Το ίδιο βράδυ που ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν διαπίστωσε ότι οι ΗΠΑ είχαν συνάψει μυστικά αμυντική συμφωνία με την Αυστραλία που απέκοψε τη Γαλλία από τη σύμβαση υποβρυχίων, ανακοίνωσε τον δικό του στρατιωτικό θρίαμβο. Ο Αντνάν Αμπου Ουαλίντ αλ-Σαχράουι, αρχηγός της τρομοκρατικής ομάδας Ισλαμικό Κράτος στην Ευρύτερη Σαχάρα, σκοτώθηκε «από γαλλικές δυνάμεις».

Η σύμπτωση ήταν αμήχανη για τον Μακρόν. Για εκείνον, η συμφωνία του Aukus ήταν σαφής δικαίωση του επιχειρήματος ότι η Γαλλία και η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσουν μια αμυντική συμμαχία που δεν εξαρτάται από τις άστατες ΗΠΑ. Ωστόσο, η δολοφονία ενός κορυφαίου μαχητή ήταν μια γαλλική στρατιωτική επιτυχία για την οποία ο Μακρόν γνώριζε ότι οφείλει πολλά στον υπερδύναμο σύμμαχό του πέρα ​​από τον Ατλαντικό.

Ο θάνατος του Σαχράουι ήταν ορόσημο για τη σημαντικότερη συνεχιζόμενη στρατιωτική επιχείρηση της Γαλλίας, την επταετή εκστρατεία της στην περιοχή Σαχέλ της βόρειας Αφρικής με στόχο τις εξτρεμιστικές ομάδες. Η επιτυχία ήταν επίσης το αποτέλεσμα μιας κρίσιμης και συνεπούς υποστήριξης από τα παρασκήνια για την αποστολή αυτή από την Ουάσινγκτον.

Περίπου 3.500 Γάλλοι στρατιώτες βρίσκονται στο έδαφος στην επιχείρηση Μπαρκάν. Βασίζονται σε αμερικανικά μεταφορικά αεροπλάνα για υλικοτεχνική υποστήριξη, αμερικανικά drones επιτήρησης για αναγνώριση και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες για την παρακολούθηση στόχων όπως ο Σαχράουι. Γαλλικά μαχητικά αεροσκάφη Mirage περιπολούν στον ουρανό χάρη στις τακτικές εννέαωρες πτήσεις των αμερικανικών αεροσκαφών ανεφοδιασμού KC-135 από αεροπορική βάση στη νότια Ισπανία.

Καθώς η αρχική οργή των Γάλλων προς τους Αμερικανούς ομολόγους τους για τη συμφωνία Aukus υποχώρησε τις τελευταίες 12 ημέρες και μεταμορφώθηκε σε μια επίπονη δυσαρέσκεια, το Παρίσι και οι εταίροι του στην ΕΕ αναγκάστηκαν να υπολογίσουν ένα ευρύτερο συμπέρασμα: ότι ενώ οι ΗΠΑ επικεντρώνονται λιγότερο στην ευρωπαϊκή άμυνα, παραμένουν ο απαραίτητος εταίρος για τα κράτη της ΕΕ.

Παρόλο που έχουν επίγνωση της ανάγκης να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη για την προστασία της ηπείρου τους, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι άμυνας αναγνωρίζουν ότι μια πιο ισχυρή και αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ των κρατών μελών δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ.

Αντίθετα, το ερώτημα δεν αφορά την στρατιωτική ανεξαρτησία της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, αλλά το πώς μπορεί να είναι ένας πιο αξιόπιστος και ισχυρότερος σύμμαχος.

«Αυτή η διατλαντική συμμαχία είναι ύψιστης σημασίας για την ασφάλεια του πλανήτη. Δεν το αμφισβητήσαμε ποτέ αυτό στην Ευρώπη », λέει ο Σαρλ Μισέλ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. «Μια πιο ισχυρή Ευρώπη κάνει τη συμμαχία μας πιο ισχυρή».

Ο Μισέλ μίλησε στους Financial Times λίγο μετά από ένα τεταμένο τηλεφώνημα μεταξύ Μακρόν και Τζο Μπάιντεν, όπου ο πρόεδρος των ΗΠΑ προσπάθησε να μετριάσει την οργή του Γάλλου ομολόγου του για τη συμφωνία Aukus, ενώ υπενθύμισε επίσης στη Γαλλία ότι αυτή – και η Ευρώπη – έχουν να χάσουν πολλά παραπάνω από μια ρήξη στις σχέσεις με την Ουάσινγκτον από ένα συμβόλαιο υποβρυχίων ύψους 66 δισ. δολαρίων.

