Ο «Καβαλιέρε» Μπερλουσκόνι και οι νέες πολιτικές του φιλοδοξίες

Εάν υπήρχε παιχνίδι πολιτικού… Survivor στην Ευρώπη, τότε αναμφίβολα το μεγάλο φαβορί για να το κερδίσει θα ήταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο άνθρωπος ο οποίος δεν λέει να αποδεχτεί ότι η πολιτική σταδιοδρομία και η ζωή έχουν ένα αναπόφευκτο τέλος και θα έδινε τα πάντα για να ανακαλυφθεί και να προμηθευτεί το ελιξίριο της αιώνιας νεότητας.

Εάν το κατάφερνε, ακόμη και στην περίπτωση που θα του κόστιζε ολόκληρη την περιουσία του, μοιάζει απολύτως βέβαιος ότι θα έφτανε σύντομα ξανά στην κορυφή, τόσο των επιχειρήσεων όσο και της πολιτικής. Και θα το έκανε μην διστάζοντας να παραβιάσει κάθε νόμο, να συνδιαλλαγεί με σκοτεινά πρόσωπα του υποκόσμου και της μαφίας, να συνάψει ανίερες πολιτικές συμμαχίες – όπως πολλάκις έχει κάνει στο παρελθόν.

Το «Εγώ» και ο αριστοκρατικός σεξισμός

Μαζί δε με όλα αυτά, θα συνέχιζε να υπηρετεί το υπερμεγέθες «Εγώ» του με κάθε τρόπο. Ανάμεσα στα άλλα, προσβάλλοντας βάναυσα, με τον καθωσπρέπει αριστοκρατικό σεξισμό του, την αξιοπρέπεια των γυναικών. Κυρίως αυτών που θα είχαν την ατυχία (έστω κι αν κάποιες την θεωρούσαν τύχη) να βρεθούν κοντά του, καθώς έτσι θα έθεταν υποψηφιότητα για κάνουν πράξη τις «μπούνγκα-μπούνγκα» φαντασιώσεις του Καβαλιέρε.

Φυσικά, ο ίδιος δεν μοιάζει να δίνει πλέον δεκάρα για όσα επικριτικά γράφονται και λέγονται γι’ αυτόν. Έστω κι αν κάποτε είχε φροντίσει να τα χειραγωγεί απόλυτα, μέσω των υποτακτικών του, χτίζοντας την μεγαλύτερη μιντιακή αυτοκρατορία της Ιταλίας – και μια από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης. Διότι σήμερα, έχοντας ενταχθεί για τα καλά στη σφαίρα των διασημοτήτων, ο Μπερλουσκόνι γνωρίζει πως ότι πει και ότι κάνει θα βρεθούν αυτομάτως στις πρώτες «ειδήσεις».

Ούτε το γεγονός ότι έχει ήδη «πατήσει» τα 86, έχοντας μάλιστα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια (ανάμεσά τους και μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς), δείχνει να τον πτοεί. Και γι’ αυτό, κάθε φορά που ορισμένοι τολμούν να κάνουν λόγο για το «κύκνειο άσμα» του, φροντίζει να τους διαψεύδει.

Κύκνειο άσμα, είπατε;

Μόλις στις αρχές του έτους, άλλωστε, το κόμμα του, η Φόρτσα Ιτάλια, επέστρεψε στην κυβέρνηση, στηρίζοντας ως πρωθυπουργό τον Μάριο Ντράγκι. Βλέποντας δε διάφορα έντυπα (όπως οι Financial Times) και αναλυτές να ισχυρίζονται πως είναι βέβαιο ότι αυτό που σχεδιάζει είναι «η τελευταία του πράξη: η διαδοχή του», σκέφτεται να τους αποδείξει πως τα «ψωμιά» του δεν έχουν τελειώσει ακόμη – όπως το 2019, όταν εξελέγη μέλος της Ευρωβουλής.

