Η Κίνα θέλει την Ταϊβάν και θα προσπαθήσει να την πάρει – ως το 2025!

Δραματικούς τόνους είχε η έκκληση για βοήθεια που απηύθυνε η πρόεδρος της Ταϊβάν προς τη διεθνή κοινότητα, προκειμένου να αντιμετωπίσει την απειλή της Κίνας. Οι άλλες δημοκρατίες «οφείλουν να θυμούνται πως εάν η Ταϊβάν πέσει, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για την περιφερειακή ειρήνη και για τον δημοκρατικό συνασπισμό. Κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε το γεγονός ότι στον σημερινό ανταγωνισμό για τις αξίες, ο αυταρχισμός έχει το πάνω χέρι σε σύγκριση με τη δημοκρατία», έγραψε στο περιοδικό Foreign Affairs η Τσάι Ινγκ-βεν.

Τη σκυτάλη πήρε χθες ο υπουργός Άμυνας της Ταϊβάν, ο οποίος ήταν πιο κυνικός και «στεγνός» στις εκτιμήσεις του, όπως άλλωστε αρμόζει στο αξίωμά του. «Η σημερινή κατάσταση είναι όντως η πιο επικίνδυνη που έχω ζήσει στα περισσότερα από 40 χρόνια που έχω υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις», είπε ο Τσιού Κούο-τσενγκ, για να συνεχίσει, αναφερόμενος στις προθέσεις του Πεκίνου.

Η κρίσιμη πενταετία

«Εάν θελήσουν να επιτεθούν τώρα, διαθέτουν ήδη τη δυνατότητα. Όμως, είναι αναγκασμένοι να υπολογίσουν το κόστος και τις συνέπειες που θα έχουν. Από το 2025 και μετά, όμως, θα έχουν ήδη περιορίσει το κόστος αυτό και τις απώλειές τους στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο και έτσι θα είναι απολύτως ικανοί να το επιχειρήσουν».

Οι διαπιστώσεις του δεν απέχουν πολύ από εκείνες του επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στην Ασία και τον Ειρηνικό, πριν μερικούς μήνες. «Ανησυχώ ότι η Κίνα κλιμακώνει τις φιλοδοξίες της για να αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον ηγετικό τους ρόλο στην διεθνή τάξη πραγμάτων (…) ως το 2050. Η Ταϊβάν αποτελεί δε έναν από τους στόχους της πριν από αυτό το ορόσημο. Πιστεύω δε ότι υπάρχει κίνδυνος να προσπαθήσει να τον πετύχει εντός της δεκαετίας, πρακτικά τα επόμενα έξι χρόνια», είχε πει ο ναύαρχος Φίλιπ Ντέιβιντσον.

Όσο για το προχθεσινό κεντρικό άρθρο των Global Times, μιας από τις βασικές εφημερίδες που εκφράζει τις προθέσεις του καθεστώτος του Πεκίνου, φρόντισε να επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω, αποδεικνύοντας ότι δεν πρόκειται για σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Θα τιμωρηθούν – κι αυτό δεν είναι απειλή…

Αφού ξεκαθάρισε πως «η κατάσταση στα Στενά της Ταϊβάν έχει εκμηδενίσει σχεδόν κάθε δυνατότητα ελιγμών, φέροντάς μας στο χείλος μιας αντιπαράθεσης και δημιουργώντας την επιτακτική αίσθηση ότι ο πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή», μπήκε στο… ψητό.

«Δεν θα επιτραπεί ποτέ στις αποσχιστικές δυνάμεις στο νησί να αποκόψουν την Ταϊβάν από την Κίνα (…) και το νησί δεν πρόκειται ποτέ να μετατραπεί σε προκεχωρημένο φυλάκιο της στρατηγικής των ΗΠΑ για απομόνωση της Κίνας (…) Εάν Κίνα και Ταϊβάν δεν αναλάβουν την πρωτοβουλία να αντιστρέψουν την παρούσα κατάσταση, τότε η τιμωρία που θα επιβάλει ο στρατός της Κίνας στις αποσχιστικές δυνάμεις της Ταϊβάν θα γίνει τελικά πράξη (…) Ο χρόνος θα δείξει ότι αυτή η προειδοποίηση δεν αποτελεί απλώς μια φραστική απειλή». Και ο νοών νοείτο.

Σε αυτό το φόντο, στο οποίο πρέπει να προστεθούν και τα συνεχόμενα, εκατέρωθεν παιχνίδια πολέμου στην περιοχή, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι νόημα και πόση αξία έχουν τα όσα είπαν οι πρόεδροι της Κίνας και των ΗΠΑ, κατά την τηλεφωνική τους επικοινωνία.

Μια συμφωνία για τα σκουπίδια!

«Μίλησα με τον Σι Τζινπίνγκ για την Ταϊβάν. Συμφωνήσαμε ότι συνεχίζουμε να δεσμευόμαστε από τη σχετική συμφωνία. Καταστήσαμε σαφές ότι δεν πιστεύω πως θα έπρεπε να κάνει οτιδήποτε άλλο πέρα από την τήρηση της συμφωνίας αυτής», είπε χαρακτηριστικά ο Τζο Μπάιντεν.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι πρόκειται για μια συμφωνία η οποία αποτελεί επιτομή των διπλωματικών «μαγειρεμάτων», αντιπροσωπεύει τις γεωπολιτικές ισορροπίες μιας άλλης εποχής και η αξία χρήσης της έχει σχεδόν εξαντληθεί. Τι άλλο να πει κανείς, εξάλλου, για ένα κείμενο που ναι μεν δίνει τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να εξοπλίζουν σαν αστακό την Ταϊβάν, όμως ταυτόχρονα αναγνωρίζουν ουσιαστικά ότι αποτελεί τμήμα της επικράτειας της Κίνας;

Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι καθώς η πλάστιγγα γέρνει ολοένα περισσότερο προς την πλευρά του Πεκίνου, κάποια στιγμή ο Σι και η ηγεσία θα επιδιώξουν να κατοχυρώσουν την υπεροπλία τους. Είτε αναγκάζοντας την απέναντι πλευρά να συνθηκολογήσει, όπως έγινε με την παραχώρηση του Χονγκ Κονγκ από το Ηνωμένο Βασίλειο είτε διεκδικώντας τα «δικαιώματά» τους δια της βίας.

Όσο για την απέναντι πλευρά, δηλαδή τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τους συμμάχους τους, ετοιμάζονται πυρετωδώς για την κρίσιμη στιγμή – όπως δείχνει και η συμφωνία AUKUS με την Αυστραλία.

Η σύγκρουση πλησιάζει. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.