Ο Μπάιντεν αναγνώρισε «τη σημασία μιας ισχυρότερης και ικανότερης ευρωπαϊκής άμυνας, που συμβάλλει θετικά στην υπερατλαντική και παγκόσμια ασφάλεια», αναφέρεται σε κοινή δήλωση.

Ο Μισέλ, ο οποίος ηγείται του συμβουλίου των 27 ηγετών της ΕΕ, λέει ότι γεγονότα όπως η αιφνιδιαστική ανακοίνωση της συμφωνίας για το Aukus και η απότομη αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι έπρεπε να αποτελέσουν κίνητρα για τους Ευρωπαίους να «ενεργήσουν από κοινού και να μάθουν μαζί τα μαθήματα».

Σαρλ Μισέλ

Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν τον οδηγεί να υποστηρίξει ότι η Ευρώπη πρέπει να αποσυρθεί από τις ΗΠΑ ή να μειώσει τη συνεργασία της με την Ουάσινγκτον για την ασφάλεια. «Είναι η πρώτη φορά που υπάρχει σαφής αναγνώριση από τις ΗΠΑ ότι μια ισχυρότερη Ευρώπη… κάνει τη διατλαντική συμμαχία ισχυρότερη», ανέφερε ο Μισέλ. «Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν ότι η ΕΕ είναι στρατηγικός σύμμαχος».

Τα μεγαλύτερα κράτη μέλη της ΕΕ έχουν απόλυτη επίγνωση του βαθμού στον οποίο οι ΗΠΑ έχουν αναπροσανατολίσει την εξωτερική τους πολιτική προς τον ανταγωνισμό με την Κίνα, αφήνοντας τα ευρωπαϊκά θέματα ασφάλειας ως πολύ λιγότερο πιεστική προτεραιότητα από ό, τι κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Κάποιοι το θεωρούν ζήτημα χρόνου προτού οι ΗΠΑ αποσύρουν περισσότερα στρατιωτικές μονάδες από την Ευρώπη, καθώς συνεχίζουν να μετατοπίζονται προς τον άξονα του Ινδο-Ειρηνικού.

Η συμφωνία Aukus έχει σκληρύνει την αποφασιστικότητα της ΕΕ να σφυρηλατήσει αυτά που έχουν οι ηγέτες της ονομάσει “στρατηγική αυτονομία”, μια έννοια που θα της επέτρεπε να αναπτύξει τα στρατιωτικά της στοιχεία ανεξάρτητα από άλλες δυνάμεις.

Όμως, μια ΕΕ η οποία έχει απωλέσει τη Βρετανία, που ήταν προηγουμένως ένας από τους σημαντικότερους παίκτες σε στρατιωτικά ζητήματα μαζί με τη Γαλλία, είναι πολύ μακριά από το να πετύχει συναίνεση σε αυτό το θέμα.

«Τα κράτη μέλη της ΕΕ δεν έχουν ξεκαθαρίσει ποτέ τι εννοούν με τη στρατηγική αυτονομία. Για μερικούς πρόκειται για τη έξοδο από το ΝΑΤΟ. Για άλλους, είναι περισσότερο να αναγνωρίσουμε ότι είναι καιρός να προχωρήσουμε για να είμαστε πιο ισοδύναμοι με τους Αμερικανούς », λέει η Τζούντι Ντέμσι, ανώτερος συνεργάτης στο Carnegie Europe.

«Αλλά η στρατηγική αυτονομία δεν έχει νόημα αν οι Ευρωπαίοι δεν σκέφτονται στρατηγικά σε συλλογικό επίπεδο».

Άγχος στο ΝΑΤΟ

Αυτές οι διαιρέσεις εντός της ΕΕ σχετικά με τη στρατηγική άμυνας και ασφάλειας ήταν οδυνηρά εμφανείς τις τελευταίες ημέρες μετά την ανακοίνωση του συμφώνου ασφαλείας ΗΠΑ-Αυστραλίας-Ηνωμένου Βασιλείου και τη συμφωνία για τα υποβρύχια.

