Σαν σήμερα το 1619 οι πρώτοι σκλαβωμένοι Αφρικανοί πωλούνται στο Τζέιμσταουν της Βόρειας Αμερικής

Στις 20 Αυγούστου 1619, οι «20 και κάτι» κάτοικοι της Ανγκόλα, που απήχθησαν από τους Πορτογάλους, φτάνουν στη βρετανική αποικία της Βιρτζίνια και στη συνέχεια αγοράζονται από Άγγλους αποίκους. Η άφιξη των υπόδουλων Αφρικανών στον Νέο Κόσμο σηματοδοτεί την αρχή δυόμισι αιώνων σκλαβιάς στη Βόρεια Αμερική.

Η Αποικία της Βιρτζίνια ιδρύθηκε στο Τζέιμσταουν το 1607 και φιλοξενούσε περίπου 700 άτομα μέχρι το 1619. Οι πρώτοι σκλαβωμένοι Αφρικανοί που έφτασαν εκεί αποβιβάστηκαν στο Point Comfort, στο σημερινό γνωστό ως Hampton Roads. Τα περισσότερα από τα ονόματά τους, καθώς και ο ακριβής αριθμός που παρέμειναν στο Point Comfort, χάθηκαν στην ιστορία, αλλά πολλά είναι γνωστά για το ταξίδι τους.

Αρχικά απήχθησαν από τις πορτογαλικές αποικιακές δυνάμεις, οι οποίες με αναγκαστική πορεία έστειλαν αιχμάλωτους υπηκόους των βασιλείων Κονγκό και Ντόνγκο στο λιμάνι της Λουάντα, την πρωτεύουσα της σύγχρονης Αγκόλας. Από εκεί, στοιβάχτηκαν στο πλοίο San Juan Bautista, το οποίο απέπλευσε για το Veracruz στην αποικία της Νέας Ισπανίας. Όπως ήταν πολύ συνηθισμένο, περίπου 150 από τους 350 αιχμαλώτους που επέβαιναν στο πλοίο πέθαναν κατά τον πλου. Στη συνέχεια, καθώς πλησίαζε στον προορισμό του, το πλοίο δέχθηκε επίθεση από δύο κουρσάρικα, το White Lion και το Treasurer. Τα πληρώματα των δύο πλοίων απήγαγαν έως και 60 από τους σκλάβους του Bautista. Το White Lion έφτασε στο Virginia Colony’s Point Comfort και αντάλλαξε μερικούς από τους κρατούμενους για τρόφιμα στις 20 Αυγούστου 1619.

Οι μελετητές σημειώνουν ότι οι αφιχθέντες πωλήθηκαν τεχνικά ως δεσμευμένοι υπάλληλοι. Τεχνικά οι δεσμευμένοι υπάλληλοι συμφωνούσαν, ή σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζονταν, να εργαστούν χωρίς αμοιβή για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, συχνά για να εξοφλήσουν ένα χρέος και νόμιμα θα περίμεναν ότι θα ήταν ελεύθεροι στο τέλος της σύμβασης. Πολλοί Ευρωπαίοι που έφθασαν στην Αμερική ήρθαν ως δεσμευμένοι υπάλληλοι. Παρά αυτήν την κατηγοριοποίηση – και τα αρχεία δείχνουν ότι ορισμένοι από αυτούς τελικά απέκτησαν την ελευθερία τους – είναι σαφές ότι οι Αφρικανοί που έφτασαν στο Point Comfort το 1619 αναγκάστηκαν να υποταχθούν σε υπηρεσία και ότι ταιριάζουν με τον ορισμό της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τους υπόδουλους λαούς.

Η άφιξη στο Point Comfort σηματοδότησε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του διατλαντικού εμπορίου σκλάβων, το οποίο ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1500 και συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του 1800. Το εμπόριο ξερίζωσε περίπου 12 εκατομμύρια Αφρικανούς, μεταφέροντας περίπου 5 εκατομμύρια στη Βραζιλία και πάνω από 3 εκατομμύρια στην Καραϊβική. Αν και ο αριθμός των Αφρικανών που μεταφέρθηκαν στην ηπειρωτική Βόρεια Αμερική ήταν σχετικά μικρός – περίπου 400.000 – η εργασία αυτών και των απογόνων τους ήταν καθοριστική για τις οικονομίες των βρετανικών αποικιών και, αργότερα, των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δύο από τους Αφρικανούς που έφτασαν με το White Lion, ο Αντόνιο και η Ισαμπέλα, έγιναν «υπηρέτες» του καπετάνιου Ουίλιαμ Τάκερ, διοικητή του Point Comfort. Ο γιος τους Ουίλιαμ είναι το πρώτο γνωστό παιδί αφροαμερικανών που γεννήθηκε στην Αμερική και σύμφωνα με το νόμο της εποχής γεννήθηκε ελεύθερος. Τις επόμενες δεκαετίες, όμως, η δουλεία κωδικοποιήθηκε.