Έτσι, όταν τον περασμένο μήνα οι Ιταλοί βουλευτές, όλων των κομμάτων, άνοιξαν τα ηλεκτρονικά τους ταχυδρομεία, βρήκαν να τους περιμένει και μία «ανθολογία» από τις κατά καιρούς ομιλίες του Μπερλουσκόνι. Το «εξώφυλλο» κοσμούσε μια φωτογραφία από τα παλιά, όπου ο ίδιος με απλωμένα τα χέρια απευθυνόταν σε ένα αόρατο πλήθος, με τη συνοδεία της φράσης «Εγώ είμαι η Φόρτσα Ιτάλια».

Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε από πολλούς απόδειξη του επόμενου σχεδίου που εικάζεται ότι έχει καταστρώσει ο Μπερλουσκόνι: Να εκλεγεί στην προεδρία της δημοκρατίας, τον Φεβρουάριο του 2022, έτσι ώστε να κλείσει με αυτόν τον εντυπωσιακό τρόπο την πολιτική του διαδρομή. Άλλωστε, όντας ο μακροβιότερος μεταπολεμικά πρωθυπουργός της Ιταλίας, με 9 χρόνια στη συγκεκριμένη θέση από το 1994 ως το 2011, θεωρεί ότι αυτή η θέση θα αποτελέσει το πετράδι στο στέμμα του.

Τα μαθηματικά της πλειοψηφίας

Αρκετοί σπεύδουν να αντιτείνουν ότι είναι ήδη πολύ μεγάλος για να ασκήσει επαρκώς τα (ούτως ή άλλως περιορισμένα) καθήκοντα ενός προέδρου. Ο αντίλογος, όμως, είναι πως ούτε ο απερχόμενος πρόεδρος, Σέρτζιο Ματαρέλα, μπορεί να θεωρηθεί ακριβώς… νιάτο με τα 81 του χρόνια, ενώ και οι περισσότεροι από όσους θήτευσαν σε αυτή τη θέση ήταν υπερήλικες.

Παρά το γεγονός ότι τίποτε δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί ή διαψευστεί, το ερώτημα που τίθεται είναι εάν ο Μπερλουσκόνι διαθέτει την αναγκαία πλειοψηφία για να εκλεγεί. Ο ίδιος φαίνεται, καταρχήν, να θεωρεί βέβαιη τη στήριξη του Ματέο Σαλβίνι και της Τζόρτζια Μελόνι, με τους οποίους άλλωστε έχει συνεργαστεί στο παρελθόν – ειδικά δε τον πρώτο τον έχει στηρίξει και για να γίνει πρωθυπουργός (αν και δεν το πέτυχε).

Θεωρεί, επίσης, ότι είναι πιθανό να έχει στο πλευρό του και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, που σήμερα διαθέτει την πολυπληθέστερη ομάδα – έστω κι αν στις δημοσκοπήσεις «πατώνει». Έτσι, με την προσθήκη και των αντιπροσώπων της δική του Φόρτσα Ιτάλια, υπολογίζει πως μπορεί να φτάσει στα αναγκαία δύο τρίτα του εκλεκτορικού σώματος των 1.000 (μέλη βουλής και γερουσίας, καθώς και οι εκπρόσωποι των περιφερειών).

Η εποχή της «τριπλής κρίσης»

Για την ώρα, βεβαίως, ουδείς μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις – ειδικά καθώς υπάρχουν φήμες και για μεταπήδηση του Ντράγκι στην προεδρία. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να πούμε ότι ενδεχόμενη εκλογή του Μπερλουσκόνι σε αυτή τη θέση, θα σηματοδοτήσει την ολοκλήρωση μιας ολόκληρης εποχής την οποία σφράγισε ανεξίτηλα ο ίδιος.

Μιας εποχής κατάρρευσης των παραδοσιακών κομμάτων υπό το βάρος της διαφθοράς (η οποία εντέλει ενισχύθηκε!), ραγδαίας ενίσχυσης του πάσης φύσης λαϊκισμού, κυρίως ακροδεξιών αποχρώσεων και ανάδειξης στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας των επιχειρηματικών συμφερόντων, χωρίς κάποια «διαμεσολάβηση».

Μιας εποχής, τελικά, που θα μείνει στην ιστορία της Ιταλίας ως η «τριπλή κρίση»: Οικονομική, πολιτική και πολιτισμική.