
Αυτές τις μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμπλήρωσε έξι χρόνια στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας (10/1/2016).
Εχει ξεπεράσει ήδη σε διάρκεια πολλούς προκατόχους του, όπως τον ιδρυτή Κ. Καραμανλή, τον Γ. Ράλλη, τον Ευ. Αβέρωφ, τον Μ. Εβερτ και τον Αντ. Σαμαρά.
Ουσιαστικά υπολείπεται μόνο του Κώστα Καραμανλή (1997-2009) και του πατρός Μητσοτάκη (1984-1993).
Η διάρκεια όμως δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό της αρχηγίας του. Παρέλαβε μια ηττημένη, αποκαρδιωμένη παράταξη και σύντομα την οδήγησε στην πολιτική κυριαρχία.
Η ΝΔ κλείνει έξι χρόνια (όσα και ο Μητσοτάκης…) ισχυρού και αδιαμφισβήτητου δημοσκοπικού προβαδίσματος ενώ έχει κερδίσει και όλες τις εκλογές που έχουν μεσολαβήσει.
Θεωρητικά βρίσκεται σε καλό δρόμο να κερδίσει και τις επόμενες.
Με άλλα λόγια, ο Μητσοτάκης έχει να επιδείξει μια πορεία την οποία πριν από την εκλογή του δύσκολα θα προέβλεπε και ο φανατικότερος φίλος του.
Και η οποία φαίνεται να διαθέτει και διάρκεια και βάθος.
Προφανώς θα το οφείλει στις αρετές του. Αλλά η πολιτική δεν είναι αγώνας με αντίπαλο το χρονόμετρο.
Ο Μητσοτάκης δεν θα είχε οικοδομήσει τη σημερινή κυριαρχία και αποδοχή του αν δεν είχε την ακούσια συνδρομή των αντιπάλων του.
Πρώτα μέσα στη ΝΔ όπου ένα «καραμανλικό ρεύμα» προέκρινε «να τα βρούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ» στο όνομα κάποιας «εθνικής συνεννόησης». Ηττήθηκε κατά κράτος και τελικά εξέπνευσε όταν και ο Π. Παυλόπουλος απομακρύνθηκε από την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Υστερα μέσα στην κοινωνία, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας απέτυχαν να μετατρέψουν τις ισχυρές μετοχές που είχαν το 2015 σε κυρίαρχο ή έστω σε πλειοψηφικό ρεύμα.
Με άλλα λόγια και χωρίς διάθεση να τον μειώσει κανείς, μέρος της επιτυχίας του Μητσοτάκη είναι η αποτυχία των αντιπάλων του.
Χρειάζεται ανεξάντλητη δόση πολιτικής κουταμάρας να διεκδικείς την ηγεσία μιας παράταξης νταραβεριζόμενος με τον αντίπαλο ή να κλείνεις παραμονές εκλογών τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Αυτά ήταν μερικά μόνο από τα δώρα στον Μητσοτάκη, τα οποία ο Μητσοτάκης δεν είχε κανέναν λόγο να αρνηθεί. Αλλά τα οποία δεν είναι αρκετά για να ερμηνεύσουν την ουσία των πραγμάτων.
Χρειάζεται να μιλήσει και η κοινωνία.
Στη Γαλλία έχει ξεσπάσει μεγάλη συζήτηση εν όψει της προεδρικής εκλογής του Απριλίου για τη «δεξιοποίηση» της γαλλικής κοινωνίας (μεταξύ άλλων Thomas Piketty, «Droitisation, la faute a Macron», «Le Monde», 9-10/1).
Εύλογη απορία. Η Αριστερά καταποντίζεται κι όπως φαίνεται άλλη μια εκλογή θα κριθεί μεταξύ Κέντρου και Δεξιάς.
Το φαινόμενο είναι γενικότερο στην Ευρώπη, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας θα προτιμούσα τον όρο «κεντροποίηση». Δηλαδή την κλίση της Αριστεράς και της Δεξιάς προς το Κέντρο της πολιτικής.
Κλίση ατελής, δύσθυμη και ανολοκλήρωτη για την Αριστερά αλλά αποτελεσματική από την πλευρά της Δεξιάς. Αυτή την κίνηση έχει καταφέρει να προσωποποιήσει ο Μητσοτάκης, ακόμα κι ως χαρακτήρας ή προσωπικότητα.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για ένα «προοδευτικό μεταρρυθμιστικό Κέντρο» που λέει ο ίδιος (ANT1, 13/1), αλλά είναι μια ευρεία μετριοπαθής, πατριωτική και σύγχρονη συμπαράταξη την οποία ο Μητσοτάκης έχει κατορθώσει να μετασχηματίσει σε «σύστημα εξουσίας».
Νομίζω ότι αυτή είναι η βασική προσωπική συνεισφορά του.
Ετυχε ή πέτυχε; Θα το πούμε όταν μάθουμε και το τέλος της ιστορίας.


