Κι όμως, θα κατασκευάζονταν Μετρό … εκατοντάδων χιλιομέτρων!

«Το πρόβλημα της κυκλοφοριακής ασφυξίας ούτε ελληνικό είναι ούτε πρόσφατο, αλλά σε χώρες όπου προνοούν εγκαίρως πριν προηγηθεί αδιέξοδο μερίμνησαν ώστε να δημιουργηθεί στις μεγάλες πόλεις πυκνό δίκτυο μετρό» τόνιζε εύστοχα, όπως πάντα, σε πρόσφατο άρθρο του στον ηλεκτρονικό «Οικονομικό Ταχυδρόμο» ο επί σαράντα περίπου χρόνια διευθυντής του έντυπου ιστορικού οικονομικού (και όχι μόνο) περιοδικού Γιάννης Μαρίνος με τίτλο «η κυκλοφοριακή ασφυξία στην Αθήνα». «Εάν είχαμε μυαλό, θα είχε το μετρό δρομολογηθεί πολύ νωρίτερα και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη αντί να σπαταλούνται πολύτιμα κεφάλαια σε άχρηστα τραμ που επιδεινώνουν το κυκλοφοριακό», πρόσθεσε.

Αγαπητέ δάσκαλέ μου επί τριάντα ολόκληρα χρόνια στον ιστορικό «Οικονομικό Ταχυδρόμο», σε διαβεβαιώνω ότι είχαν μυαλό και μάλιστα μπόλικο, αλλά οι φαεινές ιδέες όλων των κυβερνήσεων από το 1977, όταν ιδρύθηκε (και μάλιστα .. παράνομα ο τότε Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας, διότι ουδέποτε καταβλήθηκε από το … κράτος το … μετοχικό κεφάλαιο!) αποσκοπούσαν στην εξασφάλιση του περιβόητου κομματικού οφέλους «ίνα κυκλοφορούσιν άπαντες χωρίς να πληρώνωσιν», όπως θα έλεγε ο Εμμανουήλ Ροίδης! Κι όλα αυτά είναι γνωστά σε εσένα και στους χιλιάδες τότε αναγνώστες του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», αφού με συνεχείς έρευνες, άρθρα και σχόλια επισημαίναμε κι αυτό το μείζον οικονομικός άγος που ενέτεινε και συντηρούσε ο μοναδικός παγκοσμίως «οικονομικός νόμος» που εφαρμοζόταν και εφαρμόζεται στην τελευταία «χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού», την Ελλάδα, όπως έλεγε ο πρώην συνάδελφος στο «Βήμα» (μετέπειτα και υπουργός) Πέτρος Ευθυμίου, ότι δηλαδή «υπάρχει δωρεάν πιάτο στην οικονομία»!

Αλλά, αυτό το «δωρεάν πιάτο» με τα «φθηνά», κατ΄ευφημισμόν, εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών το πλήρωναν και το πληρώνουν από το 1977 έως σήμερα οι άσχετοι με τις μετακινήσεις τους στην Αθήνα φορολογούμενοι πάσης Ελλάδος. Όλα αυτά τα γράφαμε, τα έγραφα στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», ότι δηλαδή για να μην έχουν ζημιές οι αστικές συγκοινωνίες έπρεπε το εισιτήριο να ήταν, για παράδειγμα, 360 δραχμών και όχι … πέντε δραχμών, όπως το καθόριζαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις! Κι έτσι, οι ζημιές καλύπτονταν κάθε χρόνο με επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, με τις οποίες θα κατασκευάζονταν στην Ελλάδα Μετρό … εκατοντάδων χιλιομέτρων!

Από το βιβλίο μου «Tr(hellas): 540 Ιστορίες καθημερινής οικονομικής τρέλας, 1974-2012» παραθέτω μερικά σχόλιά μου που είχαν δημοσιευθεί πριν από 30 χρόνια στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και στην εφημερίδα «Τα Νέα» για το μείζον αυτό οικονομικό άγος:

Το εισιτήριο έπρεπε να ήταν 360 και όχι 75 δραχμών το 1992!

