G20 – Εμπόδια και προκλήσεις στο τραπέζι της Συνόδου

Η Ρώμη ντύθηκε στα… καλά της για να υποδεχτεί από σήμερα τους εκλεκτούς καλεσμένους της, ήτοι τους ηγέτες των κρατών μελών του G20 που θα συνεδριάσουν το Σαββατοκύριακο με μια ατζέντα που αναπόφευκτα θα επηρεαστεί έντονα από το κρίσιμο ραντεβού της παγκόσμιας Συνόδου του ΟΗΕ για το Κλίμα, που ξεκινά αμέσως μετά στη Γλασκόβη. Οι ακτιβιστές, από την πλευρά τους, έχουν ήδη στήσει το δικό τους… πάρτι για να τους υποδεχτούν στις δύο πόλεις και όχι μόνο φροντίζοντας έτσι να τους υπενθυμίσουν με τον πλέον σαφή και ηχηρό τρόπο, τι απαιτεί από εκείνους η ανθρωπότητα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ – ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Πραγματικά, οι Ιταλοί οικοδεσπότες ελπίζουν πως η πρώτη κατ’ ιδίαν συνάντηση των ηγετών της Ομάδας των 20 θα ανοίξει το δρόμο για την επίτευξη μιας νέας παγκόσμιας συμφωνίας για τους κλιματικούς στόχους, στη σύνοδο του ΟΗΕ. Δεν υπάρχει, εξάλλου, αμφιβολία πως αν το G20 κατάφερνε να γεφυρώσει τις διαφορές μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων κρατών βρίσκοντας κοινό τόπο, τα πράγματα θα γίνονταν σαφώς πιο εύκολα στη Γλασκόβη.

Μην ξεχνάμε, εξάλλου, πως από μόνη της η Ομάδα αναλογεί σε πάνω από το 80% του παγκόσμιου ΑΕΠ και παράγει περίπου ένα ανάλογο ποσοστό των εκπομπών που «πνίγουν» τον πλανήτη έχοντας το… θλιβερό προνόμιο να περιλαμβάνει στους κόλπους της τις πλέον ρυπογόνες χώρες της Γης, την Ινδία, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και βέβαια την Κίνα. Όμως, όπως στη Γλασκόβη, έτσι και στη Ρώμη θα… λάμψουν διά της απουσίας τους ο Κινέζος πρόεδρος Σι Ζινπίνγκ, μαζί βέβαια με τον Ρώσο ηγέτη, Βλαντιμίρ Πούτιν, οι οποίοι θα κάνουν μόνο μια τοποθέτηση μέσω video link.

Η ατζέντα Ντράγκι

Μαθημένος στα δύσκολα, ο Μάριο Ντράγκι θα έχει μια ακόμη ευκαιρία να αποδείξει πως πέρα από τραπεζίτης, έχει τις γνήσιες διπλωματικές ικανότητες ενός δοκιμασμένου πολιτικού. Το έκανε στο τραπέζι του συμβουλίου της ΕΚΤ, το επανέλαβε στα ευρωπαϊκά συμβούλια αφότου ανέλαβε το τιμόνι της Ιταλίας και θα το επιχειρήσει για μια ακόμη φορά από το πηδάλιο του G20. Όμως, σαφέστατα το έργο του είναι πολύ πιο πολύπλοκο.

Θεωρητικά ο μέγας στόχος της παγκόσμιας κοινότητας παραμένει στην επίτευξη μηδενικού ισοζυγίου άνθρακα μέχρι το 2050 και του περιορισμού της υπερθέρμανσης κάτω από τους 2 βαθμούς, ιδανικά τον 1,5 βαθμό Κελσίου. Στους επιμέρους στόχους είναι η επίτευξη συμφωνίας για τη μείωση των εκπομπών μεθανίου κατά 30% μέχρι το 2030, με βάση τα επίπεδα του 2020.

Ο κ. Ντράγκι θα ήθελε ιδανικά να διασφαλίσει το πράσινο φως και για τη δημιουργία ενός νέου οργάνου, που θα αγκαλιάζει υγειονομικούς και οικονομικούς φορείς και το οποίο θα αναλάβει να βρίσκεται σε επαγρύπνηση προετοιμάζοντας τον πλανήτη για την επόμενη υγειονομική κρίση και πανδημία. Όμως, η ιδέα του δύσκολα θα προχωρήσει έχοντας συναντήσει αντίσταση, μεταξύ άλλων, από τη Μόσχα και το Πεκίνο.

Ο στόχος των εμβολιασμών

Το όλο θέμα της διαχείρισης της συνεχιζόμενης πανδημίας συζητήθηκε ήδη κατά τη σημερινή, προπαρασκευαστική της Συνόδου, συνάντησης των υπουργών Οικονομικών και Υγείας του G20.

