Οι άνθρωποι που μοχθούν αξίζουν καλύτερη τύχη

Η θερινή ανάπαυλα και η μετάβαση στην ελληνική περιφέρεια δίνουν την ευκαιρία να δει κανείς μικρά «θαύματα» που γίνονται από ανθρώπους με όρεξη, με μεράκι, με δημιουργικότητα και με διάθεση να προκόψουν.

Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που έμειναν στον τόπο τους ή επέστρεψαν μετά τις σπουδές τους ή πολυετή παρουσία στην Αθήνα, σε άλλες μεγάλες πόλεις ή στο εξωτερικό. Είδαν την επιστροφή ως ευκαιρία να κάνουν κάτι δυναμικό, κάτι δικό τους, κάτι χειροπιαστό και σίγουρα κάτι ανταγωνιστικό.

Η επιστροφή δεν ήταν και δεν είναι εύκολη για την συντριπτική πλειοψηφία. Ο αγώνας είναι καθημερινός και χρειάζονται μεγάλες αντοχές για να αντιμετωπιστεί η ελληνική γραφειοκρατία και το δαιδαλώδες ελληνικό δημόσιο. Προφανώς πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι αρκετά.

Υπάρχουν άνθρωποι που επενδύουν και ενισχύουν με την παρουσία τους το ΑΕΠ, αλλά δεν τυγχάνουν της σωστής αντιμετώπισης από το Κράτος. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις και το μόνο που ζητούν είναι να υπάρξει μια καλύτερη μεταχείριση.

Δεν είναι μπαταχτσήδες. Δεν επένδυσαν σε «αέρα». Δεν έριξαν τις επιχειρήσεις τους στα βράχια. Πάλεψαν και παλεύουν για μια καλύτερη ζωή στην ελληνική περιφέρεια με τα πολλά προβλήματα.

Αυτές τις ημέρες που θέρους, συνάντησα αρκετούς ανθρώπους του μόχθου, ανθρώπους που είναι από τα… χαράματα στο πόδι έως αργά για να στήσουν τις επιχειρήσεις τους, να τις αναπτύξουν και να προοδεύσουν.

Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν ότι η Πολιτεία μεριμνά με απανωτές ρυθμίσεις να αντιμετωπίσει τα προβλήματα δανεισμού ιδιωτών και επιχειρήσεων των τελευταίων χρόνων, με κουρέματα, με μεγάλες επιμηκύνσεις δόσεων, με μικρές δόσεις, κ.α. Και ορθά πράττει η Πολιτεία για να βοηθήσει πραγματικά όσους αξίζουν και όχι βέβαια τους μπαταχτσήδες.

Την ίδια στιγμή όμως ποια είναι η ουσιαστική μέριμνα για τους συνεπείς; Τι κάνει η Πολιτεία για να βοηθήσει ουσιαστικά τους ανθρώπους που με τις ενέργειές τους συμβάλλουν πραγματικά στο ΑΕΠ;

Υπάρχουν πάρα πολλοί έχοντες και κατέχοντες που έπαιρναν δάνεια χωρίς εγγυήσεις και ουδείς τους ήλεγχε όταν έπρεπε με τις γνωστές συνέπειες, δηλ. της μη πληρωμής των δανείων τους, και το «κοκκίνισμα» των ισολογισμών και των αποτελεσμάτων χρήσης των τραπεζών.

Από την άλλη πλευρά όμως υπήρχαν συνεπείς φορολογούμενοι που έκοβαν από άλλες υποχρεώσεις για να μην είναι υπερήμεροι έναντι της εφορίας, της τράπεζας, των ασφαλιστικών οργανισμών.

Την ίδια στιγμή που πολλοί έχοντες και κατέχοντες, και μάλιστα αρκετοί από την ελίτ των «προυχόντων», απολάμβαναν χαριστικών ρυθμίσεων και μάλιστα σε περιόδους που δεν συνέβαλαν με την δραστηριότητά τους στο ΑΕΠ της χώρας ή δεν τους ενοχλούσε κανείς για την εξόφληση των δανείων τους και πίεζαν για ρυθμίσεις.

Τα παραδείγματα είναι πολλά από όσους είχαν και έχουν και δεν πλήρωσαν και δεν πληρώνουν και όλοι συζητάνε για ρυθμίσεις που θα τους εξυπηρετήσουν. Προφανώς και να γίνουν ρυθμίσεις σε όσους αποδεδειγμένα δεν μπορούν να πληρώσουν, αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι ορθό να υπάρξει και μια επιβράβευση – έστω ασήμαντη, αλλά συμβολική- για όσους είναι συνεπείς;

Μα πάνω απ’ όλα δεν πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η ασυλία και να πληρώσουν οι μπαταχτσήδες που είναι και αρκετοί αλλά και προύχοντες που κάνουν δουλειές με το δημόσιο αλλά συνειδητά κάνουν το κορόιδο;

Είναι η ώρα να επιβραβευτούν οι συνεπείς φορολογούμενοι. Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Η Πολιτεία γνωρίζει και μόνο όφελος θα έχει.