Παρεξήγηση

Η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της. Οι εμπλεκόμενοι στο αιματηρό επεισόδιο του Περάματος αστυνομικοί απολογήθηκαν.

Τους ασκήθηκε δίωξη και αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς περιοριστικούς όρους. Με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα.

Τα υπόλοιπα θα τα πει η ανάκριση και φυσικά θα αποφανθεί η δίκη.

Ετσι δουλεύουν οι πολιτισμένες κοινωνίες. Η ίδια η Δικαιοσύνη καθησύχασε όσους ανησυχούσαν αν υπάρχει κράτος δικαίου. Υπάρχει και λειτουργεί.

Ακουσα ότι «μια κατάσταση όπου δεν θα υπάρχει δικαστική εξουσία αλλά θα δικάζει ένας αστυνομικός, αυτό δεν είναι κράτος δικαίου» (Θ. Καμπαγιάννης, 26/10).

Πολύ σωστά. Το κράτος δικαίου όμως δεν απειλείται μόνο όταν δικάζει ένας αστυνομικός.

Απειλείται επίσης κι όταν δικάζει από τηλεοράσεως ένας δικηγόρος ή κάποιος πολιτευτής που υποδύεται τον δικηγόρο ή ένας ακροαριστερός ακτιβιστής ή ένας διαδηλωτής υπέρ αιτήματος του Κουφοντίνα ή το «τμήμα δικαιωμάτων» και ο γραμματέας κάποιου κόμματος ή μια εφημερίδα που αποφαίνεται ότι «τα ηχητικά ντοκουμέντα δείχνουν ανθρωποκτονία με ρατσιστικό κίνητρο» – πάλι καλά που δεν ανακοίνωσαν και την ποινή…

Ολοι αυτοί και όλα αυτά καταργούν το κράτος δικαίου σε ίσο ή και μεγαλύτερο βαθμό από έναν αστυνομικό που κατηγορείται για μια υπόθεση την οποία ερευνά η Δικαιοσύνη.

Και ο οποίος (παρεμπιπτόντως) παραμένει αθώος έως την καταδίκη του.

Πάμε λοιπόν από την αρχή για να είμαστε κι εξηγημένοι μεταξύ μας.

Η κοινωνία μας έχει αναθέσει τον έλεγχο κάθε αξιόποινης πράξης στη Δικαιοσύνη. Αλλη διαδικασία δεν προβλέπεται κι ευτυχώς.

Και για να είμαστε ακόμη πιο εξηγημένοι, αυτή η διαδικασία αποτελεί θεμέλιο της δημοκρατίας μας. Δεν βλέπω γύρω μου πολλούς διατεθειμένους να συμπράξουν στην κατάλυσή του.

Εξ όσων γνωρίζω δηλαδή ουδείς προτείνει σοβαρά να αναθέσουμε την απονομή της δικαιοσύνης στον Τζανακόπουλο, τον Καμπαγιάννη και τους φίλους τους σε κάποια εφημερίδα.

Από εκεί και πέρα, τι μένει; Μένει η πολιτική εργαλειοποίηση κάθε ποινικής υπόθεσης από όσους προσπαθούν να αμφισβητήσουν, να εκβιάσουν ή να εξουδετερώσουν τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία και τη δημοκρατία συνολικά.

Κατά διαβολική σύμπτωση, σε καθε επεισόδιο που εμπλέκεται η Αστυνομία υπάρχει ένας εντελώς φιλήσυχος περαστικός κάποιας «Αγωνιστικής Συνεργασίας» που βρίσκει κάτι να καταγγείλει.

Ξέρετε κάτι όμως; Νομίζω ότι μόνο κακό κάνει αυτή η προσπάθεια σε όσους θεωρούν ότι έτσι θα αφοπλίσουν τη δημοκρατία.

Ασφαλώς η ίδια η δημοκρατία τούς αφήνει τα περιθώρια να την αντιμάχονται. Αλλά αυτό δεν την καθιστά πιο ευάλωτη.

Το αντίθετο. Κι αν τελικά την παρεξηγήσουν, κακό του κεφαλιού τους.