Όσα έγραφαν για τις πλημμύρες το 1935

Οι ακραίας μορφής βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών οδήγησαν σε εκτεταμένες πλημμύρες σε πολλές περιοχές της επικράτειας.

Όσο πρωτόγνωρη πάντως και αν είναι η ένταση του συγκεκριμένου καιρικού φαινομένου καθόλου πρωτόγνωρα δεν είναι τα όσα ακολούθησαν, και μια απτή απόδειξη είναι το δημοσίευμα των «ΑΘΗΝΑΪΚΩΝ ΝΕΩΝ» στις 3 Φεβρουαρίου 1935.

«ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ», 3.2.1935, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

«Από τριημέρου οι κάτοικοι της κοινότητος Νυχτερέμ, διακόσιοι εν συνόλων, ευρίσκονται αποκλεισμένοι εντός του ναού του χωρίου των, κρούοντες συνεχώς τους κώδωνας αυτού, ενώ άλλοι ανέρχονται εις υψηλά δένδρα ζητούντες βοήθειαν.

»Ο αποκλεισμός των οφείλεται εις το ότι ολόκληρος η περιοχή, υπερβαίνουσα τας εξ χιλιάδας στρέμματα, έχει κατακλυσθή υπό των υδάτων του εκχειλίσαντος Πηνειού. (…)

»Ο διοικητής χωροφυλακής Λαρίσης διέταξε τον υποδιοικητήν χωροφυλακής Αγυιάς να διαπεραιωθή διά λέμβου εις το χωρίον  διά να παράσχη εις τους χωρικούς βοήθειαν.

»Πράγματι ούτος, παραλαβων δώδεκα κολυμβητάς και ένα ιατρόν ανεχώρησεν εις το αποκεκλεισμένον χωρίον, επιβαίνων μετά της συνοδείας του τριών λέμβων και κομίζων άρτον και φάρμακα.

»Διακόσιοι άνθρωποι, σε άμεσο κίνδυνο από το νερό, από μια πλημμύρα. Αν επρόκειτο για κάτι εξαιρετικό, ποιος θα μιλούσε; Οι θεομηνίες είνε θεομηνίες. Και δε μπορούμε να κάμουμε τίποτα, να τις αποσοβήσουμε.

»Αλλά οι πλημμύρες δεν είνε μόνον εφέτος, ούτε μόνο στη Θεσσαλία. Είνε κάθε χρόνο και είνε σ’ όλη την Ελλάδα. Έχουμε πλημμύρες στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία, στην Πελοπόννησο, μέσα σ’ αυτή την Αθήνα, στο Φάληρο…

»Η πλημμύρα είνε ενδημική στον τόπο μας, όπως και οι μερικές αρρώστειες, η ελονοσία, η ιλαρά και η βλογιά. (…)

»Ο κ. υπουργός από της επισήμου θέσεώς του επιβεβαίωσε την γνωστήν εις πάντα πολιτισμένον άνθρωπον αλήθειαν επρί της επιδράσεως του δάσους επί την διαίταν των ποταμών. Αληθώς δε εφ’ όσον η Ελλάς διαυλακούται από σωρείαν χειμάρρων των οποίων η δράσις οφείλεται εις την φαλάκρωσιν των βουνών της, δεν δυνάμεθα να περιμένωμεν ουδεμίαν, ουδαμόθεν βελτίωσιν, αν δεν αποκαταστήσωμεν και πάλιν τον πράσινον μανδύαν.

»Η διάγνωσις, λοιπόν, υπάρχει, επιστημονικώτατη και ακριβεστάτη: Είνε η αποφαλάκρωσις των βουνών μας. Και το φάρμακο υπάρχει επίσης: είνε η αναδάσωσις.

»Με ποίαν έκπληξιν θ’ άκουγαν οι αποκλεισμένοι και κινδυνεύοντες σήμερα κάτοικοι του Νυχτερέμ ότι το δράμα τους το έχουν προκαλέση οι ίδιοι, τα τσεκούρια των υλοτόμων, οι δαυλοί των εμπρηστών και οι επιδρομές αιγοτρόφων – ότι αυτοί και οι πατέρες των και οι πάπποι των ειργάσθησαν να καταστρέψουν τη φυσική άμυνα κατά των πλημμυρών, τα δάση!

»Και όμως αυτές είνε οι ελληνικές πλημμύρες – δράματα επιμηθεϊσμού. Και τίποτε άλλο.

»Και δεν θα παύσουν παρά μονάχα όταν γίνουμε προμηθείς, όταν από μικρά παιδιά διδαχθούμε ν’ αγαπούμε τα δάση όχι σαν μια ωμορφιά, αλλά και σαν μια χρησιμότητα, μια σωτηρία».