Η γαλλική μανία για την «αδικία» ήταν λάβρα. Ο υπουργός Εξωτερικών της, Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν, κατηγόρησε τους συμμάχους για «διπροσωπία, σημαντική παραβίαση εμπιστοσύνης και περιφρόνηση».

Ωστόσο, η πολύ δημόσια οργή του Παρισιού προκάλεσε ιδιωτικό συναγερμό μεταξύ ορισμένων κρατών μελών, λένε διπλωμάτες της ΕΕ. Ενώ πολλοί κατάλαβαν γιατί η Γαλλία ήταν εξοργισμένη για την έλλειψη διαβούλευσης από την αγγλόφωνη τριάδα πριν από την ανακοίνωση, αυτό συνδυάζεται με την ανησυχία για την παράπλευρη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει ο γαλλικός θυμός στην ευρύτερη ατζέντα της ΕΕ για μια εξομάλυνση με τις ΗΠΑ μετά τα θυελλώδη χρόνια υπό την προεδρία Τραμπ.

Το άγχος ήταν ιδιαίτερα βαθύ στις πρωτεύουσες κρατών που είναι ένθερμοι υποστηρικτές του ΝΑΤΟ και της στρατιωτικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ – συμπεριλαμβανομένων ορισμένων πρώην κομμουνιστικών κρατών. Ο ισχυρισμός του Τιερί Μπρετόν, Γάλλου Ευρωπαίου Επιτρόπου, στους Financial Times ότι «κάτι έχει σπάσει» στη διατλαντική συνεργασία προκάλεσε έντονο εκνευρισμό σε ορισμένους.

Αυτό το άγχος έγινε φανερό την Τετάρτη, με ξεκάθαρα σχόλια από την πρωθυπουργό της Δανίας Μέτε Φρέντρικσεν, η οποία σε μια επίσκεψή της στη Νέα Υόρκη δήλωσε στην δανέζικη εφημερίδα Politiken ότι ο Μπάιντεν ήταν «πολύ πιστός» στην υπερατλαντική συμμαχία και ότι δεν ένιωσε απολύτως καμία απογοήτευση από την αμερικανική κυβέρνηση.

Μέχρι τη στιγμή που ο Μακρόν μίλησε στον Μπάιντεν την Τετάρτη, υπήρχε μια συντονισμένη προσπάθεια στην Ευρώπη για να καταλαγιάσει η οργισμένη ρητορική. Το μήνυμα που εμφανίστηκε μέχρι το τέλος της εβδομάδας ήταν μια επιβεβαίωση της εταιρικής σχέσης, σε έντονη αντίθεση με τα προηγούμενα μηνύματα από τη Γαλλία και αλλού ότι η Ευρώπη έπρεπε να είναι καλύτερα εξοπλισμένη για να σταθεί μόνη της.

«Ήμασταν ειλικρινείς και ανοιχτοί, αλλά δεν έχουμε θέσει υπό αμφισβήτηση τη διατλαντική συμμαχία», είπε ο Μισέλ στους FT. «Υπάρχει ενότητα των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Αποφασίσαμε να σταθούμε μαζί».

Η στάση «μαζί» σημαίνει ότι η Ευρώπη παρουσιάζεται ως ένας πιο αξιόπιστος παράγοντας στον αμυντικό στίβο, αλλά όπως αναγνωρίζει ένας ανώτερος διπλωμάτης της ΕΕ κατ’ ευφημισμό, «η πρόοδος σε αυτό το θέμα ήταν αργή».

Ρωσικά άρματα

Ας λάβουμε υπόψη το Αφγανιστάν και τη χαοτική εκκένωση της Καμπούλ. «Η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν έχει τις δυνατότητες για να εξασφαλίσει μόνη της το αεροδρόμιο της Καμπούλ», λέει ο διπλωμάτης. «Οι ΗΠΑ είχαν δύο ομάδες κρούσης αεροπλανοφόρων στην περιοχή που υποστήριζαν την προσπάθεια. Αυτό δεν είναι κάτι που οι ευρωπαϊκές δυνάμεις μπορούν εύκολα να επαναλάβουν».

