Δίνοντας στους εργαζόμενους περισσότερο χρόνο να θρηνήσουν τις απώλειες οικείων τους

Όταν ο φίλος της Τζες Μαχ, αυτοκτόνησε τον περασμένο Απρίλιο, μπήκε στο Slack και ενημέρωσε τους συνεργάτες της για την απώλεια αυτή, λέγοντάς τους, επίσης, ότι θα πάρει δύο μέρες άδεια.

«Τι γελοίο», αναφέρει η ίδια σήμερα.

Η 31χρονη, τότε διευθύνουσα σύμβουλος της λογιστικής εταιρείας, inDinero Inc., κλείστηκε στον εαυτό της και βυθίστηκε στη θλίψη. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Δεν μπορούσε να σκεφτεί και να συγκεντρωθεί, αναφέρει η ίδια. Έχοντας να αντιμετωπίσει καθημερινά εμπόδια στα διάφορα project που είχε αναλάβει και τσακωμούς συναδέλφων της, δεν μπορούσε να βρει την υπομονή ή την κατανόηση που χρειαζόταν για να διευθετήσει διάφορα ζητήματα – ή, ουσιαστικά, δεν είχε το κουράγιο να ασχοληθεί με όλα αυτά.

«Ήμουν τόσο απογοητευμένη από τη ζωή», αναφέρει η κα Μαχ, μετά την απώλεια του φίλου της. «Πραγματικά ήταν σαν να λειτουργούσα με 10% μπαταρία».

Ακύρωνε τη μία εβδομάδα meeting μετά την άλλη. Στο τέλος, πήρε τρεις μήνες άδεια – και θέσπισε στην εταιρεία όπου εργαζόταν, στην οποία τώρα είναι εκτελεστική διευθύντρια, μια πολιτική άδειας πένθους, χωρίς περιορισμό στις ημέρες και με τις ανάλογες αποδοχές.

«Δεν είχα πάρει αυτό το ζήτημα στα σοβαρά, μέχρι να μου συμβεί» προσθέτει η ίδια. «Το πένθος είναι από μόνο του μια δουλειά μερικής απασχόλησης».

Εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον κόσμο έχουν βυθιστεί στη θλίψη τα τελευταία δύο χρόνια. Σχεδόν ένα εκατομμύριο περισσότεροι Αμερικανοί έχουν χάσει τη ζωή τους από την αρχή της πανδημίας, με βασικότερη αιτία τον κορωνοϊό. Έκτοτε, έχουμε βιώσει και άλλα τραγικά γεγονότα, με ζωές να χάνονται από ασθένειες ή και ατυχήματα. Σταδιακά, έχουμε ξεκινήσει να μιλάμε και να ανοιγόμαστε όλο και περισσότερο για αυτά. Περίπου οι μισοί από τους 4.327 που ρωτήθηκαν, το περασμένο φθινόπωρο, από το New York Life Foundation, το φιλανθρωπικό σκέλος ασφαλιστικής εταιρείας, είπαν ότι η πανδημία τούς έκανε να συζητούν περισσότερο με τους οικείους τους, την οικογένεια και τους φίλους τους για τον θάνατο.

«Το να μιλάμε για μία απώλεια που βιώσαμε είναι κάτι το φυσιολογικό», αναφέρει η Τζάκι Ράινμπεργκ, στέλεχος της εταιρείας παροχής συμβουλών, Willis Towers Watson PLC, η οποία παρέχει συμβουλές σε εταιρείες σχετικά με τις πολιτικές αδειών. Το να συζητάμε στο εργασιακό μας περιβάλλον για γεγονότα που μας προκαλούν θλίψη και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε έχει γίνει πιο σύνηθες τα τελευταία δύο χρόνια.

