Οι Μύθοι στην Πολιτική

Στην πολιτική αλλά και στα media επιβιώνουν- με αξιοθαύμαστη ομολογουμένως αντοχή- μύθοι σχετικά με το ηθικό πλεονέκτημα των κοινοβουλευτικών μελών μιας κυβέρνησης έναντι των εξωκοινοβουλευτικών στελεχών που καλούνται από τον πρωθυπουργό να αναλάβουν συγκεκριμένα χαρτοφυλάκια και ευθύνες.

Αλλά, στις μέρες μας υπάρχει ή μπορεί να υποστηριχθεί βασίμως ότι υπάρχει μιας τέτοιας μορφής πλεονέκτημα; Επιπλέον, γιατί πρέπει σήμερα να διατηρείται μια απολύτως αντι-πολιτική τάση δαιμονοποίησης των εξωκοινοβουλευτικών στελεχών
μιας κυβέρνησης, αρκετά εκ των οποίων δεν είναι απλώς τεχνοκράτες ή στελέχη της αγοράς και των επιχειρήσεων αλλά πρόσωπα με παρουσία και δράση στον δημόσιο βίο και το κυριότερο, πολιτικές αναφορές που συνδυάζονται με γνώσεις, ικανότητες και μετρήσιμα αποτελέσματα.

Ιδιαίτερα στην περίπτωση της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη όλα αυτά τα στοιχεία ισχύουν και με το παραπάνω. Οι συνεργάτες του που δεν προέρχονται από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ή δεν εισήλθαν στη Βουλή των
Ελλήνων με τον σταυρό προτίμησης των πολιτών συχνά πυκνά αντιμετωπίζουν μια σκληρή κριτική που βεβαίως δεν αφορά εν τέλει τα πρόσωπα τους αλλά την επιλογή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να κυβερνήσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο αφήνοντας στο πλάι καθιερωμένες πολιτικές πρακτικές δεκαετιών που δεν αντέχουν στο σημερινό πλαίσιο αντιμετώπισης
κρίσιμων ζητημάτων στη κοινωνία και την οικονομία.

Ετσι και αλλιώς, η εποχή μας χρειάζεται διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά και πρωτότυπες αν και σύνθετες στον πυρήνα τους προτάσεις και λύσεις. Τα ζητήματα της αντιμετώπισης των συνεπειών της Κλιματικής Κρίσης αλλά και της Πανδημίας, της Πολιτικής Προστασίας, της Ασφάλειας αλλά και της προάσπισης της Ειρήνης, της αξιοποίησης των Ένωσιακών πόρων, του νέου τρόπου ζωής και εργασίας, της Εκπαίδευσης και του Πολιτισμού και τόσα άλλα δεν μπορούν να βγουν πέρα με επιτυχία με μοναδικό εφόδιο τους σταυρούς των ψηφοφόρων της περιφέρειας του βουλευτή. Οι σταυροί δεν μπορούν και δεν πρέπει στις μέρες μας να αποτελούν το μοναδικό κριτήριο εισόδου ενός βουλευτή στη κυβέρνηση. Μπορεί να κάνει – αν θέλει και μπορεί πολύ καλή δουλειά βοηθώντας το κυβερνητικό πρόγραμμα- και από τα έδρανα του βουλευτή.

Η διακυβέρνηση και ειδικά η εφαρμογή της αντίληψης του επιτελικού κράτους – που τόσο βάρος κριτικής έχει σηκώσει από πολιτικούς αντιπάλους αλλά και κομματικούς «φίλους»- απαιτεί πρόσωπα που να θέλουν και να μπορούν να προωθήσουν ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα με αρχή, μέση και τέλος.

Άλλωστε, τόσο το κυβερνητικό πρόγραμμα με τις αναπροσαρμογές του λόγω πανδημίας και κλιματικής κρίσης όσο και οι απόψεις και θέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ανοικτά και δημόσια διατυπωμένες (όποιος διαφωνεί για αυτό μάλλον αποφεύγει να
επισκέπτεται το primeminister.gr και προτιμά να ενημερώνεται από άλλα κανάλια…).

Επιπλέον, μια κυβέρνηση όπου συμμετέχουν σε κρίσιμα πόστα εξωκοινοβουλευτικά στελέχη ή στελέχη άνευ λαϊκής ψήφου δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν διαθέτει πολιτική ταυτότητα. Κάθε άλλο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη διαρκή μουρμούρα των κομματικών στελεχών για τη μη αξιοποίησή τους. Μα τα κομματικά στελέχη προφανώς και δεν έχουν ενταχθεί στη Νέα Δημοκρατία για να βρουν δουλειά και θέσεις. Πιστεύουν λογικά σε ένα φιλελεύθερο, μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα με το οποίο ανοίγονται στη κοινωνία και συνομιλούν με τους συλλογικούς φορείς της. Αν δεν το κάνουν το λάθος βρίσκεται στη
μεριά τους και όχι στο Μέγαρο Μαξίμου και στην ομάδα των στενών συνεργατών του πρωθυπουργού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πολλούς από τους μύθους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας τους πολέμησε και τους πολεμά στην πράξη. Μάλιστα, προς το παρόν δείχνει να τα καταφέρνει και να κερδίζει το στοίχημα.