Ο Μπάλλος και ο… αγώνας πυγμαχίας…

Τώρα που ο …χορός της κακοκαιρίας τελείωσε ( συγχωρέστε μου το «χορός» αλλά εκεί παραπέμπει το όνομα «Μπάλλος» που … «βάφτισαν» την κακοκαιρία), πέρα από την καταγραφή και την άμεση αποκατάσταση των ζημιών αλλά και την ανακούφιση των πληγέντων  ( που πρέπει να γίνουν χθες), νομίζω πως ήρθε πλέον η ώρα να ειπωθούν ορισμένες αλήθειες.

Ωστόσο, για να γίνουν πιο κατανοητές αυτές οι αλήθειες, θα  ήθελα να φανταστείτε δυο σκηνές. Και οι δυο αφορούν έναν αγώνα πυγμαχίας… Ναι, έναν αγώνα πυγμαχίας.

Σκηνή 1η:  Ο ένας πυγμάχος παίρνει θέση για επίθεση και ο άλλος απλώς περιμένει. Ο αγώνας ξεκινάει και αυτός που απλώς περιμένει,  δέχεται τα χτυπήματα το ένα μετά το άλλο. Αν είναι …τυχερός -πιάσουν  δηλαδή οι προσευχές του – και τα χτυπήματα του αντιπάλου του δεν είναι πολύ δυνατά μπορεί να σταθεί για λίγο όρθιος. Αλλιώς είναι εύκολο να μαντέψει κανείς την κατάληξη του αγώνα…

Σκηνή 2η: Ο πυγμάχος που δέχεται επίθεση έχει πάρει τη σωστή θέση φύλαξης.  Οι γροθιές του αντιπάλου μπορεί να τον σφυροκοπούν, αλλά αυτός είναι «προστατευμένος» όσο γίνεται περισσότερο και βγάζει άνετα τον γύρο. Και ο αγώνας συνεχίζεται…

Ερώτηση: ο πυγμάχος που δεν παίρνει τη σωστή θέση φύλαξης και μπαίνει χαλαρά στον αγώνα χωρίς να τον πολυνοιάζει το αποτέλεσμα, δεν είναι σίγουρο πως θα χάσει; Η απάντηση είναι αυτονόητη, θα μου πείτε.

-Είναι; Δεν νομίζω… Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Είμαι στη δημοσιογραφία 33 χρόνια, και τα τελευταία πολλά, πολλά χρόνια ,κάθε φορά που έχουμε μια μεγάλη και ισχυρή νεροποντή βλέπω να πλημμυρίζουν τα ίδια και  τα ίδια σημεία (χωρίς αυτό να σημαίνει πως η λίστα κάθε φορά δεν μεγαλώνει). Ενδεικτικά, θα σας αναφέρω μόνο δυο:  Χαμοστέρνας και Πειραιώς.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Όταν δεν έχουμε πλημμύρες , όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν γιατί δεν γίνεται κάτι ώστε να μην πλημμυρίζουν αυτά τα δυο (τουλάχιστον) σημεία;  Ξαναρωτάω: «Γιατί;».

Ακραία ή μη καιρικά φαινόμενα είχαμε και θα έχουμε. Ας μην γελιόμαστε. Το ίδιο ισχύει (και θα ισχύει) και  για τις πλημμύρες. Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει παντού. Το θέμα είναι εμείς πόσο προετοιμασμένοι είμαστε, ώστε να έχουμε τις λιγότερο δυνατές καταστροφές.

Νομίζω καταλάβατε τώρα ποιος είναι ο πυγμάχος που απλώς περιμένει και δέχεται χτυπήματα και ποιος είναι ο πυγμάχος που δίνει τα χτυπήματα…

Για όλα… φταίει η κλιματική κρίση… 

Ναι, υπάρχει κλιματική κρίση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως για όλα φταίει αυτή. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή το τελευταίο διάστημα, παρατηρώ πολλούς ( που εισηγούνται και παίρνουν μέτρα πάντα για το καλό μας) να φορτώνουν όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες στην κλιματική κρίση, και να χρησιμοποιούν αυτές τις δυο λέξεις χωρίς επί της ουσίας να έχουν συνειδητοποιήσει ( δυστυχώς για εμάς) τι πραγματικά σημαίνουν (!).

Ανθεκτικότητα των υποδομών… 

Και εδώ μπαίνει η έννοια της ανθεκτικότητας των υποδομών.

