήταν μεγάλο και τα συναισθήματα έντονα για την ελληνική κοινωνία.

Η θλίψη, η αποκαρδίωση και η οργή περισσεύουν αυτή την ώρα, δοκιμάζοντας τις αντοχές της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης, που είχε την πρώτη οδυνηρή επαφή με την κλιματική κρίση και τις συνέπειές της. Πληρώνουν, ανάμεσα στ’ άλλα, οι κυβερνώντες και την πολιτική υπερεκμετάλλευση της προηγούμενης φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι. Και βεβαίως τους κακούς υπολογισμούς για την ένταση των φαινομένων που θα αντιμετωπίσουν. Ο μακρύς καύσωνας και οι παρεπόμενες πυρκαγιές ξεπέρασαν σε ένταση τις όποιες πρόνοιες είχαν αναληφθεί και φανέρωσαν σε όλους ότι δεν επιτρέπεται να παίζουν με τις φυσικές καταστροφές. Γι’ αυτό και η θέση τους είναι δύσκολη και το βλέμμα τους χαμηλό, χωρίς την υπεροψία που συνήθως τους συνοδεύει.

Κατόπιν αυτών, δεν χωρεί αμφιβολία ότι το τραύμα της παρούσης περιόδου επιβάλλεται να επουλωθεί, με όσα μέτρα και δυνατότητες διαθέτει η χώρα.

Αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες. Το πρόβλημα της κλιματικής κρίσης είναι εδώ και είναι μέγα. Ξεπερνά κατά πολύ τις προηγούμενες πολιτικές αντιπαραθέσεις, απαιτεί ολιστικού τύπου αντιμετώπιση και προφανέστατα επιβάλλει διεθνή συνεργασία και συντονισμό, τόσο σε επίπεδο διαχείρισης, όσο και υιοθέτησης συγκεκριμένων στόχων και σκοπών.

Οι επιστήμονες, Ελληνες και ξένοι, προειδοποιούν ότι μέχρι να επιτευχθεί – αν επιτευχθεί – νέα σχετική ισορροπία στο κλίμα του πλανήτη, το φαινόμενο θα αποδίδει κάθε χρόνο ακραία και επικίνδυνα συμβάντα, ικανά κάθε φορά να αποδιοργανώνουν το περιβάλλον, να απειλούν και να αποσυντονίζουν τη ζωή μας.

Κοινώς οι επόμενες δεκαετίες δεν θα είναι ανέφελες, παρά γεμάτες απρόβλεπτα γεγονότα, που θα ανταποδίδουν τη ζημιά που η ανθρώπινη παρέμβαση επέφερε στη φύση.

Το ζήτημα της κλιματικής κρίσης λαμβάνει πλέον υπαρξιακά χαρακτηριστικά για την κοινωνία, τους πολίτες και την ίδια τη χώρα μας.

Η Ελλάδα οφείλει να οχυρωθεί πραγματικά έναντι αυτών των ζοφερών προοπτικών. Δεν υπάρχει χρόνος για αναστολές και επιφυλάξεις. Η υπερθέρμανση του πλανήτη επιβάλλεται να ελεγχθεί. Ο στόχος αυτός απαιτεί μηδενισμό των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα μέχρι το 2050.

Εμείς, στο μέτρο που μας αναλογεί, οφείλουμε να είμαστε πρωτοπόροι στην εφαρμογή των μέτρων αντιστροφής των τρεχουσών κλιματικών τάσεων.

Και ταυτόχρονα οφείλουμε να οργανώσουμε έτσι τη χώρα μας ώστε να δύναται να αντιμετωπίσει τα ενδιάμεσα γεγονότα, όλα εκείνα που θα μας απειλούν κάθε φορά.

Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αλλιώς ας προετοιμαστούμε για την πραγματική κόλαση που θα επικρατήσει…