Η βία και το πάθημα που δεν έγινε μάθημα…

Η βία έχει πολλά… ποδάρια, πτυχές, μορφές, όπως θέλετε πείτε το. Ενίοτε όλα αυτά είναι φανερά, ενίοτε κεκαλυμμένα…

Ειδικά για την εποχή του κορωνοιού που διανύουμε, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βία που αυξήθηκαν με ρυθμούς ρεκόρ.

 Όπως προανέφερα, ο κατάλογος με τις μορφές βίας είναι πολύ μεγάλος (πολιτική, σεξουαλική, ψυχολογική ακόμη και αναίτια…).Ωστόσο, ό,τι και να έχει γραφτεί, ό,τι και να έχει ειπωθεί, για εμένα (προσωπικά  μιλώντας) πάντα υπάρχει χώρος για ένα «γιατί».

 Ναι, την εποχή της πανδημίας υπάρχει μια έξαρση της βίας. Δεν ξέρω αν έφταιξε η κλεισούρα, ο φόβος ή απλώς βγήκαν στη φόρα αυτά που οι άνθρωποι χρόνια έκρυβαν επιμελώς μέσα τους.

Δεν ήμασταν άκακα αρνάκια… 

Όμως ας μην τα ρίχνουμε όλα στον κορωνοϊό. Δεν ήμασταν άκακα αρνάκια την προ κορωνοϊο εποχή, και τώρα μετατραπήκαμε σε κακούς λύκους. Όχι, κάθε άλλο…

Και επειδή υπάρχουν πολλές μορφές βίας (φανερές και κεκαλυμμένες), σήμερα θα ήθελα να σταθούμε στην πολιτική αντιπαράθεση. Μας αφορά όλους. Όχι τόσο, γιατί …βγάζουν τα μάτια τους αυτοί που αντιπαρατίθενται μεταξύ τους , όσο (για εμένα τουλάχιστον) επειδή πιστεύουν (ή έτσι θέλουν να φαίνεται) πως το κάνουν για το καλό μας…

Τα τελευταία χρόνια ( βεβαίως και πριν από τον κορωνοιό) βλέπω πως στις περισσότερες πολιτικές αντιπαραθέσεις επικρατούν οι πολιτικές επιθέσεις και οι προσβολές μεταξύ των συνομιλητών, και όχι οι πολιτισμένες συζητήσεις με επιχειρήματα. Βέβαια, εδώ για να κάνω και τον δικηγόρο του διαβόλου, θα μπορούσε κάποιος να πει πως κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν…

Δεν περιορίζεται μόνο στους πολιτικούς… 

Και για να είμαστε δίκαιοι, αυτή η πολιτική αντιπαράθεση δεν περιορίζεται μόνο στους πολιτικούς. Εδώ, έχουμε βάλει και εμείς το χεράκι μας. Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό πως πάνω σε …αναλύσεις που στερούνται επιχειρημάτων (για να το πω κομψά) έχουν χτιστεί καριέρες (!).

Ο τίτλος του κειμένου λέει και για το πάθημα που δεν έγινε μάθημα. Τις τρεις –και- δεκαετίες που είμαι στη δημοσιογραφία, έχω διαπιστώσει, πως στην Ελλάδα,  ο κόσμος –συνήθως- ταυτίζεται με αυτόν που τον έχουν ρίξει στο καναβάτσο…

Οπότε αυτό, ας γίνει μάθημα σε όλους αυτούς που …πυροβολώντας και χτυπώντας τον …αντίπαλο τους νομίζουν πως κερδίζουν (ή το χειρότερο κέρδισαν) την παρτίδα. Το αντίθετο (και πάλι βάζω τη λέξη συνήθως) συμβαίνει… Έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Καταλαβαίνετε νομίζω (κυρίως οι παλαιότεροι) τι εννοώ.

Όπως μου εξηγούν φίλοι μου ψυχίατροι και κοινωνιολόγοι, αυτό δεν συμβαίνει με όλους τους λαούς. Στην Ελλάδα όμως συμβαίνει. Γιατί; Επειδή είμαστε ένας λαός που έχουμε πάθει πολλά  και έχουμε ενσυναίσθηση. Γι’ αυτό και (πάλι χρησιμοποιώ τη λέξη  συνήθως) συμπάσχουμε με αυτόν που τον έχουν ρίξει κάτω.

Τι κάνουμε λοιπόν; Επιχειρηματολογούμε και τα συμπεράσματα δικά σας και δικά μας. Τόσο απλά…