Latest News

Οταν διώχνεις έναν κεντρικό τραπεζίτη
Ο Τραμπ βλέπει τον εκπρόσωπο ενός ανεξάρτητου θεσμού, όπως είναι η κεντρική του τράπεζα, είτε ως κομματικό αντίπαλο είτε ως ένα απλό στέλεχος της διοίκησης

Η τεχνολογία και τα νέα σύνορα των επιχειρήσεων
Η ψηφιοποίηση δεν αλλάζει μόνον τον τρόπο που οι επιχειρήσεις λειτουργούν, αλλά υπαγορεύουν και πώς ή πού θα έπρεπε να λειτουργήσουν….

Φραγκίσκος: Ο Πάπας που ξανάδωσε ηθικό κύρος στην Καθολική Εκκλησία
Σε μια δύσκολη περίοδο για την Καθολική Εκκλησία ο Πάπας Φραγκίσκος κατάφερε να ξαναδώσει στην Καθολική Εκκλησία ένα μέρος από το χαμένο κύρος της

Τι κάνει η Ελλάδα;
Το πρόβλημά μας είναι ότι συνήθως όλα αυτά τα «θάβουμε κάτω από το χαλί» και όταν σκάει μια κρίση, αρχίζουμε να τα συζητάμε

Αδιέξοδη πολιτική
Η εισαγωγή των δασμών έχει ήδη προκαλέσει σημαντικές αρνητικές οικονομικές συνέπειες για την οικονομία των ΗΠΑ

Η πολιτική Τραμπ απειλεί το οικοδόμημα της Δύσης
Η δασμολογική πολιτική Τραμπ είναι βραχυπρόθεσμα στασιμοπληθωριστική για τις ΗΠΑ, αυξάνοντας τον εγχώριο πληθωρισμό και συρρικνώνοντας την οικονομική δραστηριότητα

Ανάσταση! Δηλαδή, ζωή, ανάσα και ελπίδα
Ανάσταση σημαίνει τερματισμός κάθε λογής θανάτου, νίκη απέναντι σε ό,τι σκοτώνει τη ζωή. Να ξαναβρούμε τον τρόπο να ζούμε, να ανασαίνουμε και να ελπίζουμε

Ο μεγάλος αστερίσκος
Το θέμα του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, η κυβέρνηση το άφησε στα χέρια των επιχειρήσεων

Όταν η Blue Skies αποδεικνύεται ότι ήταν ένα κομματικό «μαύρο ταμείο» της Νέας Δημοκρατίας
Το γεγονός ότι τόσα στελέχη της ΝΔ μισθοδοτούνταν από την Blue Skies των Θωμά Βαρβιτσιώτη και Γιάννη Ολύμπιου, χωρίς να το λένε δημοσίως, εγείρει πολύ σοβαρά ζητήματα ηθικής τάξης, ανεξαρτήτως τυπικής νομιμότητας

Το μίσος για τα Πανεπιστήμια
Γιατί η ακροδεξιά – σε όλες τις παραλλαγές της… – μισεί τα πανεπιστήμια όταν κάνουν τη δουλειά τους