ΛΑΡΚΟ – Βγήκε «ξινή» η «αυτοδιαχείριση» με λεφτά των φορολογουμένων

«Βαρύς ο πέλεκυς του Δικαστηρίου της ΕΕ για τη ΛΑΡΚΟ» είναι ο τίτλος σημερινού ρεπορτάζ  του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» για  τη σημερινή απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να καταβάλει η Ελλάδα κατ’ αποκοπήν ποσό ύψους 5,5 εκατ.ευρώ και χρηματική ποινή άνω των 4 εκατ. ευρώ ανά εξάμηνο καθυστέρησης, διότι δεν ανέκτησε τις κρατικές ενισχύσεις των 160 εκατ. ευρώ που είχαν χορηγηθεί στη νικελοβιομηχανία.

Σιγά την απόφαση! Δεν είναι η πρώτη και, ίσως, ούτε η τελευταία! Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια, όπως λέει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός. Διότι, ενώ Κοινοτική Οδηγία του 1986, την οποία είχε υπογράψει ασμένως (πάντα ασμένως, αλλά  πάντα απροθύμως να την εφαρμόζει αφού δεν ταίριαζε με την … «αυτοδιαχείριση» που επαγγελλόταν!)  είχε απαγορεύσει κρατικές ενισχύσεις σε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς από το 1992, οι ελληνικές κυβερνήσεις  χορηγούσαν συνεχώς χρήματα του ελληνικού λαού για να συντηρούνται με παχυλούς μισθούς και προνόμια δημόσιες επιχειρήσεις. Πρόκειται για τα γνωστά «κρυφά χρέη» ή «βερεσέδια», όπως τα είχε χαρακτηρίσει το 1990 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τα οποία αναγκάστηκε να τα «μαζέψει» και να φουσκώσει εν μια νυκτί το δημόσιο χρέος το 1992. Σημειώνεται ότι αυτά τα «κρυφά χρέη» δεν επηρέαζαν το έλλειμμα και το χρέος, αλλά όταν διαπίστωσε η Eurostat αυτή τη «δημιουργική λογιστική», αναγκαζόταν η χώρα μας να προβαίνει σε αναθεωρήσεις προς τα πάνω  των ελλειμμάτων και του χρέους (2004 κ.λπ.).

Με ένα πρόστιμο από την ΕΕ το 1997 θα ανεγειρόταν ένα δημόσιο σχολείο την ημέρα!

Οι αναγνώστες του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» γνωρίζουν από έρευνες και άρθρα που δημοσιεύονταν ήδη από το 1986 ότι δεν είναι η πρώτη απόφαση για επιστροφή παράνομων κρατικών ενισχύσεων σε προβληματικές επιχειρήσεις. Ήδη, στην έρευνά μου που δημοσιεύθηκε  στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 27 Ιουνίου του 2021 για το  διαρκές οικονομικό «έγκλημα» των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά από το 1983, ανέφερα τις συνεχείς «προικοδοτήσεις» (1996-2002) της εταιρείας, καθώς από πώληση σε πώληση το κράτος επιδοτούσε τους νέους αγοραστές, είτε για να αποφασίσουν να προχωρήσουν στην αγορά είτε για να μην απολύσουν τους εργαζόμενους.

Αυτές οδήγησαν και σε ευρωπαϊκό «πρόστιμο» (υποχρέωση επιστροφής παράνομων κρατικών επιδοτήσεων) ύψους 230 εκατ. ευρώ αρχικά. Ήδη, τον Ιούλιο του 2008, όπως τώρα και για την ΛΑΡΚΟ,  η Ευρωπαϊκή Επιτροπή,  εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία η Ελλάδα καλείτο να ανακτήσει τις παράνομες επιδοτήσεις που είχαν χορηγηθεί υπέρ των μη στρατιωτικών δραστηριοτήτων των Ελληνικών Ναυπηγείων. Ανάκτηση δεν έγινε και η υπόθεση κατέληξε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Τον Νοέμβριο του 2010 –και προκειμένου να (ξανα)πουληθούν τα Ναυπηγεία– η Ελλάδα ανέλαβε σειρά δεσμεύσεων που η Κομισιόν αποδέχθηκε. Δεσμευθήκαμε τα περιουσιακά στοιχεία των Ναυπηγείων που δεν έχουν σχέση με τη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων να πωληθούν και τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν για μερική επιστροφή των χρημάτων που η Ευρωπαϊκή Ένωση  απαιτεί να ανακτηθούν από το ελληνικό Δημόσιο ως παρανόμως καταβληθέντα.

