Το κακό έφυγε… Και τώρα (;)

Φανταστείτε πως ξυπνάτε ένα πρωινό και δεν υπάρχει κορωνοϊός (!). Too good to be true ( δηλαδή παραείναι καλό για να είναι αληθινό) που λένε οι φίλοι μας Άγγλοι και Αμερικάνοι. Αλλά πείτε πως γίνεται…

Τι λέτε; Πήραμε τη ζωή μας πίσω; Ξυπνήσαμε και συνεχίζουμε όπως πριν; Με την καμία που λένε –και- τα παιδιά μου. Προσωπικά έχω την αίσθηση πως αυτό το «ψυχικό φορτίο» που κουβαλάμε όλοι μας, όλα αυτά τα χρόνια του κορωνοϊού, δεν μπορεί, κάτι θα μας αφήσει…

Ο φόβος για τον ιό, η θλίψη για την απώλεια γνωστών, φίλων, αλλά και τόσων άλλων ανθρώπων (δεν έχει καμιά σημασία εάν τους γνωρίζαμε ή όχι), ο φόβος για το αύριο, οι ατελείωτες ώρες τηλεργασίας , και ένα σωρό άλλα πράγματα που είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε – μέχρι να περάσει αυτό το κακό-, αποτελούν, όπως εγώ το βλέπω, μια τεράστια «ψυχική φυλακή».

Και μια φυλακή, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και το καλύτερο μέρος για να περάσει κάποιος ένα κομμάτι της ζωής του. Εδώ, νομίζω θα ταίριαζε γάντι, το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή».

Είμαστε ακόμη μέσα στη… φυλακή…

Δυστυχώς όμως, για όλους εμάς, είμαστε ακόμη μέσα σε αυτή φυλακή. Γι’ αυτό και σήμερα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για τις ψυχολογικές επιδράσεις που υφιστάμεθα όλοι μας. Κι αυτό επειδή έχουμε ρίξει – και καλά κάνουμε- όλο το βάρος στο πώς θα προστατευτούμε από τον κορωνoϊό, αλλά έχουμε αφήσει σε δεύτερη μοίρα τον ψυχικό μας κόσμο.

Πριν από καιρό, διάβασα μια συνέντευξη που έδωσε στο iefimerida, ο ψυχοθεραπευτής Ηλίας Γκότσης για το πώς χτίζεται η ψυχική ανθεκτικότητα. Την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα τη συνέντευξη αλλά για αρκετό καιρό, τα όσα διάβασα, τα είχα βάλει στην …άκρη του μυαλού μου περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να ασχοληθώ και εγώ με το θέμα, όπως άλλωστε, γίνεται με τα περισσότερα θέματα στη δημοσιογραφία. Κάποια στιγμή, το αποφάσισα και τον αναζήτησα. Και τα είπαμε για λίγο. Νομίζω πως θα βρείτε πολύ ενδιαφέροντα τα όσα συζητήσαμε.

Έχει ή δεν… έχει ο Θεός;

-«Σήμερα όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, οι περισσότεροι από μας σκεφτόμαστε να περάσει η μέρα, να βγει και το βράδυ και έχει ο Θεός», μου λέει ο Ηλίας Γκότσης.

-Προσωπικά βλέπω γύρω μου όλο και περισσότερους ανθρώπους να αναζητούν την ψηφιακή αγάπη και αποδοχή, την ώρα που η κοινωνική απομόνωση –ιδίως για τις μεγαλύτερες ηλικίες- ολοένα και φουντώνει. Τελικά έχει ή δεν …έχει ο Θεός;

-«Δείχνουμε την …αγάπη μας με μια –δυο φατσούλες με καρδιές στο Facebook και τα άλλα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και τελειώσαμε…», συμπληρώνει ο Ηλίας Γκότσης. « Όμως ο αποκλεισμός ( στο βαθμό που γίνεται) από την κοινωνική ζωή και η συνεχής μεταφορά του στο διαδίκτυο έχουν συνέπειες. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο…»

-Μπορούμε να κάνουμε και τίποτα άλλο;

-«Δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, ξέρω όμως πως όλοι μας πήραμε από την πανδημία ένα πολύτιμο μάθημα. Πως τίποτα δεν είναι δεδομένο… Από εκεί και πέρα, ο καθένας πρέπει να βρει το δικό του δρόμο».

Τι καταλαβαίνω από τη συζήτηση; Ότι οι ψυχικές ουλές θα μείνουν. Η ζωή όμως συνεχίζεται.

Η… σωτηρία της ψυχής…

Αλλά μιας και μιλάμε για τις ψυχολογικές επιδράσεις των όσων ζούμε στην εποχή της πανδημίας, τελικά η …σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα. Σας προτρέπω λοιπόν να ανεβάσετε την ένταση της μουσικής, να χαλαρώσετε ( όσο μπορεί ο καθένας) και να ακούστε την Άλκηστη Πρωτοψάλτη να ερμηνεύει το ομώνυμο τραγούδι σε στίχους Λίνας Νικολοπούλου και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.