Ο Μακρόν και οι προεδρικές εκλογές – Είναι η οικονομία, ανόητοι!

Η μαζική και επιτυχημένη απεργία των εκπαιδευτικών αυτή την εβδομάδα – για την οποία τα 11 συνδικάτα που την προκήρυξαν ισχυρίστηκαν πως ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων δύο δεκαετιών – δεν αποτέλεσε μια καλή είδηση για τον Εμανουέλ Μακρόν, η κυβέρνηση του οποίου κατηγορήθηκε για «χάος» στη διαχείριση της πανδημίας.

Το ίδιο συμβαίνει και με το νέο «κύμα» που προκαλεί η παραλλαγή «Όμικρον», εκτοξεύοντας τα ημερήσια κρούσματα σε επίπεδο-ρεκόρ (πάνω από τις 360.000) και πιέζοντας για μια ακόμη φορά το σύστημα υγείας. Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών, άλλωστε, απέχει μόλις 85 ημέρες και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η επανεκλογή του νυν προέδρου δεν θα είναι ένας περίπατος – όπως ίσως θεωρούσαν ορισμένοι μέχρι πριν λίγους μήνες.

Η παρουσία δύο υποψηφίων της Ακροδεξιάς, της Μαρίν Λεπέν και του Ερίκ Ζεμούρ, καθώς και της εκλεκτής της παραδοσιακής Δεξιάς των Ρεπουμπλικάνων, Βαλερί Πεκρές, περιπλέκει το σκηνικό. Τον αναγκάζει δεν να «σύρεται» διαρκώς προς τα δεξιά και να εμφανίζεται ως όμηρος των πολιτικών του αντιπάλων, όπως έδειξε και η «κρίση της σημαίας», που προκλήθηκε από την (προσωρινή) αντικατάσταση της γαλλικής τρικολόρ με το σύμβολο της ΕΕ.

Μιλώντας για την Ευρώπη, επίσης, η ανάληψη της εξάμηνης περιοδικής προεδρίας της ΕΕ συνοδεύεται από μεγάλες προκλήσεις για τον Μακρόν: Τη μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, την ενίσχυση της «στρατηγικής αυτονομίας», το ενεργειακό μοντέλο για τη μετάβαση στην «πράσινη εποχή», την ουσιαστική συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ένωσης και τις διαχείριση σοβαρών κρίσεων στη γειτονιά της Ευρώπης, με πρώτη την Ουκρανία.

Ζητείται «πυξίδα»

Όλα αυτά μοιάζουν έτοιμα να «πνίξουν» τον Μακρόν, ο οποίος δείχνει να μην έχει αποφασίσει πού θα επικεντρώσει την προεκλογική του εκστρατεία. Ποιο, με άλλα λόγια, είναι το δυνατό του σημείο, που θα του δώσει καθαρό προβάδισμα και θα ενισχύσει τις πιθανότητές του για μια δεύτερη θητεία.

Ο υπουργός Οικονομικών, Μπρινό λε Μερ, δεν φαίνεται πάντως να αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα. Θεωρεί πως το καλό χαρτί του Μακρόν και της κυβέρνησης είναι οι οικονομικές επιδόσεις της Γαλλίας και επιμένει πως αυτές πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή στην πορεία προς τις κάλπες.

«Σε μια στιγμή που μοιάζει να είναι της μόδας οι συζητήσεις περί της υποχώρησης της Γαλλίας, ο ρυθμός ανάπτυξής μας είναι από τους καλύτερους στην ευρωζώνη και έχουμε πιάσει τα προ κρίσης επίπεδα οικονομικής δραστηριότητας τρεις μήνες νωρίτερα από ό,τι προβλεπόταν», δήλωσε χαρακτηριστικά στην Εθνοσυνέλευση, στις αρχές Δεκεμβρίου.

