Ένας χρόνος Τζο Μπάιντεν – Η απογοήτευση κυριαρχεί στους Δημοκρατικούς

Το 2021 ήταν η πρώτη χρονιά του Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο. Όπως, όμως, σημειώνουν οι Financial Times σε κεντρικό τους άρθρο, αν και η προεδρική του θητεία ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες και ισχυρές δόσεις αισιοδοξίας, καθώς διαδέχθηκε τον Ντόναλντ Τραμπ, οι εξελίξεις πήραν διαφορετικό δρόμο.

Σίγουρα, λοιπόν, τα πράγματα δεν ήλθαν όπως πίστευαν ή ήλπιζαν οι Δημοκρατικοί, οι ψηφοφόροι του και οι κυβερνήσεις και πολίτες πολλών χωρών, ειδικά της Ευρώπης. Με αποτέλεσμα, πρακτικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες να βρίσκονται σε μια κρίση διαρκείας, αναζητώντας «πυξίδα» τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Κάτι που, με τη σειρά του, έχει επίπτωση σε ολόκληρη τη Δύση και τη διεθνή τάξη πραγμάτων, καθώς οι ΗΠΑ αποτελούν τον ακρογωνιαίο τους λίθο.

«Ο Μπάιντεν τελειώνει το 2021 μέσα σε δυσκολίες. Το ποσοστό των πολιτών που τον εγκρίνουν είναι το δεύτερο χαμηλότερο μετά από εκείνο του Τραμπ που έχει καταγραφεί για οποιονδήποτε πρόεδρο μετά το πρώτο του έτος. Αν δεν υπάρξει, επίσης, μια δραματική αντιστροφή των δεδομένων, οι Δημοκρατικοί φαίνεται πως θα χάσουν τον έλεγχο του Καπιτωλίου στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022», σημειώνει το άρθρο – υπό τον γενικό τίτλο «Το απογοητευτικό πρώτο έτος του Μπάιντεν στην προεδρία».

Έρχεται η εκδίκηση Τραμπ;

Και συνεχίζει: «Ο Μπάιντεν διεξήγε την προεκλογική του εκστρατεία βασιζόμενος στον ισχυρισμό πως δεν είναι Τραμπ. Όμως, οι Δημοκρατικοί ενδεχομένως υπερτίμησαν την εντολή που έλαβαν το 2020, θεωρώντας τη ως μια άδεια για να προχωρήσουν πολύ περισσότερο. Και τώρα, ο Τραμπ πραγματοποιεί μια δυσοίωνη επιστροφή, ενώ οι Δημοκρατικοί μοιάζουν διχασμένοι».

Η αλήθεια δε είναι πως οι FT δεν αποτελούν εξαίρεση όσον αφορά στις εκτιμήσεις τους. «Ο Μπάιντεν βρίσκεται αντιμέτωπος με την οργή των απογοητευμένων ψηφοφόρων του», έγραφε πρόσφατα από την Ουάσιγκτον και ο Ντέιβιντ Σμιθ στον The Guardian. Σημείωνε δε ότι «υπάρχει μια εντεινόμενη αίσθηση προδοσίας στις τάξεις των υποστηρικτών του, από την οπλοχρησία μέχρι την αλλαγή του καθεστώτος που διέπει τη μετανάστευση και από τη φυλετική δικαιοσύνη μέχρι τα δικαιώματα στην ψήφο».

«Οι φιλελεύθεροι είναι απογοητευμένοι μετά τον πρώτο χρόνο του Μπάιντεν», εκτιμά και η Χάνα Τρουντό στο The Hill. «Αναζητώντας απεγνωσμένα μια αλλαγή από τα χρόνια του Τραμπ, οι φιλελεύθεροι ήθελαν από τον νέο πρόεδρο να ξαναγράψει το εγχειρίδιο της πολιτικής. Τώρα όμως ανησυχούν ότι ο Μπάιντεν, απειλούμενος από μια ισχνή πλειοψηφία στη Γερουσία, δεν πρόκειται να καταφέρει περισσότερα το 2022», τονίζει χαρακτηριστικά.

