Αρχίστε να ψάχνετε για χαλκό

Η COP26 έχει ένα τυφλό σημείο. Οι πρωθυπουργοί και οι μεγάλες εταιρίες που συγκεντρώθηκαν στη Γλασκόβη θέλουν να μειώσουν τη ζήτηση για ορυκτά καύσιμα που προκαλούν τις περισσότερες από τις παγκόσμιες εκπομπές αερίων θερμοκηπίου. Για να συμβεί αυτό χωρίς να καταρρεύσει η οικονομία, πρέπει να υπάρχουν πολλά περισσότερα από τα μέταλλα που στηρίζουν μια πιο πράσινη κοινωνία.

Μαζί με τη σταδιακή κατάργηση του άνθρακα και τη μείωση της αποψίλωσης των δασών, η COP26 πρέπει να υπερασπιστεί τα ηλεκτρικά οχήματα και να τονώσει τις επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αυτό σημαίνει περισσότερες ανεμογεννήτριες, ηλιακούς συλλέκτες, αποθήκευση ενέργειας και σημεία φόρτισης. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει περισσότερο αλουμίνιο, κοβάλτιο, χαλκό, λίθιο και νικέλιο.

Η σύμβουλοι επιχειρήσεων Wood Mackenzie έχουν κάνει τους υπολογισμούς. Ο περιορισμός της υπερθέρμανσης του πλανήτη στους 2 βαθμούς Κελσίου πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα συνεπάγεται 19 εκατομμύρια τόνους πρόσθετης ετήσιας παραγωγής χαλκού έως το 2030, μια αύξηση κατά 60%. Η παροχή αλουμινίου πρέπει να αυξηθεί κατά 30%, νικελίου κατά 50% και λιθίου και κοβαλτίου κατά 140% και 150% αντίστοιχα. Ο περιορισμός της θέρμανσης στους 1,5 βαθμούς Κελσίου συνεπάγεται ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της προσφοράς.

Κανονικά αυτό θα ήταν ένα επικών διαστάσεων «πράσινο φως» ώστε οι εξορύκτες να ξεκινήσουν να σκάβουν. Μετά από μια έκρηξη στον τομέα των σιδηρομεταλλευμάτων, γίγαντες όπως η BHP και το Rio Tinto έχουν γεμάτα ταμεία. Αλλά το χάσμα μεταξύ της επένδυσης που χρειάζεται τα επόμενα 15 χρόνια και αυτού που έχει υπογραφεί είναι σχεδόν 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, λέει η Wood Mackenzie.

Το ίδιο μεγάλο πρόβλημα είναι η γραφειοκρατία. Κατά μέσο όρο, χρειάζονται πάνω από 16 χρόνια για να περάσει από την ανακάλυψη αποθεμάτων στην παραγωγή μετάλλου, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας. Η κάλυψη της αυξημένης ζήτησης θα σημαίνει επίσης την εξόρμηση σε πιο δύσκολα μέρη όπως η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, όπου οι περισσότεροι δυτικοί επενδυτές φοβούνται να πατήσουν. Τούτου λεχθέντος, εργατικές διαμάχες και περιβαλλοντικές ή κοινωνικές διαμάχες μπορούν να ξεσπάσουν οπουδήποτε, όπως απέδειξε το φιάσκο Juukan Gorge της Rio Tinto στην Αυστραλία.

Εκεί μπορούν να βοηθήσουν οι πολιτικοί. Οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν λίστες με κρίσιμα υλικά. Εάν είναι τόσο σημαντικά, οι ευρωπαϊκές χώρες και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να χρησιμοποιήσουν το βάρος τους για να συνάψουν συμφωνίες με δικαιοδοσίες εξόρυξης όπως στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να θεσπίσουν κανόνες δέσμευσης για να σταματήσουν οι εταιρείες να πλήττονται από αναπάντεχους φόρους ή απαλλοτριώσεις, ενώ παράλληλα θα τις δεσμεύουν σε αυστηρές κοινωνικές και περιβαλλοντικές αρχές.

Αυτό δεν θα άλλαζε τον γεωπολιτικό πονοκέφαλο που δημιουργείται από τον έλεγχο του 60% της παραγωγής σπάνιων γαιών και την έντονη επιρροή στο κοβάλτιο που έχει η Κίνα. Αλλά τουλάχιστον, οι δυτικές δυνάμεις πρέπει να αρχίσουν να μιλούν για το θέμα. Εμπρός λοιπόν, εσείς του COP 26.

REUTERS BREAKINGVIEWS