Ορισμένες εταιρείες δίνουν περισσότερο χρόνο στους εργαζόμενους να «διαχειριστούν» μία απώλεια και επεκτείνουν τις πολιτικές πένθους τους, ώστε να συμπεριλαμβάνουν και όσους απέβαλαν ή απέτυχαν οι θεραπείες υπογονιμότητάς τους. Οι εργαζόμενοι εκφράζουν όλο και περισσότερο τη γνώμη τους, αμφισβητώντας πολιτικές εταιρειών σχετικά με το πένθος, οι οποίες βασίζονται στις συγγενικές σχέσεις. Εάν ένιωθαν περισσότερο κοντά τους κάποιον ξάδερφό τους που έφυγε από τη ζωή, ή ακόμη και το κατοικίδιό τους, δεν θα έπρεπε να έχουν περισσότερο χρόνο για να βιώσουν αυτή τη θλίψη;

Οι πολιτικές των εταιρειών για το πένθος είχαν αρχίσει να αλλάζουν πριν το ξέσπασμα της πανδημίας. Το ποσοστό των εταιρειών που παρέχουν δυνατότητα άδειας πένθους μετ’ αποδοχών αυξήθηκε στο 89%, το 2020, από το 79%, το 2017, σύμφωνα με την Εταιρεία Διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού. Περισσότερο από το ένα τρίτο των εταιρειών άρχισαν, από το 2020, να παρέχουν δυνατότητα άδειας λόγω αποβολών, σύμφωνα με την Willis Towers Watson.

Η Goldman Sachs Group Inc. εφάρμοσε, τον προηγούμενο μήνα, μια νέα άδεια μετ’ αποδοχών 20 ημερών, λόγω αποβολών ή θνησιγένειας. Αύξησε, επίσης, τον χρόνο άδειας – από πέντε ημέρες σε 20 – για όσους χάνουν κάποιο άμεσο μέλος της οικογένειας τους (σύζυγο ή παιδί).

«Η πανδημία ανέδειξε τη σημασία της οικογένειας», αναφέρει υπάλληλος της τράπεζας. Οι διευρυμένες, επίσημες πολιτικές περνούν το μήνυμα ότι το να παίρνουμε τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να θρηνήσουμε κάποια απώλεια δεν είναι κακό. Συμβάλλουν, επίσης, στο να παραμείνει η τράπεζα ανταγωνιστική σε μία στενή αγορά εργασίας, προσθέτει η ίδια.

Ορισμένες εταιρείες τεχνολογίας – οι οποίες ανταγωνίζονται την Goldman για ταλέντα – έχουν αυξήσει τα προνόμια και τα ρεπό τους. τα τελευταία χρόνια, με τη μητρική του Facebook, Meta Platforms Inc., να προσφέρει άδεια μετ’ αποδοχών 10 ημερών για την απώλεια ενός μη άμεσου μέλους της οικογένειας και την Google να πληρώνει χήρες και χήρoυς τους μισούς μισθούς του συντρόφου τους για μία δεκαετία.

Καθώς η πανδημία «γκρεμίζει τα τείχη» μεταξύ της επαγγελματικής και της προσωπικής μας ζωής, αυτό που περιμένουν οι εργαζόμενοι – ή τουλάχιστον επιθυμούν – από τους εργοδότες τους έχει αλλάξει σημαντικά. Το πένθος, το burnout και το πρόβλημα του ποιος θα κρατήσει τα παιδιά θεωρούνταν κάποτε προσωπικά ζητήματα που έπρεπε να τα αντιμετωπίσει ο καθένας μόνος του. Η πανδημία ανέδειξε τη στενή σχέση που έχει η εργασία μας με τη ζωή μας, και, σήμερα, ορισμένοι εργαζόμενοι ζητούν την κατανόηση και τη βοήθεια των εταιρειών στις οποίες εργάζονται, όταν αντιμετωπίζουν κάποια δυσκολία.

Όταν ο θείος υπαλλήλου μίας εταιρείας πέθανε, η ίδια δεν δίστασε να φύγει από την Ουάσιγκτον και να πάει στο Χιούστον, προκειμένου να παραστεί στην κηδεία. Όντας η ίδια Ινδοαμερικανίδα πρώτης γενιάς, είχε μεγαλώσει με μία μεγάλη οικογένεια, η οποία ζούσε στο δίπλα σπίτι ή στη γειτονιά της, και, έτσι, τους ένιωθε πολύ κοντά της. Η πολιτική πένθους της εταιρείας στην οποία εργαζόταν δεν περιελάβανε τους θείους στη λίστα με τις οικογενειακές σχέσεις, σύμφωνα με την οποία ορίζεται ποιος δικαιούται αμειβόμενη άδεια λόγω πένθους, αναφέρει η ίδια.