-«Η ανθεκτικότητα των υποδομών είναι προβληματική και δυστυχώς συνεχώς μειώνεται», μου λέει ο καθηγητής και διευθυντής του τομέα Φυσικής Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κώστας Καρτάλης.

-Τι σημαίνει αυτό;

-«Από τις εκτιμήσεις των κλιματικών μοντέλων, προκύπτει ότι  οι πιέσεις – τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι- στις ελληνικές πόλεις θα βαίνουν διαρκώς εντονότερες (πιο συχνές και έντονες βροχοπτώσεις, πιο συχνοί και έντονοι καύσωνες). Έτσι, αν η διάσταση της κλιματικής κρίσης δεν «μπει» στις υποδομές, τότε τα προβλήματα θα είναι εντονότερα», συμπληρώνει ο Κώστας Καρτάλης.

Ακραίο καιρικό φαινόμενο vs τρωτότητα 

–Ο «Μπάλλος» ήταν ένα πολύ σοβαρό καιρικό φαινόμενο. Δεν ήταν όμως ακραίο. Η τρωτότητα των υποδομών ήταν πολύ υψηλή », μου αναφέρει ο καθηγητής Διαχείρισης Φυσικών Καταστροφών Ευθύμιος Λέκκας.

Ναι, η κλιματική κρίση αλλάζει τα πάντα. Αλλά και εμείς από την πλευράς μας εξαλείφουμε (εξαφανίζουμε) όλους τους παράγοντες που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να αντισταθούμε στα προβλήματα που προκαλούν αυτές οι αλλαγές. Κοινώς …βάζουμε τα χεράκια  μας και βγάζουμε τα ματάκια μας…

Το χαμένο χώμα και η σημασία του … 

Και αυτοί οι παράγοντες είναι απλά πράγματα στα οποία πλέον δεν δίνουμε (σχεδόν) καμία σημασία. Παράδειγμα;  Το χώμα (!) Ναι, το χώμα. Σύμφωνα με τους ειδικούς ,πριν από 35 χρόνια –προτού εντατικοποιηθεί η τσιμεντοποίηση- το 80% της βροχής το απορροφούσε το χώμα και μόλις το 20% κατέληγε στη θάλασσα. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει σημαντικά.

Όπως μου αναφέρει, ο Ομότιμος καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) Γιάννης Πολύζος, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν περίπου το 25% της έκτασης του Λεκανοπεδίου. Μετά το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους –δίκτυα, ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν μόλις το 4%.

Το χαμένο νερό… 

Για φανταστείτε τώρα, τι απώλειες νερού για τον υδροφόρο ορίζοντα σημαίνει αυτό; Γιατί το λέω αυτό; Επειδή οι επιστήμονες προειδοποιούν πως από εδώ και πέρα, θα έχουμε μικρότερο αριθμό έντονων βροχοπτώσεων αλλά μεγαλύτερες ποσότητες νερού. Αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη χώματος από την έντονη τσιμεντοποίηση που παρατηρείται σχεδόν παντού στο Λεκανοπέδιο, και ιδίως στα δυτικά προάστια, δημιουργεί ορμητικούς χειμάρρους που παρασύρουν σχεδόν τα πάντα στο διάβα τους.

Να ξεμπαζωθούν τα  μπαζωμένα ρέματα… 

Τι σημαίνει « δημιουργεί ορμητικούς χειμάρρους;». Σημαίνει , κατά τους ειδικούς πως πρέπει να αρχίσουμε να «ξεμπαζώνουμε» τα μπαζωμένα ρέματα. Πάνω από 60 χρόνια κρατάει αυτή η κουβέντα και η κατάσταση παραμένει η ίδια.

Διάβασα πρόσφατα, πως τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα μόλις 434 χιλιόμετρα. Τι καταλαβαίνω απ’ όλα αυτά; Πως ό,τι και να κάνουμε, τα …εξαφανισμένα ποτάμια θα εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Και κανείς δεν μπορεί να  εμποδίσει το νερό να μπει παντού. Τόσο απλά…

Βοήθα με, Θεέ μου. –Κουνήσου φτωχέ μου… 

Για το τέλος αφήνω μια παροιμία, ένα γνωμικό πείτε το όπως θέλετε: «Βοήθα με, Θεέ μου. –Κουνήσου φτωχέ μου…»  Βεβαίως να ευχόμαστε και να προσευχόμαστε να είμαστε καλά και να μην έχουμε πολλά κακά στον δρόμο μας (βλέπε ακραία ή μη καιρικά φαινόμενα), αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς… Συμφωνείτε;