Η Ελλάδα και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά θα καταγγείλουν μια σειρά εγγυήσεων τις οποίες η Επιτροπή είχε κρίνει ασυμβίβαστες με την απόφασή της του 2008. Τον Οκτώβριο του 2011, ο τότε υπουργός Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης ταξίδεψε στις Βρυξέλλες, προκειμένου να συναντήσει τον αρμόδιο για τον ανταγωνισμό Επίτροπο Αλμούνια και να του εξηγήσει ότι το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να ανακτήσει κρατικές ενισχύσεις ύψους 539 εκατ. ευρώ, που σύμφωνα με την Κομισιόν παρανόμως είχαν κατευθυνθεί προς τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

Όχι, δεν είναι η πρώτη απόφαση. Υπενθυμίζω ότι, για παράδειγμα τον Δεκέμβριο του 1997 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε να επιστρέψει η Ελλάδα 1,3 τρισ. δραχμές  από καταχρήσεις κοινοτικών πόρων που είχαν εισρεύσει το 1996 (δηλαδή όλο το ποσό!), ενώ στις 11 Δεκεμβρίου του 1997 η Ελλάδα υποχρεώθηκε  από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να  καταβάλλει 32 εκατ. δραχμές την ημέρα για τη μη συμμόρφωση  σε αποφάσεις  για αναγνώριση πτυχίων τριτοβάθμαις εκαπίδευση χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τότε εκτιμάτο ότι με το ποσό αυτό που είχιε επιδικάσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα ανεγειρόταν ένα δημόσιο σχολείο κάθε μέρα!!!

Ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» προειδοποιούσε από το 1986!

Δεν είναι, λοιπόν, η πρώτη απόφαση και, προφανώς, έτσι όπως πάμε και σκεπτόμαστε, δεν θα είναι και η τελευταία. Αλλά για αυτή την επονείδιστη απόφαση οι αναγνώστες του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» έχουν ενημερωθεί ήδη πλήρως με το ιστορικό που έχει παρατεθεί στο ρεπορτάζ. Η δική μου ενημερωτική συμβολή θα επικεντρωθεί  στα οικονομικά «εγκλήματα» που έχουν διαπραχθεί για τη διατήρηση σε λειτουργία και συντήρηση με προκλητικό κόστος μιας  μεγάλης, αλλά «κοινωνικοποιημένης» – προβληματικής κρατικής επιχείρησης. Απλώς, υπενθυμίζω ότι σε μεγάλη έρευνά μου που δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 24 Ιουλίου του 1986, δηλαδή πριν από 36 περίπου χρόνια έγραφα στην εισαγωγή της  τα εξής: «Δεν μας σώζει τίποτε. Δεν πρόκειται να σώσουν την ελληνική οικονομία ούτε τα γνωστά μέτρα λιτότητας και ούτε άλλα ενδεχομένως πιο σκληρά που αναγκαστικά θα ληφθούν, αν οι αρμόδιοι θα εξακολουθήσουν σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης να σπαταλάνε  τα εθνικά κεφάλαια για  προκλητικές σκοπιμότητες ή να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε αδίστακτες παραβάσεις διατάξεων της ελληνικής νομοθεσίας περί ανωνύμων εταιρειών…».

Μακριά από μένα κάθε σκέψη ότι έκανα τον «προφήτη» για όσα, νομοτελειακά, βιώνουμε ως κάτοικοι και ως χώρα τα τελευταία σαράντα  χρόνια. Απλώς, η διαπίστωση αυτή στην εισαγωγή μου στηριζόταν στα αποτελέσματα  της ανάλυσής μου, η οποία αφορούσε τους ισολογισμούς κοινωνικοποιημένων – κρατικών προβληματικών επιχειρήσεων  (ΛΑΡΚΟ, ΠΥΡΚΑΛ, Ελληνικά Ναυπηγεία, «Ηρακλής», «Μιχαηλίδης», ΕΡΤ) και στις σημειώσεις των ορκωτών λογιστών σε όλες τις  αντίστοιχες οικονομικές καταστάσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονταν για ανακρίβειες και παράνομες εγγραφές! Επίσης, διαπιστωνόταν ότι καταβαλλόταν προσπάθεια για ωραιοποίηση των ισολογισμών (συρρίκνωση κυρίως των ζημιών) με ενίσχυση των εσόδων με … ανείσπρακτα ή προβλεπόμενα για είσπραξη ποσά ή με την αποφυγή επιβάρυνσης των αποτελεσμάτων με διάφορα άλλα ποσά ή αποσβέσεις κατά παράβαση βασικών λογιστικών αρχών ή επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό!