«Το να ορίζεται από την εταιρεία το ποιος θεωρείται στενή οικογένεια, είναι τόσο περίεργο. Είναι κάτι το τελείως διαφορετικό για τον καθένα μας», αναφέρει υπάλληλός της η οποία εργάζεται στον τομέα της διεθνούς ανάπτυξης, με έδρα στην πόλη του Μεξικού. Ανέβασε post για αυτό το ζήτημα στο LinkedIn και έλαβε περίπου 2.000 σχόλια. «Πολλοί από τους εργαζόμενους ανέφεραν ότι θεωρούν άδικο η εταιρεία στην οποία εργάζονται να είναι αυτή που θα αποφασίζει για ποιον θα πρέπει να θρηνήσουν».

Οι νομοθέτες εξετάζουν καλύτερα τις πολιτικές σχετικά με την άδεια πένθους. Διάταξη που εγκρίθηκε ως μέρος του Νόμου περί Εθνικής Άμυνας Εξουσιοδότησης του Δεκεμβρίου δίνει τη δυνατότητα άδειας μετ’ αποδοχών, για δύο εβδομάδες, για τους περισσότερους ομοσπονδιακούς εργαζόμενους, περίπου 1,9 εκατομμύρια πολίτες, μετά την απώλεια ενός παιδιού. Άλλη νομοθεσία, η οποία προτείνει αλλαγές στον Νόμο για την Οικογενειακή και Ιατρική Άδεια, θα δώσει, αν εγκριθεί, σε πολύ περισσότερους γονείς τη δυνατότητα να πάρουν άδεια άνευ αποδοχών, μέχρι και 12 εβδομάδες, σε περίπτωση απώλειας.

«Αυτές οι 12 εβδομάδες τους βοήθησαν να συνεχίσουν τη ζωή τους», λέει ο βουλευτής του Δημοκρατικού κόμματος, Μπραντ Σνάιντερ, στο Ιλινόις, ο οποίος ηγείται του νομοσχεδίου.

Ασχολείται εδώ και πέντε χρόνια με τη νομοθεσία – γνωστή ως νόμος Sarah Grace-Farley-Kluger, στη μνήμη των νεκρών παιδιών τριών οικογενειών, στη χώρα. Άρχισε να ασχολείται με την εν λόγω πρωτοβουλία, όταν έχασε τον 21χρονο ανιψιό του, το 2003, και βίωσε και ο ίδιος την απελπισία της απώλειας. Ο κ. Σνάιντερ δεν έχει λάβει, ακόμη, την υποστήριξη που χρειάζεται για να το θέσει τη νομοθεσία αυτή σε ψηφοφορία, αλλά ελπίζει ότι η πανδημία μπορεί να πείσει περισσότερους συναδέλφους του να συμμετάσχουν στο εν λόγω εγχείρημα.

«Βλέπεις τόσο πολύ πόνο σε κάθε κοινότητα της Αμερικής», αναφέρει ο ίδιος.

Άλλη μία υπάλληλος έχασε τον παππού της, τον καλύτερο φίλο της από το Πανεπιστήμιο, έναν παλιό της συνάδελφό της και τη γάτα της μέσα σε επτά μήνες. Όταν πέθανε και το κατοικίδιό της, τον Ιούνιο του 2021, ξεκίνησε να νιώθει το βάρος όλων αυτών των απωλειών.

«Η θλίψη θα σε κυριεύσει εκεί που δεν το περιμένεις», προσθέτει η ίδια.

Πνιγμένη στη δουλειά, ένιωθε ότι δεν είχε τον κατάλληλο χρόνο να το διαχειριστεί. Πίστευε, όμως, ότι εάν δεν «πνιγόταν» στα ολοήμερα meeting και είχε περάσει λίγες μέρες χωρίς να εργάζεται, μετά τις πρώτες απώλειες των αγαπημένων της, δεν θα ένιωθε τόσο συναισθηματικά φορτισμένη.

«Κάνεις δεν θέλει να φτάσει σε τέτοιο σημείο burnout, ώστε το οτιδήποτε να τον φτάνει στα άκρα», καταλήγει η ίδια.