Πεζοναύτες και λεγεωνάριοι

Με πανηγυρικούς τόνους έγινε δεκτή από την κυβέρνηση η πολυσυζητημένη ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία, όπως ακριβώς είχε συμβεί λίγες ημέρες πριν και με την αντίστοιχη ελληνογαλλική. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την υπογραφή των δύο αυτών συμφωνιών θωρακίζεται αμυντικά η χώρα μας, σε μια στιγμή που η Τουρκία, στο πλαίσιο ενός άκρατου εθνικισμού, συνεχίζει τις γνωστές προκλήσεις της, με το ενδεχόμενο ενός επικίνδυνου επεισοδίου να αυξάνει συνεχώς. Από εκεί και πέρα βέβαια θα φανεί στην πράξη ποια θα είναι η συγκεκριμένη αντίδραση των δύο αυτών χωρών τη στιγμή που εκδηλωθεί τουρκική στρατιωτική ενέργεια εις βάρος της Ελλάδας. Το βέβαιο είναι πάντως ότι δεν πρόκειται να δούμε αμερικανούς πεζοναύτες ή γάλλους λεγεωνάριους να υπερασπίζονται τα νησιά μας, καθώς οι συμφωνίες αυτές έχουν κυρίως αποτρεπτικό χαρακτήρα.

Το ερώτημα είναι λοιπόν αν η Τουρκία, τώρα που η Ελλάδα έχει συγκροτήσει ένα δίκτυο διμερών και πολυμερών αμυντικών συμφωνιών στην ευρύτερη γειτονιά της με στόχο τη δημιουργία μιας αποτελεσματικής «ασπίδας προστασίας», θα σκεφθεί δύο φορές πριν θελήσει να μετουσιώσει σε πράξη όσα ρητορικά έως τώρα απειλεί. Την απάντηση αυτή τη γνωρίζει μόνον ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος την περίοδο αυτή βρίσκεται ιδιαίτερα στριμωγμένος, καθώς εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2023 βλέπει τη δημοτικότητά του να καταρρέει, ενώ η τουρκική λίρα βουλιάζει και οι διοικητές της Κεντρικής Τράπεζας απολύονται ο ένας μετά τον άλλον. Και προς το παρόν το μόνο που είναι βέβαιο είναι ότι ο νέος Σουλτάνος πιστεύει ότι με την καλλιέργεια ενός εθνικιστικού κλίματος μπορεί να κερδίσει τη στήριξη της κοινής γνώμης και να αποτρέψει τη λαϊκή αντίδραση στην αποτυχημένη οικονομική του πολιτική. Γι’ αυτό και όλες αυτές οι ανοησίες περί «Γαλάζιας Πατρίδας».

Προς το παρόν πάντως η επιθετική του πολιτική εκδηλώνεται προς την Κύπρο. Πρώτον με τη γνωστή απαράδεκτη πρόταση για τη δημιουργία δύο κρατών και δεύτερον με το προκλητικό άνοιγμα της Αμμοχώστου, παρά τα σαφή σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ. Ενός ΟΗΕ που δεν αντέδρασε στη διάνοιξη ενός κομματιού των Βαρωσίων την περασμένη εβδομάδα, με την ειρηνευτική του δύναμη να παραμένει απαθής και την Ευρωπαϊκή Ενωση να μην αντιδρά στο πλήγμα που δέχεται μια χώρα-μέλος της. Η μοναδική χώρα στην ΕΕ, της οποίας το 36% του εδάφους από το 1974 και μετά συνεχίζει να κατέχεται από μια στρατιωτική δύναμη μιας άλλης χώρας και κανείς να μη συγκινείται. Και να δούμε τώρα ποια θα είναι η πρακτική αντίδραση της Γαλλίας και των ΗΠΑ σε μια ενδεχόμενη επιθετική ενέργεια της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα.