Το θαύμα της Αργεντινής εν μέσω Covid

Δεδομένου του χάους που κληρονόμησε η κυβέρνηση του προέδρου της Αργεντινής Αλμπέρτο Φερνάντες στα τέλη του 2019, φαίνεται να έχει επιτύχει ένα οικονομικό θαύμα. Από το τρίτο τρίμηνο του 2020 έως το τρίτο τρίμηνο του 2021, η αύξηση του ΑΕΠ έφτασε στο 11,9% και τώρα εκτιμάται ότι ήταν 10% για το 2021 – σχεδόν διπλάσια από την πρόβλεψη για τις ΗΠΑ – ενώ η απασχόληση και οι επενδύσεις έχουν ανακάμψει σε επίπεδα υψηλότερα από αυτά όταν ο Φερνάντες ανέλαβε καθήκοντα.

Τα δημόσια οικονομικά της χώρας έχουν επίσης βελτιωθεί, λόγω της ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης, των υψηλότερων και πιο προοδευτικών φορολογικών συντελεστών για τον πλούτο και την αναδιάρθρωση του χρέους του 2020. Σημαντική αύξηση σημειώθηκε επίσης στις εξαγωγές – όχι μόνο ως προς την αξία αλλά και ως προς τον όγκο – μετά την εφαρμογή αναπτυξιακών πολιτικών που έχουν σχεδιαστεί για την προώθηση της ανάπτυξης στον τομέα των εμπορευμάτων.

Παρά τη σημαντική αυτή πρόοδο στην πραγματική οικονομία όμως, τα μέσα επέλεξαν να επικεντρωθούν αποκλειστικά σε ζητήματα όπως το χάσμα συναλλαγματικών ισοτιμιών. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές κοιτάζουν το βουνό του χρέους στο ΔΝΤ. Δεδομένου του τεράστιου μεγέθους του δανείου που πρέπει να αναχρηματοδοτηθεί, μια συμφωνία που απλώς επεκτείνει το χρονοδιάγραμμα απόσβεσης από τεσσεράμισι σε δέκα χρόνια δεν αρκεί για να ανακουφίσει τις ανησυχίες για το χρέος της Αργεντινής.

Επιπλέον, η Αργεντινή εξακολουθεί να βιώνει τις επιπτώσεις του κερδοσκοπικού κεφαλαίου που εισήλθε κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Μάκρι. Η εκκαθάριση του οικονομικού χάους της προηγούμενης κυβέρνησης θα πάρει χρόνια. Η επόμενη μεγάλη πρόκληση είναι η επίτευξη συμφωνίας με το ΔΝΤ για το χρέος της εποχής Μάκρι. Η κυβέρνηση Φερνάντες έχει καταστήσει σαφές ότι είναι ανοιχτή σε οποιοδήποτε πρόγραμμα που δεν υπονομεύει την οικονομική ανάκαμψη και δεν αυξάνει τη φτώχεια. Αν και όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν μέχρι τώρα ότι η λιτότητα είναι αντιπαραγωγική, ορισμένα κράτη-μέλη του ΔΝΤ με επιρροή μπορεί να εξακολουθούν να πιέζουν για αυτήν.

Σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να μάχεται με τον COVID-19, καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν πρέπει να δεχθεί τέτοιους όρους. Τα τελευταία χρόνια, το ΔΝΤ έχει κερδίσει νέο σεβασμό με τις αποτελεσματικές απαντήσεις του στις παγκόσμιες κρίσεις, από την πανδημία και την κλιματική αλλαγή έως την ανισότητα και το χρέος. Αν αντιστραφεί η πορεία με τα παλαιού τύπου αιτήματα λιτότητας για την Αργεντινή, οι συνέπειες για το ίδιο το Ταμείο θα ήταν σοβαρές, συμπεριλαμβανομένης της μειωμένης προθυμίας άλλων χωρών να ασχοληθούν με αυτό. Αυτό, με τη σειρά του, θα μπορούσε να απειλήσει την παγκόσμια οικονομική και πολιτική σταθερότητα. Στο τέλος θα έχαναν όλοι.

Ο Joseph E. Stiglitz είναι νομπελίστας στα Οικονομικά, καθηγητής στο Columbia University, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πρόεδρος του Οικονομικού Συμβουλίου του προέδρου των ΗΠΑ.