Πατέρας δυο κοριτσιών σε λάθος χώρα…

Όλοι μας αγανακτούμε, γκρινιάζουμε, θυμώνουμε (βάλτε όποια άλλη λέξη θέλετε) για πολλά στραβά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Και δικαίως το κάνουμε…  Άλλωστε, δεν ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων ούτε όλα λειτουργούν πάντα σωστά.

Όμως για ένα λεπτό (ή όσο χρειαστείτε για να διαβάσετε τις επόμενες αράδες) σας ζητώ να βάλετε μια άνω τελεία και να σκεφτείτε μια εικόνα: πατέρας δυο κοριτσιών (όπως είμαι εγώ) στο Αφγανιστάν(!). Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την τύχη να ζουν σε μια δυτική χώρα, όπως είναι η Ελλάδα.

Μπείτε για λίγο στα… παπούτσια αυτού του ανθρώπου… 

Έχετε την εικόνα στο μυαλό σας; Οκ, πάμε παρακάτω. Τώρα θέλω για λίγο να μπείτε στα… παπούτσια αυτού του ανθρώπου. Είναι ένας άνθρωπος που θέλει τα κορίτσια του να ζήσουν όπως αυτές θέλουν, να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να παντρευτούν όποιον θέλουν ή απλώς να κάνουν μια σχέση, να είναι ευτυχισμένες. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι στο Αφγανιστάν. Τι θέλει; Ο,τι θέλουν οι περισσότεροι πατεράδες με κόρες  (κρατάω μια πισινή, γι’ αυτό δεν βάζω τη λέξη «όλοι») και στη δική μας χώρα.

Και σκάνε μύτη οι Ταλιμπάν (εσείς συνεχίστε να σκέφτεστε και να νοιώθετε). Δεν είμαστε ειδικοί για να αναλύσουμε τι πήγε στραβά και πως φθάσαμε μέχρι εδώ. Και αρχίζουν οι απειλές. Ήδη, έχουν κάνει το γύρω του κόσμου τα λόγια της πρώτης γυναίκας δημάρχου στην πόλη Μαϊντάν Σαρχ του Αφγανιστάν της 27 χρονης Ζαρίφα Γκαφάρι. « Κάθομαι εδώ και περιμένω να έρθουν (…) Και θα έρθουν για ανθρώπους σαν εμένα και θα με σκοτώσουν (…). Και στο κάτω κάτω της γραφής που να πάω;».

Και αρχίζουν οι φανατικοί να ονειρεύονται 12 χρονες νύφες ως τρόπαιο(!). Και απαγορεύουν στα κορίτσια να βγουν από το σπίτι. Και τους περιορίζουν την πρόσβαση στο σύστημα Υγείας. Και, και, και, και,… Δεν έχουν περιορισμό τα μέτρα των Ταλιμπάν σε βάρος των γυναικών…

Παίρνει ένα καλάσνικοφ και αρχίζει να πυροβολεί… 

Τι κάνει αυτός ο πατέρας για να προστατέψει την οικογένειά του; Παίρνει ένα καλάσνικοφ (άντε και δυο) και αρχίζει να τους πυροβολεί… Πόσους να σκοτώσει; Στο τέλος θα πεθάνει… Σκοτώνει τα παιδιά του για να μην πέσουν στα χέρια τους; Προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να φύγει από τη χώρα του αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο;

Τι θέλω να πω με αυτή την ιστορία; Πως δεν είναι όλες οι περιπτώσεις των ανθρώπων ίδιες. Ρωτήστε και τη γενική διευθύντρια των Γιατρών του Κόσμου Ευγενία Θάνου να σας περιγράψει την αγωνία και τον πόνο αυτών των ανθρώπων.

Τώρα, όλοι ανησυχούν για τις μεταναστευτικές ροές και τα προσφυγικά κύματα. Η ανησυχία, ωστόσο, από μόνη της δεν λύνει κανένα πρόβλημα…Γιατί; Επειδή , η εμπειρία μου με έχει διδάξει πως οι προσφυγικές ροές (ή όπως αλλιώς πείτε το) είναι σαν τις φωτιές. Το θέμα είναι να μην ξεσπάσει μια φωτιά. Γιατί έτσι και ξεσπάσει, δεν σταματάει από τη μια στιγμή στην άλλη… Κάτι μάθαμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα –ιδίως αυτό το καλοκαίρι…

Τώρα όλοι κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα… Απλώς τα (ψεύτικα) δάκρυά τους χαλάνε…

Και εγώ ακόμη σκέφτομαι  τα λόγια της 27 χρονης Ζαρίφα Γκαφάρι : «κάθομαι εδώ και περιμένω να έρθουν…».

Πατέρες κοριτσιών που θέλουν το καλό των κοριτσιών τους στο Αφγανιστάν. Αληθινοί ήρωες… Respect.