Πριν από 29 χρόνια, στις αρχές του 1992, διάβαζα σε πανό στους δρόμους της Αθήνας «Εισιτήρια φθηνά, λεωφορεία κρατικά». Τότε, με αφορμή αυτά κι άλλα ηχηρά συνθήματα, πριν από την επεισοδιακή ιδιωτικοποίηση της περίφημης Επιχείρησης Αστικών Συγκοινωνιών και το «ξεβράκωμα» των οδηγών – ιδιοκτητών τότε των αστικών συγκοινωνιών στην Ομόνοια από μαινόμενους συνδικαλιστές και το σκίσιμο του σακακιού του τότε διοικητή της Ιονικής Τράπεζας, πάλι επισήμαινα σε σχόλιό μου στην εφημερίδα «Νέα» (3 Ιανουαρίου 1992) ότι για να μην είχαν ζημιές οι αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας έπρεπε το εισιτήριο να είχε καθορισθεί στις 360 δραχμές! Δηλαδή, τότε θα έπρεπε το εισιτήριο των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας ανά διαδρομή να ήταν … υψηλότερο ακόμα και από το … σημερινό (σημείωση: του 1992 που ήταν 75 δραχμών!) για το οποίο προκαλεί έντονες αντιδράσεις ακόμα και η σκέψη ή ανακοίνωση για μια μικρή αύξησή του.

Τότε, , όπως επεσήμαινα, στον κρατικό προϋπολογισμό του 1992 υπήρχε πρόβλεψη για επιχορήγηση των συγκοινωνιακών φορέων (ΕΑΣ, ΗΛΠΑΠ κλπ) πάλι κατά 29 δισ. δραχμές (85,1 εκατ. ευρώ). Δηλαδή, γινόταν και γίνεται ακόμα αυτό που επιμόνως λέγαμε επί δεκάδες χρόνια: ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει δωρεάν πιάτο στην οικονομία. Κάποιος το πληρώνει. Και στην προκείμενη περίπτωση το «φθηνό» τάχα εισιτήριο το πληρώνει αλμυρά ο άσχετος με τις συγκοινωνίες φορολογούμενος!

Το κατ΄ ευφημισμόν «φθηνό» εισιτήριο των αστικών συγκοινωνιών το 1997!

Πριν από 24 χρόνια, στα μέσα Μαϊου του 1997, ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου δήλωσε ότι τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών θα αυξηθούν από 75 δραχμές σε 100 δραχμές, προσθέτοντας με καμάρι ότι θα παραμένουν τα φθηνότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Τότε, από στοιχεία που παρέθετα προέκυπτε ότι ήταν στην πραγματικότητα τα ακριβότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Διότι την ίδια στιγμή ο μεταφερόμενος επιβάτης κόστιζε στις κρατικές συγκοινωνίες 370 δραχμές (τόσο έπρεπε να είναι το εισιτήριο με βάση το κόστος λειτουργίας τους!). Δηλαδή, τότε διαπιστωνόταν από τη διαφορά του «φθηνού» τάχα αυτού εισιτηρίου (είχε μείνει στα ίδια επίπεδα των 75 δραχμών από το 1992!) και του πραγματικού κόστους οι αστικές συγκοινωνίες παρουσίαζαν ζημιές 714 δισ. δραχμών (ή 2,1 δις. ευρώ!) , τις οποίες κάλυπταν οι (άσχετοι) με τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας φορολογούμενοι άλλων περιοχών της χώρας μας.

Και τότε τόνιζα ξανά: Πότε θα το καταλάβουμε ότι στην οικονομία δεν υπάρχει πιάτο δωρεάν ή φθηνό. Κάποιος άλλος το πληρώνει…

«Πονόψυχοι» για τους επιβάτες, όχι όμως και για τους φορολογούμενους το 1997!

Πριν από 24 χρόνια, στα μέσα Ιουνίου του 1997, ανακοινώθηκε η απόφαση για αύξηση των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών, όπως είχε προαναγγείλει ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας , από 75 δραχμές σε 100 δραχμές. Τότε, η απόφαση αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από πολλούς «πονόψυχους» για τους επιβάτες, αλλά όχι και για τους φορολογούμενους. Διότι, όπως επεσήμαινα συνεχώς, για να μην έχουν ζημιές οι αστικές συγκοινωνίες έπρεπε το εισιτήριο να καθοριστεί στις 370 δραχμές! Μάλιστα, τότε υπενθύμιζα ότι πριν από δέκα χρόνια, το 1987 το κόστος λειτουργίας των αστικών συγκοινωνιών επέβαλλε η τιμή του εισιτηρίου να διαμορφωθεί στις 150 δραχμές, αλλά ήταν μόνο … 5 δραχμών! Και τα ελλείμματα πήγαιναν (και πηγαίνουν ακόμα) σύννεφο…

Θα κατασκευάζονταν … τρία «Μετρό» με τα ελλείμματα των αστικών συγκοινωνιών το 1997!