Σήμερα, ύστερα από 36 χρόνια, ύστερα από γενναίες επιχορηγήσεις  από 15 κυβερνήσεις  πολύχρωμων κομμάτων και ύστερα από 10 πρωθυπουργούς και  σπατάλη  εθνικών και δανεικών κεφαλαίων σαν να είναι «πετσετάκια» για την περιβόητη ΛΑΡΚΟ, τώρα διαβάζω ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο  επιβάλλει στη χώρα μας να επιστρέψει αυτό το τεράστιο ποσό. Αλλά, δεν μόνο το ποσό αυτό. Είναι τα τεράστια ποσά που έχουν χορηγηθεί για τη λειτουργία της επιχείρησης αυτής, τα οποία δίνουν την εντύπωση καθημερινής οικονομικής τρέλλας και όχι συνετής οικονομικής διαχείρισης.

Από το αρχείο μου (άρθρα και έρευνες στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και βιβλία μου και, κυρίως, από το βιβλίο μου «(Tr)Ellas, 540 ιστορίες οικονομικής τρέλας, 1972-2013», όπου με τη μορφή «παραμυθιών» παρουσίαζα τέτοιες «ιστορίες» και για τη ΛΑΡΚΟ με αναφορά σε σχετική έρευνα, την οποία είχα πραγματοποιήσει για το θέμα αυτό) παραθέτω στη συνέχεια μερικές λεπτομέρειες για το  αβάσταχτο άγος  από τις περιπέτειες της εταιρείας και της οικονομίας. η οποία, ύστερα από εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις  χλευασμού όλων των οικονομικών νόμων, προκάλεσε την μήνιν τους και ήδη η χώρα θα είναι, υπό τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις,  υπό καθεστώς ελέγχου από τους δανειστές και υπερχρεωμένη έως το … 2070, με τους φορολογούμενους ή καλύτερα τους μισθωτούς και συνταξιούχους, να πληρώνουν την ετήσια δόση των 10 περίπου δισ. ευρώ  εξυπηρέτησής του χρέους έως το… “σωτήριο(;)” αυτό έτος! Το χρονικό της εξωφρενικής αυτής σπατάλης εθνικών πόρων έχει ως εξής:

1986: Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι «Η Ελλάδα του 2000 οφείλει και πρέπει να είναι η Ελλάδα της Αυτοδιαχείρισης»,η ΛΑΡΚΟ είχε… πλεονάζον προσωπικό και πλήρωνε και…υπερωρίες!

Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου σε ομιλία του  στη γιορτή της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ («Βήμα» 21.9.1986) εμφανιζόταν ακόμα, παρά τις σπατάλες και τη σκληρή λιτότητα, υπέρμαχος της … «αυτοδιαχείρισης»: «Η Ελλάδα του 2000 οφείλει και πρέπει να είναι η Ελλάδα της Αυτοδιαχείρισης», τόνισε! Και αμ έπος, αμ έργον! Τότε, συνέβησαν  πράματα και θάματα σε μια από αυτές τις «κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις, τη ΛΑΡΚΟ, η οποία είχε και πλεονάζον προσωπικό και … υπερωρίες! Ενώ επιζητείτο μείωση  του πλεονάζοντος προσωπικού στη ΛΑΡΚΟ, τότε, κατά την περίοδο 1.1.1984 – 31.7.1986, η εταιρεία πλήρωσε για υπερωρίες και υπερεργασίες… 215.606.333 δραχμές! Μάλιστα, μόνο για τους πρώτους εννιά μήνες του 1986 πληρώθηκαν 89.967 ώρες πρόσθετης υπερωριακής εργασίας που αντιστοιχούσαν σε… 12.000 ημερομίσθια! Σημειώνεται ότι τότε η ΛΑΡΚΟ χρωστούσε στη ΔΕΗ 21.263.174.240 δραχμές! («Οικονομικός Ταχυδρόμος», 20 Νοεμβρίου 1986).

