Διοίκηση με την τετράγωνη λογική ενός τετράχρονου

Ένας διάλογος με τον τετράχρονο γιο μου πριν μερικές ημέρες, ομολογώ ότι με προβλημάτισε. Τον παραθέτω αυτούσιο:

«Μπαμπά σ’ αγαπώ, και δε θέλω να πάθεις κανένα κακό»

«Αφού μ’ αγαπάς, δε θα πάθω ποτέ τίποτα. Κι εγώ σ’ αγαπώ πολύ!»

«Τότε, δε θα πάθω ούτε εγώ τίποτα»

«Ασφαλώς Κωνσταντίνε!»

«Άρα, αν όλοι οι άνθρωποι αγαπάμε ο ένας τον άλλο, θα είμαστε όλοι πάντα καλά…» μου απάντησε, και δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί του.

Η σκέψη μου πήγε αυτόματα στη βασικότερη ίσως αρχή της διοίκησης. Αυτή που μαθαίναμε στα φοιτητικά θρανία, την ίδια που ακούμε σήμερα σε όλα τα σεμινάρια ηγεσίας. Που είναι αλήθεια θεμελιώδης για την ανάπτυξη της κάθε επιχείρησης, αλλά και της προσωπικής μας επιτυχίας ως managers.

Παντού λοιπόν μιλούμε για την ανάγκη της ομαδικότητας. Της δημιουργίας και ανάπτυξης συνεκτικών και αποτελεσματικών ομάδων. Τότε το πρόσημο της ομάδας είναι θετικό. Και όταν οι ομάδες συνεργάζονται μεταξύ τους, το πρόσημο της επιχείρησης είναι θετικό.

Οι συνιστώσες της ομαδικότητας

Σε κάθε περίπτωση, από την εργασιακή έως τη … ποδοσφαιρική ομάδα, τρεις είναι οι βασικές συνιστώσες που δείχνουν ότι υπάρχει σύμπνοια, και ότι η συγκεκριμένη ομάδα είναι αποτελεσματική.

Ξεκάθαροι, συμφωνημένοι, κοινοί στόχοι

Στόχοι που έχουν σχεδιασθεί από τον ηγέτη σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μέλη. Που έχουν συζητηθεί, επεξεργασθεί και συμφωνηθεί αφού εξετασθούν όλες οι απόψεις. Στόχοι που αναπτύσσουν τη δυναμική της ομάδας, το έργο της, τη συνεισφορά της στις τελικές επιδιώξεις του συνόλου της επιχείρησης. Λαμβάνεται μέριμνα να ακουσθούν και αναλυθούν οι πιθανές διαφωνίες. Αν αυτές έχουν βάση, οι αποφάσεις τροποποιούνται ανάλογα. Αν όχι, γίνεται αληθινή προσπάθεια να πεισθούν οι διαφωνούντες να αντιληφθούν τους λόγους της διαφοροποίησης. Στο τέλος όμως, το συμφέρον του συνόλου υπερισχύει. Εδώ έχει εφαρμογή το: “διαφωνώ μαζί σου, αλλά θα σε στηρίξω και θα εργασθώ μαζί σου για τον κοινό στόχο” από τη μεριά των διαφωνούντων.

Αλληλοϋποστήριξη

«Κράτα με να σε κρατώ ν’ ανεβούμε το βουνό» λέει η σοφή λαϊκή ρήση. Με μια λέξη, αλληλοϋποστήριξη. Μαζί ξεπερνάμε κάθε δυσκολία. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουμε, γνωρίζουμε ότι κάναμε το καλύτερο για να επιτύχουμε. Αυτό είναι το αντίθετο του ατομικισμού. Της στάσης «από πίτα που δεν τρως, μη σε μέλλει κι αν καεί»”. Γιατί αν καεί, θα καταστραφεί ένα κομμάτι του παζλ. Και πιθανόν κι άλλο δίπλα του. Και εν τέλει θα καεί και η δική μας «πίτα».

Στηρίζω το συνάδελφό μου, σημαίνει ότι τον αντιλαμβάνομαι ως συμπληρωματική δύναμη στη δική μου. Ως κρίκο της αλυσίδας που μας ενώνει στον αγώνα της επίτευξης των στόχων μας. Έτσι, κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να επιτύχει εκείνος όσο κι εγώ.

Ενσυναίσθηση

Άλλη μια «πολυφορεμένη», και εξίσου παρεξηγημένη λέξη. Ενσυναίσθηση, δεν είναι μόνο να σκέπτομαι και να λέω πόσο καλός είναι ο άλλος. Ούτε απλώς να αισθάνομαι συμπάθεια για το πρόσωπό του και να αναγνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Η ενσυναίσθηση περιλαμβάνει δύο βασικά στοιχεία:

Πρώτον να «μπαίνω στα παπούτσια του άλλου» να αντιλαμβάνομαι τη θέση του, να νοιώθω όσο το δυνατόν καλύτερα τα δικά του συναισθήματα.

Δεύτερον, να κάνω κάτι γι’ αυτό. Να αναλαμβάνω δράση για να βοηθήσω όσο μπορώ για να ξεπερασθούν τα εμπόδια που αυτός αντιμετωπίζει. Ή, να μετέχω ειλικρινά στη χαρά που αυτή αισθάνεται για την όποια επιτυχία της.

Πιθανόν, σε ορισμένους αυτά να ακούγονται ανεφάρμοστα και ουτοπικά. Όμως διαθέτουμε κάτι καλύτερο εναλλακτικά;

Εν τέλει, παραφράζοντας τα λόγια του αρχικού διαλόγου, το μήνυμα προς τους ασκούντες διοίκηση είναι:

«Αν στηρίζουμε ο ένας τον άλλο στην ομάδα μας, όλα θα είναι πάντα καλά για την επιχείρηση κι εμάς προσωπικώς».

Εφόσον διαφωνείτε, παρακαλώ φροντίσετε να πείσετε τον Κωνσταντίνο…