Πριν από 24 χρόνια, στις 20 Ιουνίου του 1997 διάβασα στην εφημερίδα «Τα Νέα» ότι τα ελλείμματα των αστικών συγκοινωνιών διαμορφώθηκαν στα 738 δις. δραχμές (ή 2,2 δις. ευρώ!). Τότε, έκανα μιαν αναγωγή και διαπιστώθηκε ότι με το ποσό αυτό θα κατασκευαζόταν ένα … Μετρό». Κάνοντας δεύτερη αναγωγή με τα ποσά που δόθηκαν στις αστικές συγκοινωνίες από τον κρατικό προϋπολογισμό από την ίδρυσή τους το 1977 έως τον Ιούνιο του 1997 (σε είκοσι χρόνια) προέκυψε ότι το συνολικό ποσό των επιχορηγήσεων είχε διαμορφωθεί σε 1,5 τρισ. δραχμές (ή 4,4 δις. ευρώ!) τότε θα κατασκευάζονταν … τρία «Μετρό» ή Μετρό 44 χιλιομέτρων!

Το μείζον οικονομικό «έγκλημα» συνεχίστηκε με ιλιγγιώδη ποσά!

Το μείζον αυτό οικονομικό «έγκλημα» συνεχίστηκε και συνεχίζεται με τη συσσώρευση χρεών από τα ανεξόφλητα ποσά των αστικών συγκοινωνιών, που πήγαιναν σε αύξηση του δημόσιου χρέους, με τις καταπτώσεις εγγυήσεων και από αναλήψεις χρεών, με τις επιχορηγήσεις , με την κάλυψη τεράστιων ανοιγμάτων και με συμμετοχή του κράτους σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και μάλιστα από το … Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων! Παραθέτω, στη συνέχεια, μερικά, στοιχεία και για τα άγη αυτά:

-Συσσώρευση χρεών 1990-1998: Από τα στοιχεία του αρχείου μου προκύπτει ότι κατά την περίοδο 1990 – 1998 (όταν δηλαδή ετοιμαζόταν η χώρα με κάθε τρόπο και δημιουργική λογιστή για την ΟΝΕ, για το ευρώ το 2000!) το συνολικό ποσό συσσώρευσης χρεών των αστικών συγκοινωνιών ανερχόταν σε 6,5 τρις. δραχμές ή 720 δις. δραχμές ετησίως κατά μέσον όρο ή 20 δις. ευρώ (ή Μετρό … 200 χιλιομέτρων!!!!). Τα ποσά αυτά, όπως και όλα τα επόμενα, πήγαν σε αύξηση του δημόσιου χρέους!)

-Καταπτώσεις εγγυήσεων το 1999 και το 2000: Το 1999 και το 2000 (έτος ένταξης στην ΟΝΕ!) σημειώθηκαν, όπως και τα προηγούμενα και τα επόμενα χρόνια, καταπτώσεις συνολικού ποσού 388 δις. δραχμών!

-Επιχορηγήσεις συγκοινωνιών 1997-2001: Από τα ίδια στοιχεία του αρχείου μου προκύπτει ότι την κρίσιμη περίοδο προετοιμασίας της χώρας μας για ένταξη στην ΟΝΕ (δημόσιο χρέος 60% τάχα του ΑΕΠ, πληθωρισμός 3% τάχα κλπ) οι επιχορηγήσεις των αστικών συγκοινωνιών και όχι μόνο πήγαιναν σύννεφο. Κατά την περίοδο αυτή το συνολικό ποσό των επιχορηγήσεων ανήλθε σε ένα περίπου δις. ευρώ.

Αν παραθέταμε όλα τα αντίστοιχα ποσά για όλα τα έτη από το 1977 έως σήμερα (θα χρειάζονταν πολλές σελίδες!) θα διαπιστώναμε ότι θα κατασκευάζονταν με τις επιχορηγήσεις, τις αναλήψεις χρεών και την κάλυψη ανοιγμάτων της λειτουργίας των αστικών συγκοινωνιών στην περιοχή Αθηνών και πάσης Ελλάδος Μετρό … εκατοντάδων χιλιομέτρων! Σημειώνω ότι η αναγωγή για τον υπολογισμό των Μετρό γίνεται με τη παραδεκτή διεθνώς τιμή των 100 εκατ. ευρώ περίπου ανά χιλιόμετρο!