Η Αμερική μπορεί να πληρώσει ακριβά την ήττα στο Αφγανιστάν

Ο Τζο Μπάιντεν μπορεί να έχει περισσότερη εμπειρία εξωτερικής πολιτικής από οποιονδήποτε Αμερικανό πρόεδρο εδώ και 30 χρόνια, αλλά τον στοιχειώνει η σκληρή εκτίμηση της κρίσης του από τον Ρόμπερτ Γκέιτς, ο οποίος ήταν υπουργός Άμυνας υπό τον πρόεδρο που υπηρετούσαν και οι δύο, τον Μπαράκ Ομπάμα. Ο Γκέιτς αποκάλεσε τον Μπάιντεν «έναν άνθρωπο με ακεραιότητα» που ήταν αδύνατον να μην τον συμπαθήσεις. Ωστόσο, γράφοντας στα απομνημονεύματά του με τίτλο «Duty», πρόσθεσε: «Νομίζω ότι έκανε λάθος σε σχεδόν κάθε σημαντικό θέμα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες».

Είναι πολύ νωρίς για να μάθουμε αν η ιστορία θα προσθέσει την απόφαση του Μπάιντεν να αποχωρήσει από το Αφγανιστάν σε μια λίστα αποφάσεων που περιλαμβάνουν υποστήριξη για τον πόλεμο στο Ιράκ και αντίθεση στην επιδρομή για τον θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Αλλά βραχυπρόθεσμα η εγκατάλειψη του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν μετά από σχεδόν 20 χρόνια αμερικανικής δέσμευσης-οι εικόνες πανικόβλητης αποχώρησης και οι παρακλήσεις τρομοκρατημένων Αφγανών συμμάχων, η δυσοσμία της ταπείνωσης μεγάλης δύναμης που αναπόφευκτα θύμιζε την εκκένωση της Σαϊγκόν το 1975 – χλευάζει τους ισχυρισμούς του κ. Μπάιντεν ότι «η Αμερική επέστρεψε» – ότι η πεποίθηση στη δημοκρατία και η συμπόνια για τους καταπιεσμένους έχουν μια θέση δίπλα στο προσωπικό συμφέρον στο επίκεντρο της εξωτερικής του πολιτικής. και τουλάχιστον, ύστερα από τέσσερα χρόνια γελοιότητας, η αμερικανική ηγεσία είναι και πάλι ικανή.

Στις 8 Ιουλίου ο Μπάιντεν απέρριψε κάθε πιθανότητα οι Αμερικανοί διπλωμάτες να καταλήξουν να τρέχουν προς την έξοδο, όπως έκαναν στο Βιετνάμ. «Καμία απολύτως», είπε. “Μηδέν.” Είπε ότι η πιθανότητα «οι Ταλιμπάν να καταλάβουν τα πάντα και να κατέχουν ολόκληρη τη χώρα είναι πολύ απίθανη». Μέχρι τις 14 Αυγούστου ο κ. Μπάιντεν περιορίστηκε στην προσπάθεια να μεταθέσει κάποια ευθύνη στον Ντόναλντ Τραμπ. «Όταν ήρθα στο αξίωμα, κληρονόμησα μια συμφωνία που είχε κάνει ο προκάτοχός μου», είπε σε δήλωσή του. Υποστήριξε ότι η συμφωνία “άφησε τους Ταλιμπάν στην ισχυρότερη θέση στρατιωτικά από το 2001” και σημείωσε ότι η συμφωνία επέβαλε την 1η Μαΐου 2021 ως προθεσμία για την αμερικανική αποχώρηση.

Ωστόσο, ο κ. Μπάιντεν στάθηκε επίσης πίσω από τη δική του απόφαση, λέγοντας ότι η αποστολή της Αμερικής για την εξάλειψη της τρομοκρατικής απειλής από το Αφγανιστάν ολοκληρώθηκε πριν από χρόνια. Η εναλλακτική του στην απόσυρση, είπε, θα ήταν να δεσμεύσει περισσότερα στρατεύματα «για να πολεμήσουν για άλλη μια φορά σε εμφύλια σύγκρουση μιας άλλης χώρας». Είπε ότι ήταν ο τέταρτος πρόεδρος που προήδρευσε επί της παρουσίας αμερικανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και «δεν θα κληροδοτήσει αυτόν τον πόλεμο στον πέμπτο».

