Τελικά, για όλα φταίνε οι πρόσφυγες!

Οι πρόσφυγες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε. Γιατί είναι ο κόσμος μας που τους «γεννά».

Στο κοντινό μέλλον, μάλιστα, θα πολλαπλασιαστούν. Διότι δίπλα στους πολέμους, τα πογκρόμ από αυταρχικά καθεστώτα, τη φτώχεια και την πείνα, θα προστεθεί μία ακόμη αιτία: Η κλιματική κρίση και οι δραματικές συνέπειές της.

Τα καραβάνια των απελπισμένων θα ζητούν πάντα ένα ασφαλές καταφύγιο. Είναι δικαίωμά τους και κανείς δεν μπορεί να τους το αρνηθεί. Από αυτό, άλλωστε, εξαρτάται η επιβίωσή τους.

Οι ανοιχτοί δρόμοι είναι όμως λίγοι, με βάση τους νόμους που ισχύουν στον «πολιτισμένο κόσμο». Αυτόν, που ευθύνεται για όλες τις κρίσεις οι οποίες γεννούν τους πρόσφυγες.

Έτσι, οι πρόσφυγες θα προσπαθούν πάντα να βρουν άλλους, «παράνομους» δρόμους. Θα δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν γι’ αυτό στους λαθρέμπορους της ελπίδας. Θα ρισκάρουν ακόμη και τη ζωή τους – με την αμυδρή ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.

Θα πει κανείς, βεβαίως, ότι κάποιοι δεν διστάζουν να παίξουν γεωπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες τους. Να τους μετατρέψουν σε όπλο. Πιθανότατα. Οι ίδιοι, ωστόσο, αδιαφορούν. Γιατί διακυβεύεται κάτι πολύ πιο σημαντικό γι’ αυτούς: Το δικαίωμα στη ζωή.

Το σίγουρο είναι ότι ο «πολιτισμένος κόσμος» δεν είναι διατεθειμένος να υποκύψει στον εκβιασμό τους. Γι’ αυτό και σφραγίζει τα σύνορά του. Αδιαφορώντας με τη σειρά του για τις συνέπειες. Τα δράματα που εκτυλίσσονται δεν τον αφορούν.

Οι μαρτυρίες και οι καταγγελίες είναι διαρκείς και δεν χωρούν αμφισβήτηση. Όμως, αυτός έχει εκπαιδευτεί να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά. Να καταγγέλλει όσους αποκαλύπτουν. Ή, ακόμη χειρότερα, να ακούει και να βλέπει κάτι άλλο από ό,τι συμβαίνει.

Οι πνιγμένοι στη Μεσόγειο και τον Έβρο είναι κάποιοι «άλλοι». Το ίδιο και αυτοί που παγώνουν και κινδυνεύουν να πεθάνουν από το κρύο στα δάση που χωρίζουν την Πολωνία και τη Λευκορωσία.

Οι βίαιες επαναπροωθήσεις και οι εν ψυχρώ εκτελέσεις στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία ή των ΗΠΑ με το Μεξικό είναι μια ασήμαντη είδηση. Το ίδιο και οι άθλιες συνθήκες στα διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις φυλακές και τις αποθήκες σωμάτων και ψυχών.

Έχουμε τα δικά μας προβλήματα ρε φίλε. Δεν έχουμε ανάγκη και από τα προβλήματα των «άλλων». Ας βρουν τρόπο να τα λύσουν και ας μην μας σκοτίζουν. Μακριά από εμάς και όπου θέλουν ας πάνε.

Τελικά, για όλα φταίνε οι πρόσφυγες. Καλύτερα να μην υπήρχαν. Αφού υπάρχουν, όμως, είναι εχθροί μας. Και απειλή για το έθνος. Για τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας. Για την ασφάλειά μας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, πρέπει να χτίσουμε τείχη. Πιο πολλά και πιο ψηλά τείχη. Εξάλλου, έχουν περάσει 32 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Έτσι δεν είναι;