Αλλεπάλληλα φιάσκα

Πιο ισορροπημένο επιχειρεί να είναι το σχετικό κείμενο στο NBC News – χωρίς, ωστόσο, να αγνοεί την πραγματικότητα. «Για τον Μπάιντεν, το 2021 ήταν μια χρονιά σημαντικών επιτυχιών – και μεγάλων απογοητεύσεων», σύμφωνα με τον απολογισμό του. Στις δεύτερες δε κατατάσσει την αποτυχία της έγκρισης του πακέτου δημόσιων και κοινωνικών δαπανών «Build Back Better» από τη Γερουσία, τα πισωγυρίσματα στο πλαίσιο που διέπει το δικαίωμα ψήφου, τα χαμηλά (σε σύγκριση με τον ανεπτυγμένο κόσμο) ποσοστά εμβολιασμού, τη βαριά ήττα στη Βιρτζίνια τον προηγούμενο μήνα και τη συνεχή άνοδο του πληθωρισμού.

«Ο Τζο Μπάιντεν έχει μέχρι στιγμής απογοητεύσει ένα σημαντικό τμήμα της βάσης των Δημοκρατικών – αυτών που υποστηρίζουν τη μετανάστευση», εκτιμά και ο Τζέρμαν Λόπεζ στο Vox, υποστηρίζοντας ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ «δεν έχει άρει ούτε ορισμένες από τις πολιτικές του προκατόχου του οι οποίες έχουν δεχθεί την πιο έντονη κριτική» και αφορούν στο συγκεκριμένο μέτωπο.

Μάλιστα, ο Λόπεζ αφήνει να εννοηθεί πως η απραξία του Λευκού Οίκου έχει να κάνει με έναν ψυχρό υπολογισμό: Καθώς η υπόθεση της μετανάστευσης προκαλεί συνήθως σφοδρές πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις, ο Μπάιντεν και το επιτελείο του επέλεξαν να μην την «ακουμπήσουν» με στόχο να προωθήσουν την υπόλοιπη ατζέντα τους – μόνο που η πραγματικότητα δείχνει πως ούτε κάτι τέτοιο έχει επιτευχθεί.

Δυσφορία και στους συμμάχους

Όσο για την εξωτερική πολιτική, η αλήθεια είναι πως και οι εταίροι των ΗΠΑ στην Ευρώπη μάλλον θα πρέπει να αισθάνονται απογοητευμένοι από τα πεπραγμένα του Μπάιντεν τον πρώτο χρόνο. Όλα δείχνουν, άλλωστε, ότι το δόγμα «Πρώτα η Αμερική» και μάλιστα με κάθε κόστος συνεχίζει να εφαρμόζεται – έστω και με παραλλαγμένο τρόπο.

Η ξαφνική αποχώρηση από το Αφγανιστάν μπροστά στην επέλαση των Ταλιμπάν, που οδήγησε σε ταπείνωση, καθώς και η υπογραφή της συμφωνίας AUKUS με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία έχει «προσγειώσει» απότομα ακόμη και τους πιο δύσπιστους. Έτσι, αντικειμενικά, οι Ευρωπαίοι είναι αναγκασμένοι να επανακαθορίσουν τη στάση τους – κάτι που θα έχει επιπτώσεις και στην προσπάθεια να υπάρξει ενιαίο μέτωπο της Δύσης απέναντι σε Ρωσία και Κίνα.

Με αυτά ως δεδομένα, η αρχή που έχει γίνει είναι μάλλον απροσδόκητα κακή, υπονομεύοντας και την τριετία που απομένει. Εάν, μάλιστα, χαθούν και οι ενδιάμεσες εκλογές που θα γίνουν τον Νοέμβριο του 2022, τότε ο Μπάιντεν μοιάζει καταδικασμένος. Πολύ περισσότερο εάν εκδηλωθεί και κάποια μείζονος σημασίας διεθνής κρίση και αποδειχθεί «λίγος» για να τη διαχειριστεί.