Ο Μάικ Πομπέο, υπουργός Εξωτερικών του Τραμπ, απέρριψε τη δήλωση του Μπάιντεν σχετικά με τη συμφωνία του Τραμπ ως «αξιολύπητη απόσειση ευθυνών» και επέμεινε ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν απέτυχε να δημιουργήσει συνθήκες για μια ομαλή αποχώρηση. Ωστόσο, εμφανιζόμενος στις 15 Αυγούστου στο «Fox News Sunday with Chris Wallace», ο κ. Πομπέο επιρρίπτει επίσης την ευθύνη στον Αφγανό πρόεδρο, Ασράφ Γκανί, κατηγορώντας τον ότι ενδιαφερόταν περισσότερο να συσσωρεύει αμερικανικά χρήματα παρά να μιλάει με τον λαό του, και είπε ότι οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις απέτυχαν επί δύο δεκαετίες να εκπαιδεύσουν τις αφγανικές δυνάμεις. Αρθρα της Washington Post πριν από δύο χρόνια έδειξαν ότι οι ένοπλες δυνάμεις και οι πολιτικοί ηγέτες παρέσυραν το κοινό καθ ‘όλη τη διάρκεια του πολέμου, επιμένοντας σε πρόοδο που δεν υπήρχε, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης των Αφγανών στρατιωτών. Στην πραγματικότητα, παρέχοντας τόση πολεμική εμπειρία, η Αμερική φαίνεται να ήταν πιο αποτελεσματική στην εκπαίδευση των μαχητών Ταλιμπάν. Οι βετεράνοι παίρνοντας το βήμα λένε ότι τώρα αισθάνονται ότι οι θυσίες τους ήταν για το τίποτα, ένα συμπέρασμα που θα πρέπει να βοηθήσει στην επανεκτίμηση των ενόπλων δυνάμεων, όπως μετά το Βιετνάμ.

Οι δημοσκοπήσεις στις 9 Αυγούστου έδειξαν ότι, εάν τους ζητηθεί να εκφράσουν άποψη, οι Αμερικανοί δήλωσαν ότι υποστηρίζουν την αποχώρηση του Μπάιντεν. Η αριστερά μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα ήθελε να αποχωρήσει η Αμερική εδώ και πολύ καιρό και οι επικριτές του από το Δημοκρατικό κατεστημένο δεν έχουν άλλη πολιτική έδρα. Η περιφρόνηση του Τραμπ για τη συμμετοχή της Αμερικής στο Ιράκ αμβλύνει τις επιθέσεις των Ρεπουμπλικάνων, αφήνοντάς τους να διαμαρτύρονται για τον τρόπο απόσυρσης και όχι για το γεγονός. Επιπλέον, η ολονύκτια εξάτμιση των αφγανικών δυνάμεων ασφαλείας, μετά τη δέσμευση άνω των 80 δισεκατομμυρίων δολαρίων από την Αμερική, μπορεί να οδηγήσει πολλούς Αμερικανούς στο συμπέρασμα ότι η ηγεσία του Αφγανιστάν πρόδωσε τους Αμερικανούς, και όχι το αντίστροφο. Τούτου λεχθέντος, οι εικόνες της βιαιότητας των Ταλιμπάν μπορεί να στρέψουν την πολιτική εναντίον της κυβέρνησης.

Από αριστερά και δεξιά, οι επικριτές της αποχώρησης του Μπάιντεν επιμένουν ότι η Αμερική θα μπορούσε να διατηρήσει επ’ αόριστον το πρόσφατο, άβολο status quo στο Αφγανιστάν διατηρώντας μια μικρή παρουσία υποστήριξης ίσως 2.500 στρατιωτών. Αυτοί οι επικριτές θεωρούν ότι ο Μπάιντεν επαναλαμβάνει το λάθος που έκανε ο Ομπάμα στο Ιράκ το 2011 – μετά από παρότρυνση του Μπάιντεν. Στην απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων τότε, ο κ. Ομπάμα άνοιξε την πόρτα σε μια κατάληψη από το Ισλαμικό Κράτος.