Οι «υπάλληλοι» αφρικανικής καταγωγής αναγκάστηκαν πολλές φορές να συνεχίσουν να εργάζονται μετά το τέλος του συμβολαίου τους και το 1640 ένα δικαστήριο της Βιρτζίνια καταδίκασε τον επαναστάτη υπηρέτη Τζον Παντς σε ισόβια σκλαβιά. Με λιγότερους λευκούς υπηρέτες που έφταναν από την Αγγλία, αναπτύχθηκε ένα φυλετικό σύστημα κάστας και οι Αφρικανοί «υπάλληλοι» κρατούνταν όλο και περισσότερο σε ισόβια δουλεία. Το 1662, ένα δικαστήριο της Βιρτζίνια αποφάσισε ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν από σκλάβες μητέρες ήταν ιδιοκτησία του ιδιοκτήτη της μητέρας.

Καθώς οι καλλιέργειες όπως ο καπνός, το βαμβάκι και η ζάχαρη έγιναν πυλώνες της αποικιακής οικονομίας, η δουλεία έγινε ο κινητήρας της. Παρόλο που το εμπόριο σκλάβων τέθηκε εκτός νόμου το 1807, η σκλαβιά και η οικονομία των φυτειών άκμασαν στο Νότο. Η απογραφή του 1860 διαπίστωσε ότι υπήρχαν 3.953.760 σκλάβοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποτελώντας περίπου το 13 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού.

Η σύγκρουση μεταξύ εκείνων που ήθελαν την απελευθέρωση των δούλων  και όσων ήθελαν να διατηρήσουν και να διαδώσουν τη δουλεία ήταν ένας σημαντικός καταλύτης στο ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου. Ο Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν απελευθέρωσε τυπικά τους δούλους στο Νότο με τη Διακήρυξη Χειραφέτησης το 1863, αν και μόνο με το πέρασμα της Δέκατης Τρίτης Τροπολογίας το 1865, η δουλεία καταργήθηκε επίσημα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τελικά, 246 φρικτά χρόνια σκλαβιάς είχαν ανυπολόγιστη επίδραση στην αμερικανική κοινωνία. Θα χρειαζόταν άλλος ένας αιώνας μετά τον Εμφύλιο για να κηρυχθεί αντισυνταγματικός ο φυλετικός διαχωρισμός, αλλά το τέλος του κρατικού ρατσισμού δεν ήταν σε καμία περίπτωση το τέλος του ρατσισμού και των διακρίσεων στην Αμερική. Επειδή έγινε ένα κρίσιμο μέρος του πολιτισμού και της οικονομίας της πρώιμης Αμερικής μετά την εισαγωγή της στο Τζέιμσταουν, η σκλαβιά αναφέρεται συχνά ως το «προπατορικό αμάρτημα» των ΗΠΑ.

Οι παγκόσμιες εκτιμήσεις δείχνουν ότι στις μέρες μας υπάρχουν περίπου σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν σε διάφορες μορφές εκμετάλλευσης γνωστές ως σύγχρονη σκλαβιά. Αυτό περιλαμβάνει θύματα καταναγκαστικής εργασίας, δουλείας χρέους, οικιακής δουλείας, εμπορίας ανθρώπων, παιδικής εργασίας, αναγκαστικού γάμου και σκλαβιάς με βάση την καταγωγή. Με στοιχεία του 2018, οι χώρες με τους περισσότερους σκλάβους ήταν: Ινδία (18,4 εκατομμύρια), Κίνα (3,86 εκατομμύρια), Πακιστάν (3,19 εκατομμύρια), Βόρεια Κορέα (2,64 εκατομμύρια), Νιγηρία (1,39 εκατομμύρια), Ινδονησία (1,22 εκατομμύρια), Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (1 εκατομμύριο), Ρωσία (794.000) και Φιλιππίνες (784.000).