Το πρόβλημα, υποστηρίζει ο διπλωμάτης, είναι «η έλλειψη πολιτικής βούλησης» εντός της Ευρώπης όταν πρόκειται να ενισχύσει τις αμυντικές της δυνατότητες. «Πολλά θα εξαρτηθούν από το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών και αυτό που θα εκλάβει η νέα κυβέρνηση στο Βερολίνο ως συνέπειες από τα πρόσφατα γεγονότα».

Προς το παρόν, η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, παραμένει τροχοπέδη στις ενισχυμένες αμυντικές δυνατότητες. Ο Κριστόφ Χιουσγκεν, ο οποίος μέχρι τον Ιούνιο ήταν πρεσβευτής της Γερμανίας στον ΟΗΕ και προηγουμένως σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας της καγκελαρίου Αγκέλας Μέρκελ, λέει ότι το Βερολίνο έχει σοβαρούς λόγους να είναι συγκρατημένο όσον αφορά στρατιωτικές ενέργειες, λόγω της ιστορίας του.

Αλλά προσθέτει: «Δεν είμαστε εκεί που πρέπει να είμαστε όσον αφορά τη στρατιωτική μας ετοιμότητα. Οι εταίροι μας περιμένουν από τη Γερμανία να αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη. Και είμαστε στο δρόμο προς αυτό. Αλλά είναι μια μακρά διαδικασία ».

Αυτό το επιχείρημα θα συνεχίσει να παίζει πολύ έντονα στη Γαλλία. Η οργή για το σύμφωνο Aukus για τον Ινδο-Ειρηνικό έγινε βαθύτερη από τη συνειδητοποίηση στο Παρίσι ότι οι Αμερικανοί είχαν απροβλημάτιστα απαλλαγεί από τη Γαλλία, παρά το γεγονός ότι γνώριζαν ότι ήταν το μόνο κράτος μέλος της ΕΕ με ένοπλες δυνάμεις ικανές να προβάλλουν δύναμη στο εξωτερικό και το μόνο με ουσιαστική εδαφική και στρατιωτική παρουσία στον Ειρηνικό.

Η Σιλβί Μπερμάν, πρώην Γαλλίδα πρέσβειρα που τώρα προεδρεύει του Ινστιτούτου Προηγμένων Σπουδών στην Εθνική Άμυνα, λέει ότι το μειωμένο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την Ευρώπη, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή , καθώς επικεντρώνεται στην Κίνα, θα έπειθε τελικά τους μέχρι τότε διστακτικούς εταίρους της Γαλλίας στην ΕΕ για την ανάγκη να κάνουν περισσότερα από κοινού για την άμυνα.

«Θα πάρει χρόνο, αλλά θα συμβεί», λέει. «Επειδή στην πραγματικότητα οι Αμερικανοί δεν νοιάζονται πια για εμάς».

Αποσπασματικός συντονισμός

Η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη ήταν απαραίτητη για το ευρωπαϊκό σχέδιο από την αποτυχία κύρωσης της Συνθήκης του Παρισιού του 1952, η οποία θα ένωνε έξι έθνη. Ηταν οι ΗΠΑ που επέτρεψαν την έννοια της συγκεντρωτικής ευρωπαϊκής ασφάλειας ενόψει μιας δυνητικής απειλής από τη Σοβιετική Ένωση μέσω του ΝΑΤΟ – μια συμμαχία που σήμερα αντιπροσωπεύει όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ εκτός από έξι.

Όμως, οι αμυντικοί αναλυτές θεωρούν ότι η δέσμευση ασφαλείας των ΗΠΑ είναι δίκοπο μαχαίρι, δεδομένου ότι έχει οδηγήσει σε εξάρτηση που σημαίνει ότι πολύ λίγοι ευρωπαϊκοί στρατοί θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά χωρίς την Ουάσιγκτον.

Οι συνδυασμένες ικανότητες της ΕΕ δεν είναι μικρές. Τα κράτη -μέλη του ΝΑΤΟ της ΕΕ διαθέτουν συνδυασμένη δύναμη 1,26 εκατομμυρίων στρατευμάτων, όχι μακριά από τα 1,37 εκατομμύρια των ΗΠΑ. Αλλά αυτά τα νούμερα αποκρύπτουν κρίσιμα κενά στις στρατιωτικές δυνατότητές τους που στο παρελθόν πάντα γέμιζαν οι Αμερικανοί.