Οι βοηθοί του Μπάιντεν απαντούν με το δικό τους οξύμωρο. Ο Άντονι Μπλίνκεν, ο υπουργός Εξωτερικών, επέμεινε ότι μόνο η αμερικανική δέσμευση να αποσυρθεί οδήγησε τους Ταλιμπάν να διακόψουν τις επιθέσεις εναντίον των αμερικανικών στρατευμάτων. Αν η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε αποσυρθεί, είπε στο πρόγραμμα NBC Meet the Press στις 15 Αυγούστου, «Θα ήμουν στην εκπομπή σας αυτή τη στιγμή εξηγώντας γιατί στείλαμε δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες πίσω στο Αφγανιστάν για να ξεκινήσει ξανά ένας πόλεμος που πρέπει να τερματίσουμε».

Ο Μπλίνκεν σημείωσε ότι οι Αμερικανοί ξόδεψαν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια και περισσότερες από 2.300 ζωές στο Αφγανιστάν. Είπε ότι είχαν μείνει περισσότερο από τους Βρετανούς τον 19ο αιώνα και δύο φορές περισσότερο από τους Σοβιετικούς τον 20ό αιώνα. «Δεν υπάρχει τίποτα που οι στρατηγικοί ανταγωνιστές μας θα ήθελαν περισσότερο από το να μας δουν να βαλτώνουμε και να βυθιζόμαστε στο Αφγανιστάν για άλλα πέντε έως δέκα έως 20 χρόνια», είπε ο κ. Μπλίνκεν, εμφανώς κουρασμένος και καταβεβλημένος. «Αυτό δεν είναι προς το εθνικό συμφέρον». Ερωτηθείς για το αν η διοίκηση κλείνει την πρεσβεία της, ο κ. Μπλίνκεν είπε ότι θα διατηρήσει μια βασική παρουσία διπλωματών και «ουσιαστικά, μια πρεσβεία, σε μια τοποθεσία στο αεροδρόμιο».

Ο Μπάιντεν είπε ότι θα κριθεί στο τέλος για το αν μια τρομοκρατική απειλή για την Αμερική θα εμφανιστεί ξανά από το Αφγανιστάν. Οι βοηθοί του επιμένουν ότι η πρόοδος στη στρατιωτική πληροφόρηση, τις τακτικές και τις δυνατότητες από την εποχή  των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου σημαίνει ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα είναι σε θέση να αποτρέψουν κάθε κίνδυνο. Μαζί με την πιθανή αντίσταση του Πακιστάν σε μελλοντικές αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις, η προφανής αποτυχία των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών να προβλέψουν την επίθεση των Ταλιμπάν θέτει υπό αμφισβήτηση αυτήν τη διαβεβαίωση.

Το ίδιο και η ασυνεπής υπεράσπιση του κ. Μπάιντεν όλα αυτά τα χρόνια για τη χρήση βίας. Υποστήριξε τις αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, στη συνέχεια αντιτάχθηκε στον πόλεμο του Τζωρτζ Μπους εναντίον του Ιράκ πριν υποστηρίξει τον δεύτερο πόλεμο του Τζορτζ Μπους υιού. Τα χρόνια από τότε που ήταν συχνότερα υπέρμαχος της αυτοσυγκράτησης, αντιτίθεται στην παρέμβαση του Ομπάμα στη Λιβύη καθώς και στην απόφασή του, ως απάντηση σε μια νέα απειλή των Ταλιμπάν το 2009, να στείλει 30.000 στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Από τότε που ο κ. Μπάιντεν ήταν παιδί ήταν πάντα ριψοκίνδυνος, εμπιστευόμενος τελικά την κρίση του. Αυτό το μοτίβο οδήγησε σε μια άλλη εκτίμηση που τον προβλημάτιζε από καιρό, από μια θαυμάσια απεικόνιση στο έξοχο χρονικό της αμερικανικής προεδρικής πολιτικής, “What It Τakes”, του Ρίτσαρντ Μπεν Κράμερ. «Ο Τζο Μπάιντεν είχε κότσια», έγραψε ο κ. Κράμερ. «Πολλές φορές, περισσότερα κότσια παρά λογική».