Κυρίαρχη Ευρώπη, αλλά πώς και με ποιους;

Η Γαλλία θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο, μαζί με τους ευρωπαίους εταίρους της, για να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις που θα διασφαλίζουν μια πιο κυρίαρχη Ευρώπη, ένα νέο ευρωπαϊκό μοντέλο ανάπτυξης και μια ανθρωποκεντρική Ευρώπη».

Αυτή η φράση κυριαρχεί στην ιστοσελίδα της γαλλικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία ξεκίνησε το Σάββατο και ολοκληρώνεται στις 30 Ιουνίου, με την παράδοση της σκυτάλης στην Τσεχία. Στην ίδια σελίδα υπάρχει, ως είθισται άλλωστε, το μήνυμα του Εμανουέλ Μακρόν. Σε αυτό ο πρόεδρος της Γαλλίας τονίζει, ανάμεσα στα άλλα, ότι «αυτή είναι η ώρα για την Ευρώπη», ενώ ισχυρίζεται πως «η Γαλλία προετοιμάζεται για την προεδρία της στην ΕΕ από το 2017». Ή, με άλλα λόγια, από τότε που ο ίδιος ανέλαβε την ηγεσία της χώρας – για να αποδείξει, έτσι, πόσο διορατικός και μεθοδικός πολιτικός είναι.

Ψηλά ο πήχης των προσδοκιών

Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι ο Μακρόν έχει θέσει ψηλά των πήχη των φιλοδοξιών του και των προσδοκιών από το τρέχον εξάμηνο. Οχι μόνο για την ΕΕ, αλλά και για τη Γαλλία – εξάλλου, όπως ο ίδιος ξεκαθαρίζει στο μήνυμά του, «η προεδρία του Συμβουλίου θα σημάνει, επίσης, την ώρα της Γαλλίας».

Ο Μακρόν, λοιπόν, θεωρεί προφανώς στενά δεμένες τις πορείες της «ενωμένης Ευρώπης» και της χώρας του. Γι’ αυτό και θεώρησε απολύτως φυσικό να δώσει την εντολή η έναρξη της εξάμηνης προεδρίας να συμβολιστεί με τα χρώματα της ΕΕ στα παγκοσμίως γνωστά σύμβολα της Γαλλίας και του Παρισιού, όπως είναι το Μέγαρο των Ηλυσίων, ο Πύργος του Αϊφελ και η Αψίδα του Θριάμβου. Μόνο που δεν συμφωνούν όλοι με αυτή την άποψη – κάτι που αποτέλεσε και την αιτία για την έντονη αντίδραση της γαλλικής Ακροδεξιάς στη συγκεκριμένη ενέργεια, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να εξαναγκαστεί να απολογηθεί κάνοντας λόγο για «προσωρινή και συμβολική ενέργεια» και το «γαλάζιο» της Ευρώπης να αντικατασταθεί εκ νέου με το «τρικολόρ» της Γαλλίας από χθες.

Η παραπάνω εξέλιξη αποδεικνύει και ένα από τα σημαντικά διακυβεύματα των προεδρικών εκλογών του ερχόμενου Απριλίου. Του πολιτικού «κάβου» που καλείται να ξεπεράσει αλώβητος ο Μακρόν, διασφαλίζοντας την επανεκλογή του, εάν θέλει στη συνέχεια να επικεντρωθεί στη φιλόδοξη ευρωπαϊκή του ατζέντα. Κι αυτό είναι κάτι που, τουλάχιστον στην παρούσα στιγμή, κάθε άλλο παρά ως δεδομένο φαντάζει, τόσο εξαιτίας της ισχυρής Ακροδεξιάς όσο και λόγω της υποψηφιότητας της Βαλερί Πεκρές για λογαριασμό των Ρεπουμπλικανών.

Ειδικά η Ακροδεξιά, μάλιστα, δεν κατέρχεται απλώς με δύο εκπροσώπους στην εκλογική αρένα, τη Μαρίν Λεπέν και τον Αρίκ Ζεμούρ, αλλά βλέπει και τις ιδέες της να έχουν ευρύτερη επιρροή από τα ποσοστά της στην κοινωνία. Σε τέτοιον βαθμό, μάλιστα, ώστε ακόμη και η Πεκρές να προσθέσει ουσιαστικά τη φωνή της σε εκείνη των Λεπέν και Ζεμούρ, ζητώντας να επανέλθει άμεσα η γαλλική σημαία στα προαναφερθέντα κτίρια και μνημεία – «ναι στην προεδρία της Ευρώπης, όχι στην ακύρωση της γαλλικής ταυτότητας» είπε.

Τυπικά, πάντως, ο Μακρόν δεν έχει καταθέσει ακόμη την υποψηφιότητά του – αν και ελάχιστοι πιστεύουν πως δεν θα το κάνει. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρωτοχρονιάτικο τηλεοπτικό μήνυμά του απέφυγε να αναφερθεί ευθέως στις εκλογές. Περιορίστηκε δε σε μια χαμηλών τόνων δήλωση – ότι θα συνεχίσει να υπηρετεί τη Γαλλία «από οποιαδήποτε θέση» – θέλοντας να στείλει ένα μήνυμα συναίνεσης και ενότητας στα μεγάλα εθνικά ζητήματα (της Covid συμπεριλαμβανομένης).

Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι πως ούτε ο ευρωπαϊκός δρόμος του Μακρόν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, η ουσιαστική συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ενωσης, η ενεργειακή πολιτική και η αποδοχή της πυρηνικής ενέργειας από τους εταίρους (και κυρίως τη Γερμανία) αποτελούν στόχους που δεν θα προχωρήσουν εύκολα. Δεν αποκλείεται, με άλλα λόγια, η γαλλική προεδρία να τελειώσει με μηδέν στο πηλίκο για τον Μακρόν – εάν, φυσικά, παραμένει πρόεδρος.