Οι υπουργοί υποστήριξαν πως… θα ήθελαν να δουν το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού να εμβολιάζεται κατά της Covid-19 μέσα στους επόμενους οκτώ μήνες και δημιούργησαν μάλιστα και μια ομάδα δράσης για τον καλύτερο συντονισμό των δράσεων. Όμως όταν στον ανεπτυγμένο κόσμο το ζητούμενο βρίσκεται στην ταχεία δρομολόγηση των ενισχυτικών δόσεων για να «σωθούν» οι οικονομίες από τα χειρότερα το χειμώνα, και σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου πλανήτη εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν κάνει, όχι δύο δόσεις, αλλά ούτε καν την πρώτη, ο άνωθεν στόχος «ακούγεται»… καλός μόνο στα λόγια.

The #G20 Finance and Health Ministers gathered today in Rome for a joint meeting. #G20Italy They adopted a final communiqué and agreed to establish a Joint Finance-Health Task Force. A key step forward the #G20RomeSummit.
The communiqué is available here👇https://t.co/aXmmyO5mgn pic.twitter.com/rFgCrLnNa0

— G20 Italy (@g20org) October 29, 2021

Η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, έσπευσε να επισημάνει πως για να επιτευχθεί ο στόχος του 70% δεν χρειάζεται μόνο ένας καλύτερος συντονισμός, αλλά και περίπου είκοσι δισ. δολάρια. Και όταν η συζήτηση θα κατευθυνθεί σε κονδύλια και χρήματα, το G20 θα έχει πιο πιεστικά θέματα να ασχοληθεί: την τυπική προσυπογραφή της συμφωνίας για τον ελάχιστο παγκόσμιο εταιρικό φόρου του 15% μετά και τη συμφωνία που έχει προηγηθεί σε επίπεδο ΟΟΣΑ και βέβαια το μείζον πρόβλημα που έχει προκύψει με το «κρασάρισμα» στις εφοδιαστικές αλυσίδες, τις ελλείψεις και την ενεργειακή κρίση.

Στενό μαρκάρισμα στις ενεργειακές χώρες

Η συνάντηση σαφώς αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να συζητηθούν τα θέματα των ελλείψεων πρώτων υλών και της εκτόξευσης των τιμών των commodities που απασχολούν τους… πάντες, μεγάλους και μικρούς. Άλλωστε, στο ίδιο τραπέζι θα βρεθούν τόσο κορυφαίες χώρες παραγωγής, όπως η Σαουδική Αραβία και η Ρωσία, όσο και οι κορυφαίες χώρες κατανάλωσης, οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και βέβαια η Κίνα.

Το μήνυμα των δεύτερων προς τις πρώτες θα είναι σαφές: η εκτόξευση των ενεργειακών τιμών δεν προκαλεί οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα μόνο στις χώρες κατανάλωσης, αλλά θίγει την παγκόσμια οικονομία με τρόπο που μπορεί να ανατρέψει και πάλι τα δεδομένα. Και βέβαια αυξάνει την πίεση για την επιτάχυνση της μετάβασης των οικονομιών προς πράσινες λύσεις, μακριά από τα ορυκτά καύσιμα και πιο κοντά σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, με τρόπο που προφανώς θα θίξει την… τσέπη των παραγωγών.

Μέχρι τώρα τα κράτη μέλη του ΟΠΕΚ+ έχουν αγνοήσει σχεδόν επιδεικτικά τις εκκλήσεις του Λευκού Οίκου να αυξήσουν την πετρελαϊκή ροή, με τον ίδιο τρόπο που το Κρεμλίνο κωλυσιεργεί να ανταποκριθεί στις πιέσεις της Ε.Ε. να ανοίξει τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου. Ειδικά ο κ. Μπάιντεν αναμένεται να εμφανιστεί πολύ πιο… επιθετικός για το θέμα επιζητώντας παράλληλα και καλύτερο συντονισμό στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί στη παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα.

ΗΠΑ και Ευρώπη εμφανίζονται επίσης διατεθειμένες να συζητήσουν μεταξύ τους την προώθηση λύσεων που έχουν να κάνουν με την αύξηση της παραγωγής μικροτσίπ και τη μείωση της εξάρτησης τους από την παραγωγή ημιαγωγών της Ασίας. Αλλά ότι και να συμφωνηθεί θα έχει μόνο μακροπρόθεσμο αντίκτυπο και δύσκολα θα δώσει λύσεις στα τωρινά, πιεστικά προβλήματα των βιομηχανιών.