ΛΑΡΚΟ 1987: Τρελά ποσά για οικειοθελείς αποχωρήσεις!

Το Μάρτιο του 1987, ο τότε υφυπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας Γιώργος Πέτσος ανακοίνωσε κίνητρα, παροχές, διευκολύνσεις και πρόσθετες αποζημιώσεις στο προσωπικό της ΛΑΡΚΟ που θα αποχωρούσε  οικειοθελώς από την επιχείρηση (αυτό προωθείται συνεχώς και  σήμερα, όπως έκανε ο Χότζας, σε τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις!). Η απόφαση αυτή ελήφθη τάχα «στο πλαίσιο της εξυγίανσης» της υπερχρεωμένης εταιρείας με μείωση της … παραγωγής από τους 9.500 τόνους το χρόνο και περιορισμό των θέσεων εργασίας κατά 690 άτομα.

Σύμφωνα με την απόφαση αυτή για την «εξυγίανση» (έτσι λένε στην Ελλάδα, όταν επιδιώκεται επιβάρυνση των φορολογουμένων!), η οποία θα επιβάρυνε την επιχείρηση  με το ποσό του 1 δις. περίπου δραχμών, οι εργαζόμενοι θα ενισχύονταν ως εξής:

-Εφάπαξ αποζημίωση:Θα δικαιούνται εφάπαξ αποζημίωση πέραν της νόμιμης (πριμ!) ανάλογα με το χρόνο υπηρεσίας που κλιμακώνεται ως εξής:

•           Μέχρι πέντε χρόνια 400.000 δραχμές οι εργάτες και 200.000 οι υπάλληλοι.

•           Μέχρι έξι χρόνια 430.000 οι εργάτες και  215.000 οι υπάλληλοι.

•           Μέχρι  επτά χρόνια 460.000 οι εργάτες και 230.000 οι υπάλληλοι.

•           Μέχρι  οκτώ χρόνια 490.000 οι εργάτες και  245.000 οι υπάλληλοι.

•           Μέχρι εννιά χρόνια 520.000 οι εργάτες και  260.000 οι υπάλληλοι.

•           Μέχρι δέκα χρόνια 550.000 οι εργάτες και  275.000 οι υπάλληλοι.

•           Μέχρι 11 χρόνια  580.000 οι εργάτες και  290.000 οι υπάλληλοι.

•           Μέχρι 12 χρόνια 600.000 οι εργάτες και 300.000 οι υπάλληλοι.

•           Τα πριμ αυτά δεν τα δικαιούνταν  όσοι ελάμβαναν  αποζημίωση πάνω από 2.000.000 δραχμές. Σκοπός του πριμ ήταν να συμπληρωθεί το κάτω των 2.000.000 δραχμών ποσό αποζημίωσης που έπαιρναν τυχόν χαμηλόμισθοι.

•           Όσοι κάτοικοι οικισμών που δεν προέρχονταν από τα γύρω χωριά (δηλαδή αυτά που συμπεριλαμβάνονταν στο δρομολόγιο του λεωφορείου της εταιρείας) επιθυμούσαν να αποχωρήσουν  οικειοθελώς, θα έπαιρναν πέραν του προαναφερθέντος πριν- και ανεξάρτητα από το ύψος της αποζημίωσης- 400.000 δραχμές κατά οικογένεια, σαν έξοδα μετεγκατάστασης.

•           Πέραν αυτών θα διδόταν και ασφαλιστική αποζημίωση της ασφαλιστικής εταιρείας «Λαϊκή».

Και όλα αυτά τα απίστευτα ποσά χορηγούνταν από μιαν υπερχρεωμένη εταιρεία…

ΛΑΡΚΟ 1987: Δέκα αιτήματα ή μάλλον… απαιτήσεις

Τον Αύγουστο του 1987 βρισκόταν σε εξέλιξη ξανά το σίριαλ για την ΛΑΡΚΟ, το οποίο ίσως διεκδικεί ρεκόρ «προβολής» του, αφού συνεχίζεται και σήμερα. Τότε, το σωματείο των εργαζομένων είχε καταθέσει ένα πίνακα με δέκα αιτήματα των οποίων ζητούσε από την τότε κυβέρνηση την άμεση ικανοποίηση. Αυτά ήταν, συνοπτικά, τα εξής:

1. Δεν επιτρέπεται στους γερανούς των Η/Κ απασχόληση  μεγαλύτερη των τεσσάρων ετών σε κάθε χειριστή ανά βάρδια. Ζητούνταν να επανδρωθεί σωστά αυτή θέση.

