
Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που πέτυχε στις προεδρικές εκλογές ο Γκαμπριέλ Μπόριτς, ο νέος πρόεδρος της χώρας, που κέρδισε καθαρά στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Είναι νέος, δεν προέρχεται από κάποιο από τα μεγάλα κόμματα, αλλά οι ψηφοφόροι ενός μεγάλου αριστερού συνασπισμού τον προτίμησαν στις προκριματικές εκλογές, έχει περάσει από μεγάλα κινήματα και μπορεί να μιλήσει στη νεολαία.
Κυρίως έρχεται να εκπροσωπήσει μια κοινωνία που ζητά δικαιοσύνη και θέλει να απαλλαγεί από την κληρονομιά της δικτατορίας του Πινοσέτ, είτε πρόκειται για το Σύνταγμα είτε για μια αντίληψη της οικονομίας που γεννά διαρκώς ανισότητες.
Το κατάφερε αυτό ο Μπόριτς πατώντας πάνω σε ένα μεγάλο κίνημα, αυτό του 2019, μια πραγματική λαϊκή εξέγερση που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία για τις αυξήσεις στα μέσα μεταφοράς για να καταφέρει στο τέλος να ξεκινήσει διαδικασία για διαμόρφωση νέου συντάγματος στη χώρα.
Οι συμβολισμοί προφανώς περισσεύουν, εάν αναλογιστούμε τι σημαίνει το γεγονός ότι σε μια χώρα με την ιστορία της Χιλής εκλέγεται ένας αριστερός πρόεδρος.
Η σκέψη πηγαίνει στον Σαλβαδόρ Αλιέντε που επέλεξε να μείνει μέχρι τέλους στο προεδρικό μέγαρο που δεχόταν βομβαρδισμό εκείνη τη μαύρη μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973 και όλους εκείνους που βασανίστηκαν ή εκτελέστηκαν από τη δικτατορία του Πινοσέτ και αισθάνεται κανείς ότι μέσα από μια νέα γενιά η ελπίδα μπορεί να πάρει εκδίκηση.
Προφανώς και τα πράγματα δεν είναι εύκολα για τον νέο πρόεδρο, παρότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας και επιπλέον παράλληλα προχωράει η διαδικασία για τη διαμόρφωση του νέου Συντάγματος της Χιλής.
Τα τελευταία χρόνια η εμπειρία από διάφορα πειράματα «αριστερής διακυβέρνησης» είναι από αντιφατική έως και τραγική (ιδίως εάν συνυπολογίσουμε την ελληνική περίπτωση).
Όμως, φαίνεται σαφώς πώς οι κοινωνίες αναζητούν πολιτικές λύσεις που να εκπροσωπούν τη δημοκρατία, την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, την αναδιανομή και την αλληλεγγύη και κοιτάζουν με ολοένα και μεγαλύτερη δυσπιστία όσους πιστεύουν ότι η αγορά είναι η λύση για όλα τα προβλήματα.


Latest News

Εμπορικός πόλεμος των ΗΠΑ με την Κίνα: τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον Τραμπ
Ο διαφαινόμενος εμπορικός πόλεμος των ΗΠΑ με την Κίνα είναι κάτι πέρα από την «τέχνη της συμφωνίας» (art of the deal) του Τραμπ

Το ψυχολογικό πρόβλημα
Γενικώς συμβαίνουν περίεργα πράγματα σε περιβάλλον αβεβαιότητας. Ολοι ζυγίζουν την κατάσταση και ψάχνουν τις επιπτώσεις των επιλογών τους

Ριψοκίνδυνο χρέος
Τέτοιου είδους προσπάθειες να «κλέψουμε» στον καπιταλισμό τις έχουμε επιχειρήσει πρώτα εδώ εμείς στην Ελλάδα

Adam Posen: Η Ρωσία είναι υποτελής στην Κίνα
Ο επικεφαλής του διεθνούς κύρους Ινστιτούτου Πήτερσον για τη Διεθνή Οικονομία, αναλύει γιατί η Ρωσία του Πούτιν, παρά τις αμερικανικές προσπάθειες, δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει την Κίνα για την Αμερική.

Από τα τρολ των social media στις τριγωνικές συναλλαγές
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποθέτουν ότι πίσω από τα αμέτρητα συμβόλαια του ομίλου των κ.κ Βαρβιτσιώτη και Ολύμπιου κρύβονται άλλες σχέσεις, πιο σύνθετες και δηλωτικές πολιτικών και οικονομικών εξαρτήσεων

Αυξάνεται το κόστος των επιχειρήσεων
Οι λίγες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις θα δοκιμαστούν, θα αναθεωρήσουν επιχειρηματικά σχέδια αλλά θα προσαρμοστούν και θα τα καταφέρουν

Αυτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις υποκλοπές και τα bots δολοφονίας δικαίωσε τον Όργουελ
Η περιφρόνηση για τους θεσμούς, η απόπειρα ελέγχου της σκέψης, όπως έλεγε ο Όργουελ, μέσω προπαγάνδας και bots, η ηθική εξόντωση αντιπάλων με δολοφονίες χαρακτήρα, δεν μπορούν να θεωρηθούν «φιλελεύθερη πολιτική» αλλά μέθη της εξουσίας

Το… θαύμα του πρόχειρου φαγητού
Στην πρόσφατη έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για την ελληνική οικονομία, υπάρχει ειδική αναφορά στο πρόχειρο φαγητό

Όταν το Μαξίμου και οι φίλοι του συντηρούν μηχανισμούς τρολ και παραπληροφόρησης
Οι αποκαλύψεις για το πώς χρηματοδοτείται η διαβόητη -αναβαθμισμένη επί Μητσοτάκη- «Ομάδα Αλήθειας» από την εταιρεία Blue Skies των Βαρβιτσιώτη και Ολύμπιου της V+O, είναι διαφωτιστικές για το πώς στήνονται μηχανισμοί παραπληροφόρησης και προπαγάνδας που βάλλουν τελικά κατά της ίδιας της Δημοκρατίας

Είναι το «ελεύθερο εμπόριο» αυταξία;
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι πάντα και σε κάθε περίπτωση το «ελεύθερο εμπόριο» είναι προς το συμφέρον των κοινωνιών;