Τα κράτη μέλη της ΕΕ στερούνται στρατηγικών δυνατοτήτων αερομεταφοράς: στην ουσία δεν έχουν αρκετά μεγάλα αεροσκάφη μεταφοράς για να μεταφέρουν γρήγορα χιλιάδες στρατεύματα, όπλα και εξοπλισμό σε μάχες. Στερούνται εδαφικά και κινητά συστήματα αεράμυνας. Και ο εξοπλισμός που διαθέτουν ορισμένα κράτη μέλη συχνά στερείται της δυνατότητας επικοινωνίας με τον εξοπλισμό άλλων κρατών μελών.

“Όλα έχουν να κάνουν με αυτό που λέμε ενεργοποιητές -τις μεγάλες, παρασκηνιακές δυνατότητες, κυρίως τις μεταφορές και τις επικοινωνίες”, λέει ο Μπρουκς Τίγκνερ, αναλυτής από τις Βρυξέλλες για την εταιρεία αμυντικών πληροφοριών Janes.

«Ακόμη και ο πιο βασικός εξοπλισμός πεδίου: το ΝΑΤΟ το καθιστά επιχειρησιακό. Και οι ΗΠΑ, ως το μεγαλύτερο μέλος, καθιστούν επιχειρησιακό το ΝΑΤΟ », προσθέτει ο Τίγκνερ. «Εγκαταστάσεις άρνησης περιοχής, που εμποδίζουν τον εχθρό να επιχειρήσει ή να εισέλθει σε πεδίο μάχης: οι ΗΠΑ έχουν σχεδόν όλα αυτές [τις δυνατότητες]».

Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν από καιρό ζητήσει από τους στρατιωτικούς της ΕΕ να βελτιώσουν τη διαλειτουργικότητά τους και η συμμαχία πραγματοποιεί τακτικές ασκήσεις αφιερωμένες στην εξεύρεση τρόπων για να φέρουν τα κράτη μέλη σε κοινές πλατφόρμες που θα επέτρεπαν, για παράδειγμα, τον γαλλικό εξοπλισμό αναγνώρισης να παρέχει στόχους σε ένα πολωνικό άρμα μάχης.

Ωστόσο, πολλά κράτη μέλη επιδίωξαν να προστατεύσουν τις δικές τους αμυντικές βιομηχανίες αγοράζοντας εθνικά παραγόμενο ειδικό εξοπλισμό που μπορεί να ενσωματωθεί στα συστήματα διοίκησης των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ, αλλά όχι σε αυτά των συμμάχων τους στην ΕΕ.

«Τα πάντα στο πεδίο, από τακτικά ραδιόφωνα έως τα drones μεγάλου υψομέτρου, έως ότου ψηφιοποιηθούν όλα, χρησιμοποιώντας το ίδιο λογισμικό, λειτουργώντας με τα ίδια σήματα, θα έχετε μόνο αποσπασματικό συντονισμό», λέει ο Τίγκνερ.

«Για την έρευνα, το σχεδιασμό, τις δοκιμές και τον τομέα αυτού του είδους κοινού εξοπλισμού χρειάζονται δεκαετίες. Έτσι, ακόμη κι αν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι έβαζαν στην άκρη το τεράστιο χρηματικό ποσό για να το επιτύχουν αυτό, έχουν ακόμη 15-20 χρόνια για να μπορέσουν πραγματικά να φτάσουν στο επίπεδο που χρειάζονται ».

Μήνυμα από την Ευρώπη

Παρ ‘όλα αυτά, για πολλά κράτη της ΕΕ, ιδιαίτερα για τα ανατολικά που προσβλέπουν στο ΝΑΤΟ για να τους παράσχουν ένα απροσπέλαστο προπύργιο εναντίον της Ρωσίας, ακόμη και οι περισπασμένες ΗΠΑ και η Βρετανία εκτός του μπλοκ είναι καλύτερες από μια συμφωνία ασφαλείας υπό την ηγεσία των Βρυξελλών.

Η οπισθοδρόμηση στο Αφγανιστάν επανάφερε μια συζήτηση για το αν η ΕΕ πρέπει να ιδρύσει τον δικό της στρατό, για παράδειγμα, αλλά η ιδέα αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση από ορισμένα κράτη μέλη και απέσπασε μόνο μια πρόχειρη αναφορά στην κατάσταση της Ένωσης της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, αυτο το μηνα.

«ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο: αυτή είναι η πολιτική ασφαλείας μας. Χωρίς αυτούς δεν έχουμε εθνική άμυνα », λέει ανώτερος διπλωμάτης από ένα πρώην κράτος του Συμφώνου της Βαρσοβίας. «Δεν μπορούμε να φανταστούμε καμία ρύθμιση που δεν βασίζεται στους Αμερικανούς και το ίδιο ισχύει για πολλές χώρες στα ανατολικά της ΕΕ».

Η απάντηση στη Μόσχα στην ιδέα του ΝΑΤΟ να υποχωρήσει για να αντικατασταθεί από την ΕΕ θα προκαλούσε γέλιο», προειδοποιεί ο διπλωμάτης.

Ορισμένα κράτη μέλη, ιδιαίτερα εκείνα στα βόρεια και ανατολικά του μπλοκ, πιέζουν για ισχυρότερους δεσμούς άμυνας και ασφάλειας με τη Βρετανία για να συμπληρώσουν τους δεσμούς με τις ΗΠΑ. Παρά την αντιπάθεια εντός του κυβερνώντος Συντηρητικού κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας με την ΕΕ, αναγνωρίζουν τη Βρετανία ως τη μόνη άλλη σημαντική στρατηγική δύναμη στην Ευρώπη μαζί με τη Γαλλία και μια βασική γέφυρα προς την Ουάσινγκτον.

Αυτό το βήμα για το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες να διερευνήσουν τρόπους για να ενισχύσουν την αμυντική συνεργασία ήταν μέρος των συνομιλιών μεταξύ του Ολλανδού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε και του Βρετανού ομολόγου του Μπόρις Τζόνσον στο Λονδίνο νωρίτερα αυτόν τον μήνα, σύμφωνα με άτομα που ενημερώθηκαν για τη συνάντηση.

Ο Ρούτε έδωσε «ένα ηπειρωτικό [ευρωπαϊκό] μήνυμα» στον Τζόνσον, λέει ένας διπλωμάτης της ΕΕ, προσθέτοντας ότι το ήταν «κοινή πρόθεση» μεταξύ των κρατών μελών να συνεργαστούν.

Για τους αισιόδοξους, μια εταιρική σχέση ΕΕ με το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε να προσφέρει έναν τρόπο για να χαραχτεί μια γραμμή πέρα από τις πικρές διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία αποχώρησης του Brexit και να στρέψει τις σχέσεις προς μια πιο εποικοδομητική βάση.

«Πολιτικά, η διάθεση έχει αλλάξει σίγουρα. Είναι πολύ λιγότερο ανταγωνιστική από ό, τι πριν από ένα χρόνο και υπάρχουν σημάδια, μικρά σημάδια, ότι τα πράγματα μπορούν να αρχίσουν να προχωρούν», λέει ένας Βρετανός αξιωματούχος, προειδοποιώντας ότι η πρόοδος θα εξαρτηθεί από την αποφυγή εντάσεων για τη Βόρεια Ιρλανδία.

«Δεν αποκλείεται ότι στα μέσα του επόμενου έτους θα μπορούσατε να δείτε προσπάθειες για τη δημιουργία κάποιου είδους εταιρικής σχέσης, με ένα μικρό ” ε”», λέει ο αξιωματούχος. «Υπάρχουν προφανώς κράτη μέλη με τα οποία ο διάλογος είναι ευκολότερος, αλλά καταλαβαίνουμε επίσης ότι είναι μπλοκ και πρέπει επίσης να μιλήσουμε μαζί τους συλλογικά».

Το πιο επείγον ερώτημα που αντιμετωπίζει τώρα η ΕΕ, ωστόσο, είναι πώς να απαντήσει στη συνειδητοποίηση ότι ενώ η ρητορική της Αμερικής μπορεί να έχει αλλάξει από τα χρόνια του Τραμπ, η εντεινόμενη εστίασή της στον ανταγωνισμό της με την Κίνα δεν έχει αλλάξει.

«Το ΝΑΤΟ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της άμυνας της ΕΕ και θα είναι πάντα, αλλά μπορούμε να είμαστε πιο ισχυροί στο να φροντίζουμε τον εαυτό μας», λέει ένας αξιωματούχος της ΕΕ στον τομέα της άμυνας.