2. Να δοθούν διευκρινίσεις για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε το τελευταίο ατύχημα στην κοκκοποίηση (ορθώς).

3. Να γνωστοποιηθούν τα κριτήρια με βάση τα οποία γίνονται οι μεταθέσεις  από τμήμα σε τμήμα και από ΣΕΛ προς ΜΕΙ.

4. Να δοθεί απάντηση στην επιστολή μας για τα προβλήματα του ιατρείου. Να ρυθμιστεί το θέμα της παροχής υπηρεσιών από τα εργαστήρια (ακτινολογικό – μικροβιολογικό) στους εργαζόμενους και τους οικείους τους.

5. Να μας δοθούν διευκρινίσεις γύρω από την επαναπρόσληψη των ήδη απολυμένων με κίνητρα εργαζομένων στην έδρα.

6. Να προχωρήσει η διανομή σπιτιών με βάση την αξιολόγηση της επιτροπής και να σταματήσουν οι αυθαιρεσίες της Διεύθυνσης.

7. Να διευκολυνθούν με αίθουσες διδασκαλίας οι ενδιαφερόμενοι να διδάξουν ξένες γλώσσες και φροντιστήρια.

8. Να επισπευθεί η παράδοσης του …γάλακτος.

9. Να λυθούν τα προβλήματα με τα λεωφορεία όπως: μεταφορά μαθητών γραμμής Ακραιφνίου, μεταφορά επιβατών γραμμής Μαρτίνου, εξασφάλιση ανοίγματος πίσω πόρτας σε όλα τα λεωφορεία.

10. Να εγκριθεί η κατασκευή μιας κάλπης και δύο παραβάν για ανάγκες του σωματείου»

ΛΑΡΚΟ 1988: Επιβολή έκτακτης εισφοράς

Στις 25 Νοεμβρίου 1987, με ανακοίνωσή του ο τότε υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Τσοβόλας επιχείρησε να δικαιολογήσει την επιβολή μιας ακόμα έκτακτης εισφοράς  στις επιχειρήσεις. «Η κυβέρνηση πιστεύει ότι το κόστος του σταθεροποιητικού προγράμματος για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας πρέπει να κατανέμεται δίκαια σε όλες τις τάξεις», τόνιζε. Η εισφορά επιβλήθηκε  και κατανεμήθηκε δίκαια! Τότε εκτιμήθηκε  ότι ολόκληρο το έσοδο που θα εξασφαλιζόταν από την επιβολή της έκτακτης εισφοράς  στις επιχειρήσεις το 1988 θα κάλυπτε τις ζημιές μιας μόνο προβληματικής τότε (και νυν και αεί…) επιχείρησης, της ΛΑΡΚΟ!

Άλλες διαπιστώσεις έρευνας του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» το 1986

Από την έρευνα του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» (4 Δεκεμβρίου 1986) προέκυπταν για τη ΛΑΡΚΟ ακόμα και τα εξής:

•  Με την υπ΄αριθμόν 886/1986 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ακυρώθηκε απόλυση του προϊσταμένου του ηλεκτρολογικού κλάδου του εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα ως «πολιτική: «Δεν δεχόταν να λειτουργεί στο πόστο του αρχιμηχανικού με βάση τις κομματικές επιλογές τοπικών κομματικών παραγόντων, αλλά με τεχνικοοικονομικά κριτήρια… Γι΄ αυτό, η καταγγελία της σύμβασης εργασίας έγινε όχι για υπηρεσιακούς αλλά για πολιτικούς λόγους…»

•  Με την υπ΄ αριθμόν 886/1986 απόφασή του το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών  έκρινε άκυρη την απόλυση στελέχους της ΛΑΡΚΟ. Το δικαστήριο έκρινε ότι ο απολυμένος «δεν δέχθηκε  να κάνει εισηγήσεις για προαγωγές στελεχών με βάση τις κομματικές επιλογές των τοπικών οργανώσεων του κυβερνώντος κόμματος. Αντίθετα, πρότεινε την προαγωγή προσώπων από άλλους πολιτικούς χώρους, τις οποίες όμως αγνόησε ο διευθυντής της εταιρείας, που προώθησε όσους ανήκαν στο κυβερνητικό κόμμα».