«Ας είμαστε περήφανοι για την οικονομική μας πολιτική, για τις θέσεις εργασίας που δημιουργήσαμε, για τις επενδύσεις που ανακάμπτουν, για την ελκυστικότητα της Γαλλίας», πρόσθεσε ο ίδιος. Εννοώντας, φυσικά, ότι η Γαλλία όχι απλώς έχει πάψει να είναι ο «αδύναμος κρίκος» της ΕΕ σε επίπεδο οικονομίας, αλλά και ότι μπορεί πλέον να χαρακτηρίζεται ως πρότυπο.

Η «χρυσή δεκαετία»

Σε σχετική ανάλυση που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Bloomberg, μάλιστα, γίνεται αναφορά στην πρόβλεψη του Χόλγκερ Σμίντινγκ, επικεφαλής οικονομολόγου της Berenberg, ο οποίος το 2017 – με την ευκαιρία της ανάδειξης του Μακρόν στην προεδρία – είχε κάνει λόγο για μια «χρυσή δεκαετία» που έχει μπροστά της η Γαλλία. Φαίνεται δε να επιμένει σε αυτή την άποψη και σήμερα.

Τα γραφήματα που παρουσιάζει το Bloomberg μοιάζουν να ενισχύουν αυτή την εκτίμηση. Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς, σε αυτά, επιβεβαιώνουν ότι η Γαλλία διατηρεί μικρό προβάδισμα έναντι Γερμανίας και Ηνωμένου Βασιλείου στην ταχύτητα με την οποία το ΑΕΠ της επανήλθε στα προ πανδημίας επίπεδα.

Η ανεργία, επίσης, εμφανίζεται να έχει υποχωρήσει κατά περίπου 1,5 ποσοστιαία μονάδα σε σύγκριση με το πού βρισκόταν όταν ο Μακρόν αναλάμβανε την προεδρία – από το 9,5% στο 8,1%. Παράλληλα δε, έχει αυξηθεί το ποσοστό των νέων προσλήψεων που γίνονται με συμβάσεις αορίστου χρόνου, έστω και αν εξακολουθούν να είναι λιγότερες από τις μισές συνολικά.

Όσο για τις επενδύσεις, οι επιχειρήσεις μοιάζουν έτοιμες να ρισκάρουν περισσότερο, ενώ η παρουσία ξένων παραμένει σταθερή – παρά την (μάλλον αναμενόμενη) κάμψη της τελευταίας διετίας.

Η κοινωνία δεν πείθεται

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αυτή που βλέπει το δημόσιο χρέος της Γαλλίας να έχει ξεπεράσει το 115% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση στη διαπραγμάτευση με τη Γερμανία και τους «σκληρούς» του ευρωπαϊκού Βορρά.

Η κοινωνία, επίσης, είναι φανερό ότι διατηρεί σημαντικές επιφυλάξεις. Όχι μόνο εξαιτίας της Covid-19 και της διαχείρισής της, που θεωρείται αναντίστοιχη του κύρους και της ποιότητας του συστήματος υγείας, αλλά και διότι η ακρίβεια έχει αρχίσει να πλήττει βίαια και τα γαλλικά νοικοκυριά.

Σε συνδυασμό δε και με τις διόλου δημοφιλείς «μεταρρυθμίσεις» που έχει προαναγγείλει ο Μακρόν – κυρίως του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού συστήματος – οι Γάλλοι παραμένουν απαισιόδοξοι για την ποιότητα ζωής τους στο άμεσο μέλλον. Και έτοιμοι να βγουν στους δρόμους, όπως απέδειξε τόσο το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» όσο και άλλες εκρήξεις.

Με βάση όλα αυτά, η επιλογή να επικεντρωθεί η πολιτική αντιπαράθεση στην οικονομία είναι κυριολεκτικά δίκοπο μαχαίρι για τον Μακρόν και το κόμμα του. Πού αλλού, όμως, θα μπορούσε να επικεντρώσει; Η Ευρώπη, πάντως, δεν δείχνει να «πουλάει» πολύ…